Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Από την “απαγόρευση” της αριστείας έως την απέχθεια της έννοιας “αξιολόγηση”

Χωρίς κατηγορία στις 24/03/2016

Περί αξιολόγησης

kapranos d

|> Δημ. Καπράνος

Ακόμη και στο μικρότερο κατάστημα να μπεις, ακόμη και στο πιο ταπεινό σουβλατζίδικο να καθίσεις, θα βρεις ένα χαρτάκι με το οποίο ο πελάτης καλείται να εκφράσει την άποψή του για το “πώς του φέρθηκε το προσωπικό“, για το  “πώς του φάνηκε το φαγητό” και για το “ποιός είναι ο βαθμός εξυπηρέτησης“.  Τι σημαίνει αυτό με μια λέξη; “Αξιολόγηση”. Δηλαδή το Α και Ω για να πάει καλά μια επιχείρηση, ένας οργανισμός, ένα Ίδρυμα, ένα ΜΜΕ, ένα ΑΕΙ, ένα Συνεργείο Αυτοκινήτων.

Η  “Αξιολόγηση”,  όμως, είναι  έννοια την οποία απεχθάνεται το υπουργείο Παιδείας της σημερινής κυβέρνησης. Προηγήθηκε ο αμίμητος Μπαλτάς (που αποτελούσε κάποτε τον “γκουρού” της  Ανανεωτικής Αριστεράς, αλλά όλα έχουν ένα τέλος) ο οποίος χαρακτήρισε την αριστεία “χιτλερική έμπνευση” και τώρα έπεται ο Νίκος Φίλης, όστις ξορκίζει με τον απήγανο την αξιολόγηση (και άλλα τινά)  των καθηγητών στα ιδιωτικά σχολεία.

Όπως κυκλοφορεί στους κύκλους  των ιδιωτικών σχολείων, “το υπουργείο έχει υποταγεί πλήρως στο “Νόμο Κουρουτού”, όπως παλαιότερα, υποτάσσονταν στο “Νόμο Φυσάκη” οι υπουργοί της ΝΔ”. Έχει μείνει στη μνήμη της ιδιωτικής εκπαιδευτικής κοινότητας το ακόλουθο περιστατικό: Η διοίκηση των ιδιοκτητών ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, περίμενε στον προθάλαμο του τότε υπουργού Παιδείας της ΝΔ (επί Κ. Μητσοτάκη) με τον οποίο είχε ορισθεί συνάντηση. Ξαφνικά, εισβάλλει ο τότε πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ , ανοίγει την πόρτα του γραφείου του υπουργού χωρίς να χτυπήσει και μπαίνει μέσα, αφήνοντας “μπουκάλα” εκείνους που είχαν ορίσει ραντεβού δια της νομίμου οδού!

Φυσικά, η διοίκηση αποχώρησε, ο υπουργός τους κυνηγούσε στο διάδρομο, αλλά δεν επέστρεψαν! Φαίνεται, λοιπόν, καθαρά ποιός έκανε-και κάνει- κουμάντο στο υπουργείο Παιδείας, ασχέτως του ποιός κυβερνά. Επιτρέψτε μου, αγαπητοί, να σας πω ότι η μητέρα μου ήταν ιδιοκτήτρια ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου για τριάντα χρόνια.

Θυμάμαι μια δασκάλα -έχει φύγει πια από τον μάταιο τούτο κόσμο- που είχε το “χούι” να …πετάει το παπούτσι της στα κεφάλια των μαθητών! Και φορούσε μεγάλο νούμερο και με τακούνι, η μακαρίτισσα! Πέταξε το παπούτσι μια, το πέταξε δυο, την τρίτη τη φώναξε η μάνα μου στο γραφείο, της είπε δυο καλές κουβέντες, την αποζημίωσε και οι δρόμοι τους χώρισαν.

Βεβαίως, τότε δεν επικρατούσε η σημερινή κατάσταση και η αξιολόγηση ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Αν ίσχυε, θα έπρεπε η μητέρα μου να είχε αφήσει την δασκάλα να ανοίγει τα κεφάλια των μαθητών και να τρέχει στα δικαστήρια για να πληρώνει τα σπασμένα! Μην το γελάτε, θα τα δούμε κι αυτά, αν η αξιολόγηση δεν εισαχθεί σε όλους, μα όλους, τους τομείς της εργασίας.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: