Άλλο τα ευχετήρια μηνύματα “βάσει καταλόγου” και άλλο εκείνα τα “από καρδιάς”

Δημ. Κωνσταντάρας |> Αφού στείλω θερμές ευχές για τις γιορτινές μέρες σε όλους τους φίλους και τις φίλες που διαβάζουν τα άρθρα μου και μου στέλνουν σχόλια, παρατηρήσεις και απόψεις για τα θέματα που θίγω, θέλω να ασχοληθώ -ακροθιγώς βέβαια- αυτή την εβδομάδα με ένα ζήτημα που μού έχει προκαλέσει γέλιο, ατέλειωτο γέλιο επί αρκετές ημέρες. Ένα γέλιο ευπρόσδεκτο – πάντα το γέλιο είναι ευπρόσδεκτο ιδίως στις μέρες μας- αλλά αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς, οδηγεί σε θλίψη. Και εξηγούμαι γιατί ξέρω ότι περίπου το ίδιο συμβαίνει και σε πολλούς και πολλές από εσάς:

Εν όψει των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, το e-mail μου, το ηλεκτρονικό μου «ταχυδρομείο» των sms και τα υπόλοιπα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας ( viber και what’s up) που έχουν αντικαταστήσει το παλιό, καλό τηλέφωνο, έχουν κατακλυστεί από μηνύματα με ευχές για «υγεία, ευτυχία κλπ… κλπ…», θερμά μηνύματα που τον απλό πολίτη μπορεί και να τον ικανοποιούσαν βλέποντας κάθε λογής γνωστούς ανθρώπους να του στέλνουν ευχές.

Όταν όμως δεν είσαι ακριβώς «απλός πολίτης» αλλά – όπως εγώ- ένας έμπειρος άνθρωπος, κάποιας ηλικίας με 40 χρόνια καριέρας στα Μ.Μ.Ε. που επιπλέον έχει θητεύσει σε όλους τους βαθμούς Διοίκησης , Αυτοδιοίκησης και Πολιτικής, από απλός νομαρχιακός σύμβουλος μέχρι και βουλευτής επί 20 χρόνια, ιδίως αυτή την περίοδο που θεωρείται προεκλογική, εκεί αρχίζει το γέλιο. Που οδηγεί στη θλίψη.

Κι αυτό γιατί η πλειοψηφία των ευγενών ανθρώπων που στέλνουν ευχές σε μια τέτοια περίοδο, δεν το κάνει επειδή απλώς σε θυμήθηκε και θέλησε να σου ευχηθεί από καρδιάς, με ειλικρίνεια και αγάπη αλλά γιατί σε έχει τοποθετήσει σε διάφορες «λίστες» πολιτών στους οποίους υπενθυμίζει την ύπαρξή τους και των οποίων την υποστήριξη και την ψήφο θέλει να ζητήσει.

Μετρώντας λοιπόν τις πολλές δεκάδες –ίσως και εκατοντάδες- των μηνυμάτων που φτάνουν καθημερινά, αναρωτιέσαι αν το κάνουν αυτόματα, χωρίς καν να γνωρίζουν αν τους θυμάσαι καν ή αν πραγματικά πιστεύουν ότι θα κάνουν τον κόπο να ασχοληθούν μαζί σου. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις αυτών που θέλουν ειλικρινά να σού ευχηθούν. Αλλά είναι λίγες. Έτσι, μετρώντας τα μηνύματα, απλώς γελάς.

Και μετά, σε πιάνει η θλίψη. Που ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τόσα χρόνια; Τότε που ίσως τους χρειαζόσουν; Τότε που ήθελες να δεχτείς τις ειλικρινείς τους ευχές; Τότε που μπορούσες και ήθελες να τους βοηθήσεις; Και είναι μια κρίσιμη περίοδος για σένα γιατί πρέπει να καθίσεις και να ξεδιαλέξεις τις ευχές και να αποφασίσεις ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι που σού στέλνουν ευχές γιατί σ αγαπάνε- γιατί σ’ αυτούς πρέπει να απαντήσεις- και ποιοι είναι απλώς τυχάρπαστοι και ευκαιριακά ενδιαφερόμενοι με τους οποίους δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς;

Και μη μου πείτε ότι δεν αντιμετωπίζετε κι εσείς μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο τα «ευχετήρια μηνύματα» που δέχεστε αυτές τις Άγιες Μέρες. Σέβομαι χίλιες φορές περισσότερο τους διάφορους πολιτικούς υποψήφιους που ΔΕΝ μου εύχονται «Καλές Γιορτές» επειδή πράγματι με έχουν ξεχάσει και δεν με υπολογίζουν παρά αυτούς που μού στέλνουν ευχές βάσει καταλόγου που έχουν στα γραφεία τους ελπίζοντας ότι θα τους θυμηθώ την κρίσιμη ώρα.