Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ο Αριστόπληκτος τόπος μας κι εμείς οι Μετριοκράτες

FLASH στις 29/08/2019

Αριστείας περιήγησις…  στη Βουλή, στα Υπουργεία, στα Πανεπιστήμια κ.ά. χώρους του δημόσιου βίου…

Αλ. Αρδαβάνης* |> Άριστοι και Αριστεία εν Ελλάδι -το κεφαλαίο χάριν συνηθείας ή σκώμματος. Κληρονομούμενη ή σεξουαλικώς μεταδιδόμενη Αριστεία -ωσάν κρουνός βλακείας ή λοιμός επί λιμοκτονούντος πληθυσμού.

Για να καταλάβεις τους φριχτούς και άκομψους αυτούς υπαινιγμούς, κάνε καταγραφή βιογραφικών, βαθμών συγγενείας, πιστοποιητικών γάμου και πικάντικων κουτσομπολιών των Αρίστων· στη Βουλή, στα Υπουργεία, στα Πανεπιστήμια και άλλους αριστοκρατούμενους χώρους του δημόσιου βίου.

Εντάξει, δε φταίω εγώ που πέσανε σήμερα στα χέρια μου απανωτά πέντ’-έξη έγγραφα με βαριές υπογραφές και αβάσταχτη ρηχότητα. Τίτλοι βαριοί σαν μολύβδινη στέγη σε καλύβα από καλάμια.

Ο τόπος μας· Αριστόπληκτος, εμβρόντητος σε βαριά και δυσανάγνωστα οικόσημα. Της Ελλάδος οι Άριστοι· παρελαύνουν στα θαμπωμένα από τη λάμψη των τόσων τίτλων μάτια μου, γδέρνουν τα βαριά από την κούραση της συνήθους νοσοκομειακής ημέρας βλέφαρα. Οι Άριστοι· λαμπεροί κι απρόσιτοι στους ταπεινούς.

Αλλά το γυναικάκι από το Μπουρνάζι -μισή μπουκιά γυναίκα- βρίσκει την πόρτα του δημόσιου γιατρού πάντα ανοιχτή. Μισάνοιχτη έστω. Στον διάδρομο ή στην εξώπορτα του νοσοκομείου. Αγχωμένο και έτοιμο να αρπαχτεί ή αποκαμωμένο αλλά τον βρίσκει. Και πάντα βρίσκεται ένα κανάλι να συνδέσει τις ψυχές αρρώστου και γιατρού. Του μέτριου χωρίς περγαμηνές γιατρού. Του ασκληπιάδη χωρίς ατσάλινους -σε λάμψη και ευκαμψία- πνευματικούς μυώνες. Του λειτουργού με την ψυχή, άγαρμπα ή περίτεχνα πελεκημένη από τις πολύτροπες οδύνες.

Ο δημόσιος γιατρός· άτιτλος, πανταχόθεν προσιτός και ανοχύρωτος. Ο διαθέσιμος στους πολλούς γιατρός· όπως γυναίκα κοινόχρηστη με τον πολύτιμο κοινωνικό της ρόλο. Ο Ακέστωρ· το κεφαλαίο ουσιώδες. Ο “Άριστος”· το κεφαλαίο παιγνιώδες.

Λοιπόν, εν μετριότητι αδελφοί: Εμείς οι Μετριοκράτες πρέπει ν’ αντέξουμε. Επειδή στο Μέσον του Ύψους ο γνήσιος Βίος σεργιανίζει. Ούτε στον βρόμικο αφρό ούτε στον ανήλιαγο βυθό. Ένα χορταράκι ολομόναχο στο επίκεντρο της ξηρασίας κάποτε μπορεί να ξεκινήσει ξανά τη ζωή.

(*Ο δρ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: