Ας μη σβήσουν οριστικά τα λυχνάρια στα χαμόσπιτα και τα καντηλάκια στα εικονοστάσια των ταπεινωμένων από τη θύελλα των πλανητικών αρπάγων

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Περιπλανώνται ημέρες ατέλειωτες στο δίκτυο αναζητώντας ειδήσεις που δικαιώνουν τη δική τους ανάγνωση και ερμηνεία των ημερών αυτών. Οι μεν και οι δε, οι από δω κι οι από κει. Δίπολα διαχρονικά.

Αμφότερες οι παρατάξεις έτοιμες να θριαμβολογήσουν αν «επιβεβαιωθεί» το πρόταγμά τους και να καταφύγουν σε συνωμοσιολογία αν «διαψευστεί». Αμφότερες με ατροφική την αίσθηση του γελοίου της έπαρσης από την αυτοαναφορική βεβαιότητα.

Αυτή είναι λοιπόν η παρούσα «κλινική» εικόνα των διχασμένων πολιτών-υπηκόων στην εποχή ενός ακόμα γεωπολιτικού σεισμού πάνω στα ράκη ενός ακόμα παν-λοιμού της ανθρώπινης Ιστορίας. «Κλινική εικόνα»: ημιανοψίες είτε δεξιά είτε αριστερά· απολύτως επικαλυπτόμενες και ταυτόσημες.

Όσο για μένα τον πάντα αβέβαιο γιατρό, ομολογώ πως η παραμονή με κάθε τίμημα στη μέση του μαγνητικού κοινωνικού πεδίου εξάντλησε τις εφεδρείες μου. Σιχασιά το λένε, μα είναι εξάντληση.

Πάντως, σήμερα έκανα μια μεγάλη βόλτα στην πόλη μου. Στον καφενέ της πλατείας με περίμενε ο συνονόματος παλιόφιλος. Όταν τον παρότρυνα, δίστασε αλλά μου έδωσε το ζεστό του χέρι -όχι από τον πυρετό αλλά από την παλιά μας αγάπη και τη συμπόρευση στα του Ασκληπιού και όχι μόνο.

Καθίσαμε στα καθίσματα με τις νόμιμες αποστάσεις -ίσως ένα κλικ παραβιασμένες- και κουβεντιάσαμε ώρα πολλή.

Εκκινώντας πριν τριάντα τόσα χρόνια από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, συγκλίναμε προοδευτικά προς το «μέσον» όπου έχουμε φτάσει από καιρό· εκεί που πρέπει να φτάνει κάθε έμφρων, όσος κάματος ψυχής κι αν απαιτηθεί. Έτσι και σήμερα· αμφότεροι στο πολύ συκοφαντημένο «κέντρο» με μόνη σκευή το νοιάξιμο για τους λαβωμένους και τη μέριμνα για τον περιορισμό τους σε ελάχιστη μειοψηφία -ένα γκρουπούσκουλο, όπως λέγονταν κάποτε οι αριστερίστικες ή ακροδεξιές ομαδούλες. Κάποτε· επειδή σήμερα τα άκρα περνούν από την άμπωτη στην πλημμυρίδα όσο οι αφορμές πληθαίνουν.

Λένε πως μετά ετούτη την κοβιντιανή καταιγίδα, τίποτε δε θα είναι όπως πριν. Όχι και όχι! Οι δυο συνονόματοι σήμερα ορκιστήκαμε να κρατήσουμε όρθια την εγγύτητα, την επαφή, τα θεραπευτικά χάδια, την αγάπη.

Εμείς, ο Νίκος, ο Κώστας, ο Μπάμπης ο Σαλονικοδραμινός και τόσοι άλλοι που αρνούμαστε να αποδεχτούμε τις καταιγίδες ως χτυπήματα του θεού. Εμείς, οι όχι πολλοί αλλά αρκετοί να μη σβήσουν οριστικά τα λυχνάρια στα χαμόσπιτα και τα καντηλάκια στα εικονοστάσια των ταπεινωμένων από τη θύελλα των πλανητικών αρπάγων. Εμείς· νομοταγείς έξω και ανυπόταχτοι μέσα βαθιά. Εμείς οι μεσοπορευτές.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”