O Ηράκλειτος πετσόκοψε κάθε βουλησιαρχική αυταπάτη, δυόμισυ χιλιετίες πριν…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Όχι οι μεγάλοι Μαστιγωτές, όχι. Αυτούς τους έχω εξαρχής συγχωρήσει -μπορείς να κρατήσεις κακία σε ένα τέρας; Μπορείς να σωφρονίσεις έναν καταδικασμένο από τη Φύση να βασανίζει άλλους ανθρώπους;

Όσο μπορείς να μην οικτίρεις ένα έκτρωμα ανθρώπου που βασανίζει και σκοτώνει ζώα για να αντλήσει ηδονή.
Όχι, λοιπόν. Τους κακοποιούς τους έχω συγχωρήσει ίσως και επειδή πια δεν με πονούν -η ράχη της ψυχής μου έχει πετσιάσει τόσα χρόνια από το μαστίγιο της απληστίας.

Οι μικροί και πειθαρχημένοι όμως; Αυτοί με πονούν.

• Οι απολύτως συμμορφωμένοι -εξαρχής ή στην πορεία.
• Οι πρόθυμοι να εκτελούν παραγγέλματα.
• Αυτοί που εκλιπαρούν την εκφώνηση παραγγελμάτων από κάποιον ή κάποιους άλλους.

Θυμίζει λίγο την Ασούρα των μουσουλμάνων αλλά και κάποιους καθολικούς χριστιανούς· είναι αλήθεια πως έχει ανοιχτεί ο δρόμος αυτής της αυτοκαταστροφικής συνήθειας από την εποχή των Στυλιτών. Αυτοί οι παθητικοί αλγολάγνοι λοιπόν, ναι, με πονούν κι εμένα.

Σήμερα το πρωί, στον δεύτερο εγκεκριμένο υπό των «φυλάκων 13033» προωθημένο προαυλισμό μου, συνάντησα πολλές νεαρές γυναίκες και καμπόσους εύρωστους νεαρούς να περπατούν στον δρόμο φιμωμένοι με μάσκα -χωρίς να υπάρχει επίσημη σχετική εντολή· λόγω τρόμου, αυτοβούλως προσερχόμενοι στο μαρτύριο της φίμωσης· κάπως όπως βάλανος πνιγμένη σε πόσθη στενωμένη.

Το ίδιο παράξενο συναίσθημα λυπημένης ματαίωσης ένιωσα τελειώνοντας τον δεύτερο προαυλισμό μου σήμερα· δύο παλικαράκια στα σκαλάκια του μνημείου της Ειρήνης κουβέντιαζαν αμέριμνα, με την πλάτη γυρισμένη στα λόγια του ποιητή:

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
Το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου

Θυμήθηκα τον πρώην κνίτη που αυτόκλητος «επιστατούσε» πρόσφατα στην τήρηση των μέτρων απαγόρευσης κυκλοφορίας στην νέα παραλία της Θεσσαλονίκης· που χτες διακωμωδούσε τους πρώην συντρόφους του για την «πειθαρχημένη» διαδήλωση της Πρωτομαγιάς στο Σύνταγμα. Αναρωτιόμουν πόση ωρίμανση ως πολίτη μπορεί να υποδηλώνει μια τέτοια μεταστροφή· κατέληξα σήμερα πως μάλλον είναι μια ακόμα τυπική περίπτωση Στυλίτη. Πάντως, ήθελα να του πω ότι έτσι κι αλλιώς είναι τόσο συμπαθής -σε όλους και σε μένα- που δε χρειάζεται να αυτοβασανίζεται -αλλά ντράπηκα να του το πω.

Αυτοί λοιπόν, οι τρομοκρατημένοι εθελόδουλοι -που αυτοαποκαλούνται πειθαρχημένοι, αυτοί με πονούν. Επειδή πρέπει να κάνω την τεράστια διαδρομή να τους κατανοήσω και να τους συγχωρήσω -ας μην τους καίγεται καρφί για το τι νιώθω εγώ και καμπόσοι άλλοι -γι’ αυτούς και για το ανθρώπινο πεπρωμένο.

Ίσως τελικά ούτε κι εμένα με πολυνοιάζει αφού αυτός ο ανελέητος Ηράκλειτος πετσόκοψε κάθε βουλησιαρχική αυταπάτη, δυόμισυ χιλιετίες πριν…

“Κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων,
οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν,
ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον
ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα“

> Από τη συλλογή “Κοβιντιανές Ημέρες”

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”