Βραδιάζει και για όλους εμάς που πιστέψαμε σε κάτι ανύπαρκτο έχει σκοτεινιάσει από καιρό

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Δε σε αναγνωρίζω, είπα, πώς άλλαξες έτσι; Άλλαξα, απάντησε, από τότε που έμεινα άστεγος -και δε μιλώ για κεραμίδια ή μπετόν. Άστεγος από πίστη σε ανθρώπους και ιδέες έμεινα, τ’ ακούς; Και ήρθε ξανά καταιγίδα. Και βραδιάζει μου. Ύστερα σώπασε απότομα, μου γύρισε την πλάτη και ξεμάκρυνε.

Τον άφησα στο προαύλιο της φυλακής του να βηματίζει άσκοπα, σκυφτός -γιατί επιμένουν στον προαυλισμό οι φυλακισμένοι; Αφού θα γυρίσουν στα κελιά τους.

Βραδιάζει του, είπε. Και για όλους εμάς έχει σκοτεινιάσει από καιρό. Όλους που πιστέψαμε κάποτε αυτό που δεν υπήρξε ποτέ -και για τι μιλώ μη ρωτάς, αφού καλά το ξέρεις, ψυχρέ εσύ παρατηρητή. Πάντα το ήξερες και μας άφησες στο αίθριο, το πλάνο φως. Χαλάλι σου όμως, τουλάχιστον ζήσαμε μια ζωή ολάκερη πλημμυρισμένη στο φως. Χαλάλι σου!

Με τον Μάκη, σήμερα στην κάτω γωνιά του νοσοκομείου, κουβεντιάζαμε μια σαραντάχρονη διαδρομή από τις Σαράντα Εκκλησιές μέχρι τον μυχό του Κοβιντιώνα· εδώ γύρω στο παρεκκλήσι του Σάββα του Ηγιασμένου. Έφηβοι αδιόρθωτοι.

Και ποιος ήταν ποιος σε τούτη την κουβέντα στο πόδι, ποιος μένει ο εαυτός του στην παράνοια που ζούμε θα περάσουν χρόνια να ταυτοποιηθούν -αν ποτέ έρθει το Θαύμα της μετουσίωσης του Homo erectus σε Homo Hominis.

Όλη αυτή η κουβέντα ανάβλυσε ξαφνικά, περιμένοντας την αθώωσή μου ως κατηγορουμένου για Κοβίντια ενοχή. Αθώωση που έφτασε τελικά το βράδυ. Προσωρινά βέβαια -επειδή πάντα ένα μάτι δολερό θα με επιβλέπει κι ένα δάχτυλο ιοβόλο θα με προειδοποιεί.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”