Γύρισαν όλοι και με κοίταξαν ερωτηματικά και ήταν βουρκωμένοι. Ύστερα σηκώθηκαν, έκαναν κύκλο και άρχισαν να χορεύουν Πυρρίχιο!

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> «Αναβάλλεις το μέλλον, χτίζοντας ένα σαθρό παρόν με υλικά του παρελθόντος», είπε ο καλός φίλος και συμπλήρωσε: «οι ιδεολογίες δεν υπάρχουν πια!». «Και οι ιδέες, η σκέψη, η ψυχή;», ρώτησα ψιθυριστά, αλλά ο φίλος δεν απάντησε.

Τον αποχαιρέτησα ταραγμένος και έτρεξα στο υπόγειο Ιδεοστάσιο του κρανίου μου – να συγυρίσω ό,τι έχει μείνει και να το σώσω από τον επόμενο πύραυλο των διαρκών αναμορφωτών του Πλήθους.

Άνοιξα την καταπακτή και κοίταξα στο μισοσκόταδο. Κατέβηκα τις σκάλες του υποκράνιου καταφυγίου και άναψα το φως. Τότε τους είδα. Ήταν πολλοί, σε μια ατέλειωτη ακολουθία.

Μπροστά-μπροστά ο Μέγας Αινικτής^ και ακολουθούσαν άλλοι απροσμέτρητοι του σιναφιού των Ιδεών «κατά την του χρόνου τάξιν» -τα πυρετικά διαβάσματα της νιότης και της πρώιμης ενηλικίωσης.

Γύρισαν όλοι και με κοίταξαν ερωτηματικά. Ήταν όλοι βουρκωμένοι. Ύστερα σηκώθηκαν, έκαναν κύκλο και άρχισαν να χορεύουν βουβοί -ήταν Πυρρίχιος, ήμουν σίγουρος.

Όμως, χορεύοντας, πηδούσαν ένας-ένας από μιάν άλλη καταπακτή στο κάτω Χάος της Αμνησίας, ώσπου έμεινα μόνος στο Ιδεοστάσιο, ανάμεσα στα απομεινάρια των άχρηστων Ιδεών μου. Μόνος, υπέροχα μόνος.

(^) Αινικτής: Επίθετο για τον Ηράκλειτο, επειδή μιλούσε πάντα αινιγματικά.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”