Δεν καταφέρνω να αποδεχτώ πως κάποιοι σφαγιάζονται για να λευτερωθεί η Άνοιξη…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Προχωρώ κατά μήκος των δρόμων της πόλης μου ∙ είδες; …τα κατάφερα μετά από πολλά χρόνια άρνησης οικειότητας να βάλω το «μου» σε κάτι, έστω τον γενέθλιο τόπο.

Είναι πρωί με μια γλυκιά γαλήνη. Πού και πού, κάποιες φωνούλες, ένα ακορντεόν ξεμυτίζουν από κοντά και o Μπαχ του κινητού μου που “θυμίζει μουσική αναμονή γραφείου τελετών” όπως μου είπε ο φίλος μου ο Γιάννης.

Πάντως, η νυχτοβραδινή ευλάβεια και η ακόλουθη υπερώιο-γαστρική ευωχία δεν έχουν ακόμα ζωηρέψει ξανά για να βάλουν δυνατά τα πανηγυριώτικα κλαρίνα και βιολιά, τον γιό της Γερακίνας και τους τσάμικο-καλαματιανούς∙ για τη γιορτή της σφαγής.

Βλέπεις, δεν κατάφερα ακόμη και δε βλέπω να τα καταφέρνω να αποδεχτώ πως κάποιοι σφαγιάζονται για να λευτερωθεί η Άνοιξη∙ και δε μιλώ για τα αρνιά και τα κατσίκια, μόνο.

Τέλος πάντων ενώ φαίνομαι να βαδίζω κατά μήκος των δρόμων στην πραγματικότητα χιλιομετρώ ουλές και ακόμα ανοιχτές παιδικές πληγές …«που άνοιξαν ξανά και ξανά»∙ είναι κι αυτή μια εκδοχή Άνοιξης. Είναι οι δρόμοι όλοι ασφαλτοστρωμένοι από χρόνια, κανείς δεν έχει παράπονο για σκόνη το καλοκαίρι και λάσπες το χειμώνα, όπως τότε που έπαιζα παιδί στους ίδιους δρόμους και στις αλάνες των άχτιστων οικοπέδων, εδώ στην κατεβασιά του βουνού, στο δάσος που αποψιλώθηκε μεθοδικά και ύστερα «τρις εις πυρ βληθέν» ως εμπόδιον. Στα καταπατημένα από τους απογόνους του αρχιτσέλιγκα στηριγμένους σε οθωμανικά φιρμάνια και χοτζέτια, οικόπεδα φιλετάκια χωρισμένα από τους ντόπιους τοκογλύφους μεσίτες. Που σε ένα από αυτά ρίζωσαν και ο πατέρας μου με τη μάνα μου τη γενιά τους, ρίζωσε και η αφεντιά μου –τι ρίζωσε δηλαδή, μετέωρη έμεινε πενήντα πέντε χρόνια μετά.

Εκεί λοιπόν που σκέφτομαι περπατώντας χρονιάρα μέρα όλα τούτα τα χτικιασμένα, τσουπ! Ανάμεσα στους μονότονους πράσινους κάδους απορριμμάτων τα είδα! …Αυθάδικα αγριολούλουδα πολύχρωμα λικνίζονται στο αεράκι κοιτώντας τον ήλιο∙ μου φάνηκε πως στο κοτσανάκι τους καρφιτσωμένες μινιατούρες πινακίδες καμαρώνουν: «ανθήσαμε και σας περιμένουμε».

Νομίζω πως φτάνουν τώρα στη φραγμένη από την πόλη μύτη μου έντονες οι μυρουδιές∙ ανθισμένες νεραντζιές, λεμονιές, οι πασχαλιές∙ χρώματα αμέτρητα, ήχοι άπειροι. Όλα ξαφνικά ξεδιπλώθηκαν και χορεύουν μπροστά στα ναρκωμένα αισθητήρια, ήταν εδώ γύρω όσο τριγύριζα στους λαβύρινθους ίσκιους μου και μου ψιθύριζαν «ψύχραιμα αναρροφά την τάξη από το χάος, η ζωή ακατανίκητη».

>Από τη συλλογή “Έκκεντρα”

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”