Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Οι ανοχύρωτοι απέναντι στις εφόδους των αρπάγων

FLASH στις 23/05/2022

Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες να ψηλαφίσεις τις εγκοπές οδύνης όσων ακροβατούν στο μεταίχμιο φτώχειας και μόλις επιβίωσης…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Το γυναικάκι βουρκωμένο με κάποιο αντίτιμο σφιγμένο στο χέρι: «Θα με συγχωρήσετε αλλά δε μπορούσα να σας δω κανονικά στα απογευματινά τώρα με τον κορωνοϊό»… Το γυναικάκι: μοναχούλι και φτωχούλι.

Ο γιατρός, τέσσερα χρόνια που πάει κι έρχεται, τις ξέρει και τις δυό μαχαιριές της μοίρας του – δε χρειάζονται μαντικές ικανότητες να ψηλαφίσεις τις εγκοπές οδύνης του ανθρώπου που ακροβατεί στο μεταίχμιο φτώχειας και μόλις επιβίωσης, χωρίς σύντροφο ζωής.

Το γυναικάκι κι ο γιατρός: ένα δίπολο αγάπης, ένα σφιχτό ζευγάρι πρωτονίου και ηλεκτρονίου που μπαίνει για να χωριστεί σε αντίθετες κατευθύνσεις στο μαγνητικό πεδίο των άγριων ημερών που έρχονται και ξαναέρχονται, με άλλη κάθε φορά αφορμή, αρπάζοντας τον ιδρώτα, τον μόχθο και την ελπίδα.

Το γυναικάκι, ο γιατρός και τόσοι άλλοι αφανείς, ανοχύρωτοι απέναντι στις εφόδους των αρπάγων.

Επειδή, πάντα κάποιοι κατοικούν, άλλοι διοικούν χωρίς να κατοικούν και άλλοι, που περνώντας αρπάζουν και φεύγουν, όπως τα άγρια σκυλιά που ξεμοναχιάζουν την ευγενική γαζέλα και την κατασπαράζουν στις λόχμες.

Άσχετα όλα αυτά με τη σκηνή που περιέγραψα ως παρόπτης μάρτυς; Ίσως.

Πάντως, στο τέλος, λέω, κάποια ξέφτια υπάρξεων θα μείνουν να αρχίσουν ξανά μέσα στις στάχτες και τα τέλματα τη ζωή.

Κι αν η φυσική που ξέρω χωλαίνει, συγχώρησέ με. Γεννήθηκα αργά και γέρασα νωρίς μέσα σε μιαν ατέλειωτη αλυσίδα διαψεύσεων.

> Κοβιντιανές ημέρες, 2020

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: