Η απονομή της δικαιοσύνης δεν είναι ζήτημα τιμής των λειτουργών της, όπως θα ήταν αν η ζωή ήταν δοκιμαστικός σωλήνας!

Νίκος Ι. Καραβέλος* |> Ενέδρα είναι το σημείο που στήνεται η παγίδα. Τόπος καταλλήλως επιλεγμένος, όπου επιδιώκεται η μεγαλύτερη φθορά στον ανύποπτο. Η “χωσιά” που λένε. Ενέδρα (εν+έδρα) είναι η παραφύλαξη, το καρτέρι όπου κάποιος παραμονεύει.

Ένας από τους διασημότερους των ποινικολόγων, ο Φραντς φον Λιστ, (Franz von Liszt) είχε παρατηρήσει χαρακτηριστικά: “Το δίκαιο δεν είναι μια ειρηνική διαδικασία. Είναι ακόμη μια οργάνωση μάχης“.

Μάχη όχι προσομοίωση ούτε πλουμιστή παρέλαση. Με παρατάξεις, οπλικά συστήματα, στρατηγική, ωμότητα, γενναιότητα, απανθρωπιά και βαθύ πόνο.

Στα “λασπωμένα” πεδία, εκεί στο κορυφαίο, το πιο παρορμητικό σημείο της μάχης, λαμπαδιάζει η σκληρότητα, ο σκοταδισμός, η υποκρισία, η δολιότητα.

Όταν εμπλέκεται ο πλούτος κατά της φτώχειας, η ισχύς κατά της αδυναμίας, το συμφέρον κατά της ηθικής, τότε αποκαλύπτεται ο λόγος “ύπαρξης της δικαιοσύνης”, που δεν είναι παρά η αντανάκλαση της αδικίας, η επιτομή της μικρότητας, το ισοδύναμο της φοβικής απρέπειας.

• Δικαστική έδρα ή ενέδρα; Η απονομή της δικαιοσύνης δεν είναι ζήτημα τιμής των λειτουργών της, δικαστικών ή δικηγόρων, όπως θα ήταν αν η η ζωή ήταν δοκιμαστικός σωλήνας. Παρά ταύτα, η τιμή παραμένει ζητούμενο, γιατί ο άνθρωπος ζει με τις ακριβές ψευδαισθήσεις του.
• Δικαστική έδρα; Ναι όταν δεν υπάρχει ισχυρό συμφέρον να κουνάει την κορυφή του κυπαρισσιού της δικαιοσύνης.
• Δικαστική ενέδρα; Ναι όταν “η πλάστιγγα της δικαιοσύνης δεν γέρνει με βάση τον νόμο της βαρύτητας των αποδείξεων αλλά με τον νόμο της δύναμης της εξουσίας. Το φαινόμενο τόσο παλιό όσο και ή ηλικία των κοινωνιών. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο όταν βιώνεις την βαρβαρότητα κατά τη δίκη, είναι όταν ξέρεις τι θα συμβεί πριν από τη δίκη. Και πηγαίνεις όχι σε ανοιχτό πεδίο δικαστικής μάχης, αλλά σε ενέδρα. (Νίκος Ι. Καραβέλος: “Χωρίς Γραβάτα”, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014, σελ,107).

Τι άλλο να προσθέσει κανείς διαβάζοντας ότι κάποιος πρωτοδίκης, επιβαίνων έδρας δικαστικής, την μετέτρεψε σε αιματηρή ενέδρα, στέλνοντας στη φυλακή για 40 ημέρες έναν στυγερό κακούργο στις Σέρρες, που είχε το θράσος, le miserable,(ο άθλιος) να μη φοράει μάσκα!

Ας φανταστούμε, λοιπόν, τον καδή (τουρκ. δικαστής) αυτόν στην δικαστική του έδρα να γιγαντώνει το σώμα του ενώπιον του απλού πολίτη, και να το μικραίνει σε επίπεδα νάνου, για να δικάσει, ας πούμε, τον ανέμελο πρωθυπουργό μας, αν τον συνελάμβανε δίχως μάσκα στην Πεντέλη ή την Ικαρία, κάποιο σαλεμένο αστυνομικό όργανο!

Από την άλλη πλευρά, αδιαφορώντας αν θα ενοχλήσουμε ορισμένους καθ’ έξιν αδιάβαστους λειτουργούς της δικαιοσύνης, θα προσυπογράφαμε την ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον, θέση του Μανόλη Λαμπρίδη, ότι ενίοτε η “παραβατικότητα” είναι η πιο καθαρή, ακριβή και έντιμη έμπρακτη κριτική του δικαίου. (Μανόλη Λαμπρίδη “Η σύγκρουση με το νόμο ως έμπρακτη κριτική του δικαίου”, Εκδόσεις Έρασμος).

(*) Ο κ. Νίκος Ι. Καραβέλος, είναι δικηγόρος και λογοτέχνης.