Ξένος με ξένους που νομίζουν πως χαίρονται θάλασσα και παρέα στην τρέλα της παραλίας

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Εδώ, ανάμεσα στους ξεσαλωτές του Αυγούστου. Πλάι ένα σμάρι παιδιών οργιάζει ξετρυπώνοντας καβουράκια με πλαστικά ποτήρια. Κάνω πως κοιμάμαι μα ακούω εντατικά. Ξαφνικά ένα καβουράκια ξεγελιέται και παγιδεύεται στο ποτήρι. Μαντεύω την αγωνία του στο διάφανο ποτηράκι -είμαι μάρτυρας εκούσιος στο σαδιστικό παιχνίδι μάθησης των παιδιών. Όμως, μέσα στις τσιριξιές θριάμβου, άκουσα ένα να λέει: “όμως τώρα θα πεθάνει!” κι ένα άλλο να αντιτείνει: “δεν πειράζει, θα το φάμε!”

Παιδιών παίγνια: εκπαίδευση στον φόνο -για βιοπορισμό ή διασκέδαση -μα σε κάθε παιδί θα αναδύεται στιγμιαία η ενσυναίσθηση με κάθε ζωντανό πλάσμα. Και υπήρξα ανελέητος φονιάς ως παιδί.

Ασήκωτα τα χαστούκια της εφηβείας· κυρίως της καθυστερημένης ενηλικίωσης, εκεί στα μέσα της τέταρτης δεκαετίας. Από χρόνια ευτυχώς συγκρατεί τη φονικότητά μου η φροντίδα των απεγνωσμένων· τώρα τελευταία και η επίθεση του χρόνου στις αρθρώσεις μου· από χτες με πολιορκεί το δεξιό ισχίο και η σπασμένη αριστερή κλείδα -ένοχη η όψιμη λατρεία της μηχανής.

Εδώ λοιπόν κι εγώ, ο στριμμένος· ξένος ανάμεσα σε ξένους που νομίζουν πως χαίρονται θάλασσα και παρέα στην τρέλα της Αττικής παραλίας. Αλλά παρασύρθηκα κι εγώ -και περνάω έως και μια χαρά.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”