“Στέκια” της 7ης Τέχνης, το “Ζέα” με το “Σινεάκ” και το θερινό “Βοτσαλάκια”

harddog-sport.blogspot.gr |> Αν στην Αθήνα οι παλιές κινηματογραφικές αίθουσες έχουν υποστεί αριθμητική μείωση, όχι θεαματική πάντως, στον Πειραιά έχουν σαρωθεί! Οι περισσότερες μετατράπηκαν σε εμπορικά κέντρα (Τερψιθέα, δεύτερη φωτο), ταχυφαγεία ή καταστήματα (Καπιτόλ, τρίτη φωτο), σούπερ μάρκετ (Σπλέντιντ), αίθουσα μουσικών εκδηλώσεων (Χάι Λάιφ όπου σήμερα λειτουργεί το μελωδικό Κρεμλίνο (τέταρτη φωτο), ο Απόλλων κ.λπ.

Το Αττικόν στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου μένει αναξιοποίητο και κλειστό (πέμπτη φωτο), το Παλλάς (στο Πασαλιμάνι) δεν υπάρχει πια, το Ολύμπιον (μια τεράστια αίθουσα στη Σωτήρος Διός, αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού που λέμε στον κινηματογράφο «κοιλιά της φάλαινας») έκλεισε από χρόνια, ενώ σβήστηκαν από τον χάρτη τής πόλης οι Δελφοί (είναι σήμερα σούπερ μάρκετ), η Αρμονία, η Διάνα, η Άβα και η Αύρα – όλα  στην ίδια γειτονιά πολύ κοντά στο κέντρο, στην Καλλίπολη.

Το ίδιο συνέβη με τον Σαρωνικό στο Χατζηκυριάκειο, την Πειραϊκή στην πειραϊκή ακτή και την Καστέλλα στην ομώνυμη περιοχή.

Ακόμα υπήρχαν κοντά στο λιμάνι τα «αισθησιακά», και αποκλειστικά για ανδρικό κοινό, Φως, Ιλίσια και Ολιμπίκ που παραδόθηκαν και αυτά στη μνήμη των γενεών που έβλεπαν πολύ σινεμά, λίγη τηλεόραση και –τα αγόρια– πολύ μπάλα!

Ανάλογο, αν όχι μεγαλύτερο, ήταν το σάρωμα στους καλοκαιρινούς κινηματογράφους του Πειραιά μεταξύ των οποίων το ειδυλλιακό Φαντάζιο (έκτη φωτο) που παραμένει ακόμα ερειπωμένο  στην οδό Αφεντούλη, κοντά στο Τζάνειο Νοσοκομείο, να μας θυμίζει ότι ο νόμος της Μελίνας προσπάθησε, καλώς, να σώσει τα θερινά σινεμά (απαγορεύοντας την κατεδάφισή τους και οποιαδήποτε άλλη χρήση τους) αλλά άφησε πίσω του πολλούς έρημους κινηματογραφικούς σκελετούς.

Τα τελευταία χρόνια (όχι περισσότερα από 4-5 αν δεν κάνουμε λάθος) άνοιξε στα πανέμορφα Βοτσαλάκια κάτω από την πλατεία Αλεξάνδρας, σχεδόν πλάι στη θάλασσα, ο μοναδικός σήμερα καλοκαιρινός κινηματογράφος του κέντρου του Πειραιά παίρνοντας την ονομασία της ακτής: Βοτσαλάκια. Δροσερός, ευχάριστος, με καλές επιλογές ταινιών και σε έναν χώρο που περιβάλλεται από βραδινά στέκια για ποτό, καφέ και  πρόχειρο φαγητό πλάι στην ακτή.

Η Ζέα που επιμένει

Από τους χειμερινούς επιμένουν να επιβιώνουν μόνο δύο κινηματογράφοι. Είναι στο δημαρχιακό μέγαρο της κεντρικής πλατείας τής πόλης το Δημοτικό Σινεάκ (έβδομη φωτό) και στη μαρίνα της Ζέας, στο Πασαλιμάνι, ο κινηματογράφος Ζέα (κορυφαία φωτο) 
που παραμένει όπως τον γνωρίσαμε ως νεόδμητο πριν από αρκετά χρόνια. Δηλαδή ένα κουκλίστικο σινεμά, νεότερης γενιάς από τα προηγούμενα.

Το Ζέα, καλοσυντηρημένο, ανοιχτόκαρδο, με ευχάριστους ανθρώπους να το λειτουργούν σήμερα, ήταν στις προηγούμενες δεκαετίες η μοντέρνα εκδοχή τού σχετικά μικρού, ζεστού και νεανικού κινηματογράφου.

Αυτήν την εικόνα διαπιστώσαμε ότι διατηρεί και σήμερα (είδαμε εκεί τις Τρεις πινακίδες του Μιζούρι Έξω από το ΄Εμπινγκ), σε μια προβολή που έγινε νωρίς και γι’ αυτό οι θεατές μετριόμαστε στα δάκτυλα μόνο του ενός χεριού.

Ωραία ταινία (με κάποιες ενστάσεις για τις σεναριακές ευκολίες και υπερβολές), αλλά απογοητευτική η εικόνα του αριθμού των θεατών που έδινε την εντύπωση ότι παρακολουθούσαμε μια ιδιωτική, αποκλειστικά για εμάς,προβολή.

Εικόνα ασύλληπτη στα χρόνια που ο κινηματογράφος μεσουρανούσε όχι στα απρόσωπα πολυσινεμά όπως σήμερα, αλλά σε γεμάτες αίθουσες, με τις ουρές στα ταμεία. Τότε που συχνά άκουγες από τις ταμίες «έχει μόνο ορθίους, θέλετε;» Και σχεδόν πάντα θέλαμε βλέποντας ολόκληρη την ταινία με ακουμπισμένη την πλάτη ή τον ώμο στους τοίχους και με την ελπίδα πως μπορεί να σηκωνόταν για να φύγει «κάνας πρωινός» ώστε πάρουμε τη θέση του.