Είδα πάλι αγκαζέ την Αυθαιρεσία με την Αδιαφορία, να σουλατσάρουν σε πεζόδρομους και πεζοδρόμια…
Μπορεί να έχουμε απόκριες, αλλά η μαντάμ Αυθαιρεσία, δεν φοράει ποτέ… μάσκα! Πανταχού παρούσα και η μουτσούνα τής ασχήμιας ποτέ δεν την εγκαταλείπει. Έτσι είναι πάντα. Κακομοίρα, κατακαημένη, κομπλεξικιά – τόσο που όταν σου μοστράρεται είναι σαν να σου λέει “ξέρεις ποιά είμ’ εγώ;“…
Όσο κι… ακατοίκητος κι αν είμαι, ξέρω πολύ καλά την κυρία! Όμως δεν μιλάω! Αλλά και αν μιλήσω, ποιός θα μ’ ακούσει; Το πολύ να μου χτυπήσει τον ώμο, να μου πει “έχεις δίκιο, ρε φιλάρα!” και όταν γυρίσω την πλάτη μου, να σιγοψιθυρίσε “τι σόϊ μ@λ@κ@ς είναι;“. Το “γραφικός” θεωρείται τετριμμένο…
Τά ‘χει αυτά η φάρα μας. Έτσι και πιάσουμε “καρέκλα”, τότε ποιός μας πιάνει! Λες και κάποια κακιά νεράϊδα μας απομακρύνει από τα οράματά μας, αλλά και την αξιοπρέπειά μας και μας ρίχνει στη λάγνα αγκαλιά της ξεδοντιάρας της Αδιαφορίας, που πάντα σουλατσάρει σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους, αγκαζέ με την Αυθαιρεσία.
Πειραιάς, Σάββατο μεσημέρι. Μπορεί εγώ να είμαι “καναπεδάτος” και να μην μιλάω, αλλά ο φακός τού “Τ/Π” καμμιά φορά είναι ασυγκράτητος και έτσι χύμηξε με τα “κλικάκια” του. Όμως επειδή τον ενοχλούσε κάπως ο θόρυβος από τις βραζιλιάνικες παραδοσιακές… αποκριάτικες μουσικές “μας”, έκανε ένα “googlάρισμα” εδώ και μέσα σε περίπου 10′ λεπτά, ιδού τι “έπιασε”! O tempora o mores…
Νομίζω το αγαπημένο σου θέμα… Κάνω λάθος;
Ε, ναι! Κάπου μου τη δίνει! 🙂
Π.