Είναι παράδοξη η σκέψη πως είναι χρήσιμη η παγωνιά;
Είναι η ανάγκη που οδήγησε τον Νεάντερταλ από τις αγέλες στις σπηλιές και στις κοινωνίες…
Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Είναι καλή η παγωνιά. Στο σπίτι χωρίς θέρμανση -αυτονόητο γιατί. Βγαίνοντας χάραμα -υποχρεωτικά για να πας στη δουλειά.
Περπατώντας μέχρι τη στάση του λεωφορείου που αργεί αφού είσαι χωρίς αυτοκίνητο -υποχρεωτικά, γιατί έχει χαλάσει.
Κοιτώντας να σε προσπερνούν οι χαραματιανοί βιοπαλαιστές, τρέχοντας σκυφτοί στο μίζερο μεροκάματο της καματερής ή της σχόλης των άλλων -όχι από το παράθυρο του σπιτιού σου επειδή έχεις αϋπνίες από το ξενύχτι στην τηλεόραση ή το οργιαστικό δείπνο, όχι αφ’ υψηλού από το παρμπρίζ του τζιπ.
Τότε περνάει σαν αστραπή από το μυαλό σου η βαθύτερη κοινή μοίρα: η ανάγκη· αυτή που οδήγησε τον μοναχικό Νεάντερταλ από τις αγέλες στις σπηλιές και από εκεί στις κοινωνίες.
Είναι χρήσιμη -για κάποιους, λίγους έστω- η παγωνιά. Μόνο που στον ευλογημένο από τον θεό τόπο αυτόν κρατάει λίγο. Δεν αρκεί να κάνει την αλληλεγγύη μπετόν ακλόνητο.
(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”