Είναι μια φεγγαρόλουστη νύχτα της άνοιξης και είμαι ένας φτωχός αγρότης στη μέση της πεδιάδας – Άχρονος Αργολίς…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Τους βρήκα όλους μαζεμένους να κουβεντιάζουν γελώντας και ένιωσα ησυχασμένος. Επειδή είχα λαχταρήσει μπαίνοντας ασέληνο βράδυ στον σκοτεινό κάμπο.

Είχα χαθεί τρεις φορές: την πρώτη στα Δερβενάκια· τη δεύτερη χαζεύοντας τον σκοτεινό όγκο της Σάρας, το “στέρφο βουνό” πάνω από τις Μυκήνες· την τρίτη έξω από τις Αγροτικές φυλακές της Τίρυνθας. Δράμαλης, Νίκος Καραβέλος, Αλέξανδρος Κουλάτσος -οι νοητές αναφορές μου.

Νύχτα, τριγυρισμένος από τα τρία φρούρια της “πολύδιψης Αργολίδας“, του Παυσανία, όπως αναφέρει ο Νίκος στο “Εν καιρώ πολέμου”: του Άργους, της Τίρυνθας και το Παλαμήδι. Τρία κάστρα, υπομνήσεις αλλοτινής ισχύος, τεχνητά φωτισμένα, επιτηρούν ή περισφίγγουν τον κάμπο μέσα στο ανήσυχο σιγηλό σκοτάδι.

Ταξιδεύω τώρα τέσσερις χιλιετίες πίσω. Είναι μια φεγγαρόλουστη νύχτα της άνοιξης και είμαι ένας φτωχός αγρότης στη μέση της πεδιάδας· κοιτάζω με δέος τα κυκλώπεια τείχη που με κυκλώνουν ασημίζοντας στο σκοτάδι. Σε υψώματα χτισμένα για να θυμίζουν σε μένα τον καμπίσιο τρωγλοδύτη ποιος ο αφέντης και ποιος ο σκυφτός υπήκοος που σέρνεται χρόνο με χρόνο στις λάσπες για τις σοδειές. Αυτές που φρουρούν το μεγαλείο του Άνακτα με πελώρια βράχια, πελεκημένα από λιθοξόους και συρμένα από άλλους δούλους στα στρατηγικά υψώματα. Μου φαίνεται πως ακούω τα Σισύφεια βογγητά τους στην κάθιδρη ανηφόρα.

Γυρίζω στο απόψε· στέκω ολομόναχος στη σκοτεινιά και νιώθω ξανά το πρωταρχικό ρίγος της ουσίας· την εξουσία των ανακτόρων, θεών και ηγεμόνων.

Κάθε εποχής -“το ερείπιο είναι το αρχέτυπο / οι μορφές επινοήσεις“. Φταίω που εγώ αλαφροΐσκιωτος ή αυτός ο άχρονος τόπος που με ξενυχτά μαγεμένο και τρομαγμένο; “Αηδόνι αηδόνι αηδόνι / τ’ είναι θεός, τι μη θεός / και τι τ’ ανάμεσό τους;“…

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”