Εκείνο το μεγάλο κονβόι “φυγάδων” στην έξοδο της πόλης, με φορτωμένες βαλίτσες στις σχάρες των αυτοκινήτων που τρέχαμε για να σωθούμε

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* > Ήρθε νύχτα στη Θεσσαλονίκη και μας έφερε στην Αθήνα ο πατέρας με το Datsun 1300 Bluebird μετά τον μεγάλο σεισμό του ‘78. Αργότερα ένιωσα πως ήταν ένα αναποδογύρισμα ψυχών πολύ πιο αδυσώπητο από τους νεκρούς της πολυκατοικίας στην Ιπποδρομίου, πολύ ευρύτερο από τα κατεδαφιστέα κτίσματα -έμεινα κι εγώ δύο χρόνια σε μια «κόκκινη», δηλαδή κατεδαφιστέα πολυκατοικία, σχεδόν διασκεδάζοντας με τον κίνδυνο να με καταπλακώσει σε επόμενο σεισμό.

Βγαίνοντας από την πόλη, ένα μεγάλο κονβόι «φυγάδων» στην έξοδο της πόλης, με φορτωμένες βαλίτσες στις σχάρες των αυτοκινήτων -τρέξαμε τότε όλοι να σωθούμε.

-Στην Αθήνα, για πολύν καιρό, μόλις ξάπλωνα και αποκοιμιόμουν, τιναζόμουν έντρομος επειδή ένιωθα πως έτρεμε η γη -καταστράφηκαν οι σπουδές μου, σκεφτόμουν εγωιστικά, χωρίς να το ομολογώ.

Η άγουρη εκείνη εμπειρία καταστροφής και «προσφυγιάς» από τη δεύτερη πατρίδα μου πίσω στο πατρικό μου -τόσο κοντά- τινάχτηκε σαν ελατήριο, σκουριασμένο αλλά ακμαίο, από την κουρασμένη μνήμη όταν άκουσα για μια νεαρή Ουκρανή προσφυγοπούλα -πεταγόταν τρομαγμένη από τους κεραυνούς της πρόσφατης καταιγίδας στην Αττική, νομίζοντας πως γινόταν βομβαρδισμός.

Έτσι και ο Μίσα, ένα μωρό δύο εβδομάδων που όπως διάβασα σε διαδικτυακή εφημερίδα, γεννήθηκε στο Τοκμάκ της Ουκρανίας υπό τους ήχους πυροβόλων όπλων -είναι, λένε με το πρόσωπο και τις γροθιές του σφιγμένες σαν να πρόκειται να κλάψει. Ο Μίσα και τόσα απροσμέτρητα παιδιά που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στις δίνες πολέμων, άδικων πάντα αλλά με αιτίες πάντα -και ναι, το τελευταίο, υπαινιγμός για τον παρόντα πόλεμο είναι.

Εκτινάχτηκε λοιπόν η συγκριτικά ανώδυνη ανάμνηση ενός σεισμού 6.5 Richter σε πόλη ανέτοιμη -πάντα ανέτοιμοι δεν είμαστε για το υπέρτερο κακό; Εκτινάχτηκε και έσκασε στα μέσα μου περίχωρα, τα οχυρωμένα απέναντι στην «οδύνη των άλλων» -έσκασε σαν βόμβα διασποράς και με πληγιάζει παντού.

Ντρέπομαι αναδρομικά που, τόσες μέρες, αντί να αφουγκράζομαι τις κραυγές των αθώων που πολτοποιούνται ανάμεσα στα πυρά, εγώ ψάχνω σε «αξιόπιστους» δικτυακούς τόπους τις έγκυρες πληροφορίες για τα γεωστρατηγικά διακυβεύματα που θα μου δώσουν το σχήμα του αυριανού γεωπολιτικού Χάρτη -να φροντίσω κι εγώ να «τρουπώσω» από τη σωστή μεριά της Ιστορίας. Να επιβιώσω μαζί με τον ευρύτερο πυρήνα της προσωπικής μου ευζωίας.

Εγώ και τόσοι άλλοι -άνθρωποι κοινοί και ανθρώπινα απάνθρωποι.

Και πάνω που τα έχω βρει «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» πετάγεται από μέσα μου ένας ξεχασμένος «άλλος εγώ» και ουρλιάζοντας μου δείχνει εικόνες της διαρκούς Σφαγής από την Αυγή της ρυπαρής Ανθρωπότητας.

Ξέρεις, κάποιες πληγές δεν επουλώνονται ποτέ -απλώς επιχωματώνονται πρόχειρα, όπως τάφοι θυμάτων γενοκτονίας.

• Ποια Ελευθερία;
• Ποια Ισότητα;
• Ποια Αδελφοσύνη;

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”