Ελπίζω κάποτε να γράψω μια γενική απολογία του κλέφτη, ως συνήγορος υπεράσπισης σε νοητό δικαστήριο της παντοτινά ένοχης Ανθρωπότητας…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ο υπέρβαρος συμμαθητής από φτωχή οικογένεια που «έκλεβε» τα «πλούσια» σάντουιτς που αφήναμε κάτω από το θρανίο τα διαλείμματα – ήταν πείνα ή βουλιμία;

Ο άλλος συμμαθητής, κουτσός από πολιομυελίτιδα και τον κηδεμόνα βάδισης -είμαι σίγουρος ότι αν γινόταν, θα «έκλεβε» το ένα πόδι ενός από εμάς και θα το κόλλαγε στο αδύναμο δικό του -θα ήταν κλοπή;

Η παιδική κουτοπονηριά και πρώιμη παραβατικότητα ενός άλλου μαθητή στην έκτη δημοτικού: στο τετράδιο παρατηρήσεων για ενημέρωση του κηδεμόνος πλαστογράφησε «αριστοτεχνικά» την υπογραφή του πατέρα του ότι τάχα έλαβε γνώση για «κακή προετοιμασία στα μαθήματα»· την επομένη που αποκαλύφθηκε η λαθροχειρία, ο διευθυντής του σχολείου τον κατέδειξε με το δάχτυλο ενώπιον όλης της τάξης λέγοντας με τη βαθιά φωνή του «ιδού ο πλαστογράφος»!

Μέχρι τώρα δεν έχω ξεκαθαρίσει τι με ώθησε να κάνω τόσο μικρός εκείνη την υποκλοπή: ο φόβος για το ξύλο που θα έτρωγα -έδερναν τότε οι γονείς- ή μια εγγενής παραβατικότητα; Μάλλον το δεύτερο αφού, τέσσερα χρόνια μετά, μαθητής τετάρτης γυμνασίου έσβησα με διαλυτικό τις παρατηρήσεις του frère Eusebe «παρακωλύει την διδασκαλίαν» και «απειθής παρά τας υποδείξεις» ενώ στην πέμπτη γυμνασίου συνελήφθην να αντιγράφω θρασύτατα στις εξετάσεις με το βιβλίο της Βυζαντινής Ιστορίας στο ράφι του θρανίου -αποτέλεσμα, διαγωγή κοσμία αντί κοσμιωτάτη και ο αγαπημένος θείος μου να με αποκαλεί «ο σκονάκιας»…

Την ίδια εποχή περίπου, αμούστακος ακόμα, άρχισα και το κάπνισμα: βγάζοντας το λυκόσκυλο βόλτα φουμάριζα δυο τρία τσιγαράκια «22 αντινικότ», κλεμμένα από το μπλε ρουά πακέτο του ανύποπτου για τις ροπές μου πατέρα. «Πρόσεξε θα κάψεις το μουστάκι σου!», με ειρωνεύτηκε κάποιος στον δρόμο και τον μίσησα στιγμιαία.

Για τις μεταγενέστερες «διακεκριμένες κλοπές» και υπεξαιρέσεις στην «τύποις ενήλικη» ζωή μου δεν θα μιλήσω επειδή κινδυνεύω λόγω μη παραγραφής κατά το εθιμικό δίκαιο -ο νοών νοείτω.

Κάποιοι ίσως πουν πως δεν είναι κλοπές αυτά που ανέφερα αφού τουλάχιστον τα παιδιά και οι έφηβοι, ως ανήλικοι έχουν το ακαταλόγιστο. Όμως εγώ δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό.

Δεν ξέρω αν είμαι ιδιάζουσα περίπτωση κλεπτομανίας αλλά σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι από τα διαβάσματα της νιότης, μου έχει μείνει εκείνο το «η ιδιοκτησία είναι η πρωταρχική κλοπή» -ας υπήρξα «μετά μανίας κτίσας και αποκτήσας». Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που βγαίνει στη φόρα κάποια κλοπή, όποιας κλίμακας, αυθόρμητα μπαίνω στη θέση του κατηγορουμένου και προσπαθώ να μαντέψω τα κίνητρα ή τις λαβωματιές στην ψυχή του. Εννοείται βέβαια πως έχω διαχωρίσει τον κλέφτη από τον άρπαγα αν και κοινός τόπος αμφοτέρων είναι η ανώμαλη επίταση μιας συνήθους κοινωνικής συμπεριφοράς.

Πάντως, ελπίζω κάποτε να γράψω μια γενική απολογία του κλέφτη -από τον μικροκλέφτη έως τον καρχαρία-κλέφτη. Ως συνήγορος υπεράσπισης σε κάποιο νοητό δικαστήριο -που δεν θα τολμήσει ποτέ να στήσει η παντοτινά ένοχη Ανθρωπότητα.

Προς ώρας ψάχνω τη δύσκολη σχέση των λέξεων κλέφτης και cleft (σχισμή) και την προέκταση στο stealth (λαθραία). Είμαι από χρόνια ένας αλκοολικός της κλεφτοφιλίας, stealaholic.

Και μην ανησυχείτε για την ψυχική μου ισορροπία! Είμαι ένας νομοταγής πολίτης, ένας έντιμος κυρ-Παντελής, από φόβο -πώς αλλιώς;

> Τίτλος από το ομώνυμο τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα 

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”