Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Εν Κοβιντιώνι -παράπλευρα θύματα που πληθαίνουν…

FLASH στις 19/09/2021

Όταν αρχίσει η καταμέτρηση τα ίχνη των δραστών θα έχουν σβηστεί – ευτυχώς, γιατί πολλοί οι δράστες ή οι συνένοχοι δια της σιωπής…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ο γλυκός παππούς, πλημμυρισμένος αρρώστια, έφυγε το πρωί, ήσυχος σχεδόν ξαφνικά. Στο πλάι του οικείος κανείς, αφού η προϋπόθεση ενός πρόσφατου αρνητικού μοριακού τεστ δεν είχε ακόμα εκπληρωθεί από τα παιδιά του.

Η κόρη στο τηλέφωνο και λίγο μετά μπροστά μου, κατακόκκινη και βουρκωμένη.

– «Τι μου κάνατε, τι μου κάνατεε, τι μου κάνατεεε! Τι του κάνατεεε! Για ένα κωλομοριακό πέθανε ο πατέρας μου, χωρίς κάποιος να του κρατάει το χέριιι! Πέθανε μόνος τουουου!»… Τα λόγια της γυναίκας με πλήττουν, όπως κατάρες.

Ξέρω ότι δεν τα λέει σε μένα, αλλά εγώ είμαι μπροστά της τώρα. Είμαι το μάγουλο που τρώει το χαστούκι που εξαπολύεται στο Σώμα -είμαι το επίκεντρο ενός κραδασμού στο πέλμα που δεν θα γίνει αισθητό στο Σώμα του Συστήματος Ελέφαντα.

Ξέρω ότι αυτό το πένθος της γυναίκας δεν θα ωριμάσει ποτέ -όπως δεν ωρίμασε ποτέ το δικό μου για τον πατέρα που έφυγε ξαφνικά και δεν ήμουν κοντά του -μπορεί να τον έσωζα τάχα.

Μόλις η γυναίκα ανέκτησε αυτοκυριαρχία, απαίτησε να τον δει στον νεκροθάλαμο• όπως έτρεξα κι εγώ στο ψυγείο του κοιμητηρίου του Βύρωνα και χάϊδευα παγωμένο τον πατέρα για να βεβαιωθώ πως ήταν αυτός στο μπλε κοστούμι πάνω στον πάγκο -οι κιρσοί στην αριστερή κνήμη, κατάλοιπα μιας φλεβοθρόμβωσης, ήταν εκεί, άρα ήταν αυτός, άρα ήταν αμετάκλητο, άρα μηδέν πλέον• ήταν 3 Αυγούστου.

Και ξέρω ότι καθόλου δεν αφορά αυτή τη γυναίκα το απολιθωμένο τριανταδυάχρονο πένθος μου που ανακλήθηκε σε δράση τύψεων από την δίκαιη οδύνη της.

  • Πώς να την παρηγορήσει η δική μου επισφαλής βεβαιότητα για τη ματαιωμένη μοναξιά μας στη σήραγγα της Εξόδου;
  • Πώς να την πείσω ότι «καθένας πεθαίνει απών»;

Γιατί τα γράφω αυτά;

Σκεφτείτε όσοι ακόμα λογίζεστε σκεπτόμενοι -ας σας ονειδίζουν κάποιοι πεπεισμένοι για την επιμονή σας απλώς να αμφιβάλλετε.

Τα γράφω επειδή, αν δεν το έκανα απόψε, θα πνιγόμουν -αφού, γράφοντας παίρνω ασθματικές ανάσες για να συνεχίσω να μάχομαι, ίσως χωρίς νόημα πια, στο λασπωμένο Βερντέν του «τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου» που ήδη πολτοποιεί την αμνήμονα ανθρωπότητα.

Τα έμμεσα θύματα πληθαίνουν- και δε μιλώ για τους βιολογικά νεκρούς αλλά για τα ψυχικά κουρέλια.

Αν και όταν αρχίσει η καταμέτρησή τους, τα ίχνη των δραστών θα έχουν σβηστεί -ευτυχώς, γιατί πολλοί είμαστε δράστες ή συνένοχοι δια της σιωπής.

Σκεφτείτε και ας προσευχηθούμε οι περίτρομοι όλοι: «ΤΩ ΕΠΟΜΕΝΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ»…

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: