Του
Παντελή Ξανθίδη

Παρά τα τηλεπικοινωνιακά μέσα που διαθέτει σήμερα η ανθρωπότητα, δεν αποκλείεται οι ιστορικοί του μέλλοντος να χαρακτηρίσουν τα τέλη του 20^ου αι. με τις αρχές του 21^ου αι. σαν την χρονική περίοδο της έλλειψης επικοινωνίας! Και το φαινόμενο της «τηλεπικοινωνίασης», δυστυχώς, δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, αλλά ολόκληρο τον κόσμο…

Βέβαια, δεν γνωρίζουμε αν σε όλα τα μέρη του Πλανήτη το κινητό τηλέφωνο είναι κυρίαρχο «αξεσουάρ» και σε σημείο που πολλοί χρήστες να το έχουν αναγάγει σε τρόπο ζωής, αλλά σίγουρα το «φαινόμενο» άρχισε να απασχολεί όχι μόνον κοινωνιολόγους και… ψυχιάτρους, αλλά και γελοιογράφους!

Επειδή η επικοινωνία δεν είναι υπόθεση του ενός και επειδή η τηλεπικοινωνία ανακαλύφθηκε για την διευκόλυνση του ανθρώπου και όχι για να αντικαταστήσει την επικοινωνία, γι’ αυτό ας μην θεωρείται καθόλου τυχαίο ότι η κοινωνία τείνει να μετατραπεί σε ένα είδος Βαβέλ.

Από τη στιγμή που η επικοινωνία του ανθρώπου για να διεξαχθεί χρειάζεται ένα… «τηλε», είναι επόμενο να μεταλλάσσεται όχι μόνον η έννοια της λέξης, αλλά οι έννοιες των λέξεων και των φράσεων που διατυπώνονται σε ένα φωνητικό αλισβερίσι!

Όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει μέσα στο λεωφορείο, ή στο σούπερ μάρκετ, με κάποια άτομα που ουρλιάζουν λες κι έχουν βγει στο… παραθύρι, τότε γίνεται αντιληπτό κατά πόσο τιμάται ο… διάλογος!

Ας αφήσουμε τις περιπτώσεις του τύπου που «παραμιλάει» με τα «handsfree» περπατώντας ή οδηγώντας, ή εκείνης της όμορφης που δεν ξέρει εάν βρίσκεται σε διάβαση ή στην… πλαζ των Καμμένων Βούρλων, ή ακόμη του μεροκαματιάρη ντελιβερά που με το ένα χέρι οδηγεί για τη ζωή του και με το άλλο μιλάει με το κινητό για να την παίξει «κορώνα –γράμματα»…

Αλλά, δεν υπάρχει πιο τραγική εικόνα να βλέπεις το νεαρό ζευγαράκι να κάθεται σαν να ‘ναι δυό ξένοι και να ανταλλάσσει τα «εαρινά» μηνύματα με sms…