Η Ιστορία των ημερών γράφεται με γράμματα ρευστά όπως αίμα αναιμικό…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ενώ πυκνώνουν τα clusters κρουσμάτων και μολύνσεων -που κρούσματα συλλήβδην ονοματοδοτούνται. Ενώ οι παράπλευρες απώλειες αυγατίζουν και συνωστίζονται στον λαιμό του μπουκαλιού της όποιας Εξόδου -«τ’ αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος». Ενώ εκθετικά αυξάνονται οι παραληρητικές ιδέες στους υγειονομικά έγκλειστους -πόσες οι διαφορές από φυλακισμένους;

Ενώ τα νέα «λεπροκομεία» πολλαπλασιάζονται όπως μύγες στα περιττώματα -και πνίγονται στη βουρκοπλημμύρα που ανεβαίνει. Ενώ η ανθρώπινη επινοητικότητα και τα επιβιωτικά ουρλιαχτά αυξάνονται εκθετικά μέσα στο Πλήθος -όπως πάντα στις καταστροφές. Ενώ η νεολαία, όπως πάντα, αψηφά το Φαιό παρόν -και ονειδίζεται γι’ αυτό από όσους γεννήθηκαν γέροι και ανέραστοι.

Ενώ οι άρχοντες κλείνονται κι αυτοί ανήσυχοι στα φρούριά τους -και οι αυλικοί κάθε κλίμακας χτίζουν μεθοδικά την επόμενη ημέρα. Ενώ η αρχέγονη Κινητική του Χαμού προσπερνάει όλα τα αστεία φράγματα που υψώνει πανικόβλητη η Επιδημιολογία.

Ενώ η Ιστορία των ημερών γράφεται με γράμματα ρευστά όπως αίμα αναιμικό, εμείς, κάποιοι εμείς, μέσα στον γύρω ορυμαγδό, ματσακονίζουμε σκυφτοί πάνω σ’ ένα παλιό ξύλινο σκαρί, πότε μεθοδικά πότε πανικόβλητοι· να βρει σκάφος το Μεθαύριο του σήμερα Χαμού -να πλεύσει ασφαλές στους μέλλοντες προορισμούς.

Και όχι! Αυτό το όπως-όπως επισκευασμένο βαρκάκι και το έπος της ναυπήγησής του δε θα το χαρίσουμε σε κανέναν πονηρό· ας μη φτάσει πουθενά, ας βουλιάξει αύτανδρο μόλις το καθελκύσουν οι απεγνωσμένοι μεθαυριανοί εξερευνητές -αρκεί που θα έχουν ξεκινήσει.

Λοιπόν φιλαράκο άκου: όταν φτάσει στα περίχωρά σου το μαύρο φτερωτό του θανάτου, τότε κάτι αρχίζεις να καταλαβαίνεις -αν σου έχει μείνει ίχνος από τις πέντε αισθήσεις. Και δε μιλώ για την ανοσμία και αγευσία που νομίζεις, δε μιλώ για την έκτη αίσθηση. Δε μιλώ καν για την Αγάπη, αυτό το άγνωστο σε σένα τέρας που δε σίμωσε ποτέ στα μέρη σου.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”