Η στολή στον καναπέ, η παρέλαση με τα εμβατήρια, τα ταμπούρλα, ο γυμναστής να σφυρίζει ρυθμικά κι εμείς που καμαρώναμε! Πώς να ξεχάσω την τυρόπιτα του κυρ-Στέλιου και το παγωτό του κυρ-Μηνά…

Δημήτρης Καπράνος |> Σηκωνόμασταν, που λες, άγρια χαράματα. Στον καναπέ του σαλονιού, ένα κίτρινο σκούρο καπιτονέ σαλόνι, βρισκόταν φεσκοσιδερωμένη η στολή. Μπλε σκούρο πανταλόνι λευκές κάλτσες, μαύρα παπούτσια, με “πέταλα”, λευκό πουκάμισο “ποπλίνα”, μια μπλε γραβάτα με “λαστιχάκι” κι ένα μπλε σκούρο πουλόβερ, με το σήμα του σχολείου. Περήφανοι ήμασταν όλοι, όσοι μετείχαμε στην παρέλαση, εκπροσωπώντας το σχολείο μας.

Στο Δημοτικό ήμουν σημαιοφόρος, στο Γυμνάσιο έφθασα μέχρι “παραστάτης”. Όμορφα ήταν, με τον γυμναστή να σφυρίζει ρυθμικά για να μας δώσει το βήμα κι εμείς, σαν τα… γύφτικα σκεπάρνια, καμαρώναμε! Παλιότερα για να μας καμαρώσουν οι γονείς και οι συγγενείς μας, αργότερα για να τονωθεί η αυτοπεποίθησή μας και στις τελευταίες τάξεις  για να εντυπωσιάσουμε (έτσι νομίζαμε) τα κορίτσια, που παρακολουθούσαν την παρέλαση και χειροκροτούσαν.

“Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά“, έλεγε η ανδρική χορωδία, υπό τους ήχους της φιλαρμονικής. Κι ύστερα, όταν σταματούσαν τα εμβατήρια, ακουγόταν ο ήχος του ταμπούρλου και της “γκραν-κάσας”.”Τα-τα-τα-τα-τα”…

Κι όταν τέλειωνε η παρέλαση, πέφταμε σαν τις σφήκες στον παγωτατζή, καθώς στις 25 Μαρτίου κυκλοφορούσαν τα πρώτα παγωτά και άρχιζε -ουσιαστικά- το καλοκαίρι.

Απόλαυση! Με μια δραχμή παγωτό “κρέμα”, με μιάμιση “σοκολάτα” και με δυο δραχμές “κυπελλάκι”. Η μεγάλη μας χαρά! Ούτε “χάμπουργκερ” ούτε “πρινγκλς” ούτε “τσιπς”.

Υπήρχαν κάποιοι πλανόδιοι που πουλούσαν σάμαλι ή κορνέ αλλά και  τυρόπιτες, που τις διατηρούσαν ζεστές σε ένα φορητό “φουρνάκι”, που ζεσταινόταν με αναμμένα κάρβουνα!

Όσες τυρόπιτες κι αν έχω γευτεί στο “Έβερεστ” και στον “Γρηγόρη”, όσα παγωτά κι αν έχω απολαύσει στα μεγάλα ξενοδοχεία όλου του κόσμου, τη νοστιμιά της τυρόπιτας του κυρ-Στέλιου και του παγωτού-χωνάκι του κυρ-Μηνά, δεν θα την συναντήσω ποτέ!

Και μετά, το μεσημέρι, στο σπίτι, με τον μπακαλιάρο, που είχε επαρκώς ξαρμυριστεί και αναπαυθεί στο κουρκούτι μέχρι να περάσει στο τηγάνι, με την σκορδαλιά, με μπόλικο σκόρδο, ψωμάκι, πατάτα, λάδι και καρύδι και με την ξανθή ρετσίνα χύμα από τον καρβουνιάρη της γειτονιάς.

Ούτε “τριήμερα”, ούτε “αποδράσεις”,  ούτε ξενοδοχεία και προσφορές. Άλλοι καιροί! Και του χρόνου, να είμαστε καλά, συμπατριώτες!