Η ψήφος της νιότης αφομοιώνεται και αραιώνεται στο θαλερό γήρας της Ανθρωπότητας

Αλ. Αρδαβάνης*
|>Το χάραμα, ο μακρινός δαιμονισμένος ήχος μιας τετρακύλινδρης μηχανής που κάνει “κωλιές” στην κοντινή πλατεία. Σκέφτομαι τον οργισμένο έφηβο πάνω στη σέλα. Φεύγει από το κλαμπάκι μισοπιωμένος, μισοχαπακωμένος. Μέσα στην παραζάλη του, για ένα είναι σίγουρος: το δίκιο της γενιάς του που “δεν έχει μέλλον, αφού η γενιά των γονιών του τα έκανε σκατά“. Γκαζώνει μανιασμένα και το μισοαμούστακο μουσούδι κοιτάζει μοχθηρά ίσα μπροστά. Στο αόριστο άπειρο. Με το σαγόνι προτεταμένο, όπως λίγο πριν την βίαιη εκσπερμάτωση του αυνανισμού ή της τυφλής one night stand συνουσίας.

Ο νεαρός είναι λίγο πάνω από τα δεκαοχτώ. Ψηφίζει. Μπορεί να ψηφίσει εν πάση περιπτώσει. Το πάλεψα μαζί με άλλους της γενιάς μου πριν σαράντα σχεδόν χρόνια, και για λόγους που σήμερα αγνοώ, το πετύχαμε -ή μας το παραχώρησαν. Ποιοι; Και αυτό σήμερα το αγνοώ. Αμφιβάλλω, έστω.

Πόρτα-πόρτα τότε στη Θεσσαλονίκη με τα φεγβολάν “ΨΗΦΟ ΣΤΑ ΔΕΚΑΟΧΤΩ!” -με κεφαλαία τα συνθήματα όλα στα πανώ να κρύβεται η ανορθογραφία μας…

Όπως και να ´χει πάντως, σήμερα ο έφηβος πάνω στη μηχανή που τρυπάει τα τύμπανα των κακονυχτισμένων στην τηλεόραση ή το διαδίκτυο περιοίκων της πλατείας φεύγει από το δικό του “κατ’ επιλογήν” ξενύχτι και πάει για ύπνο. Αν με τέτοιο “κεφάλι” καταφέρει να φτάσει στο σπίτι και δεν καταλήξει στα επείγοντα! Θα κοιμίσει τους εφιάλτες του μέχρι αργά το απόγευμα.

Η μάνα του θα του έχει το μεσημεριανό σκεπασμένο μην κρυώσει να τον περιμένει στο τραπέζι της κουζίνας, αφού η ίδια θα έχει σηκωθεί από το χάραμα να πάει να καθαρίσει σκάλες -επειδή είναι καθαρίστρια. Ο πατέρας θα περιμένει στο καφενείο για κανένα μεροκάματο -αφού είναι οικοδόμος και η οικοδομή έχει πια πεθάνει από καιρό.

“Αυτοί φταίνε που φτιάξανε έτσι την κοινωνία“, έτσι νεαρέ; Ο έφηβος που θεωρείται ενήλικος. Και ψηφίζει. Με ψήφο ισοδύναμη της δικής μου. Που την απέκτησε με δική μου συνευθύνη, κοντά σαράντα χρόνια πριν, και μάλλον δε θα κάνει χρήση αύριο, αφού θα έχει πάλι ξενυχτίσει και θα έχει “στρώσει κεφάλα” και πού να ξυπνάει να τρέχει αφού άλλωστε “όλοι ίδιοι είναι και η πολιτική δε μ’ενδιαφέρει“…

Έχω ξυπνήσει σήμερα στις πέντε. Να πάω στο λιμάνι. Να παραλάβω έναν έφηβο που έρχεται να ψηφίσει δεύτερη φορά. Είναι και για πρώτη φορά στην εφορευτική επιτροπή. Είναι υποχρέωσή σου, του έλεγα στο τηλέφωνο. Και κυρίως εμπειρία ως πολίτης.

Είναι πάντως η νεολαία, έτσι κι αλλιώς, το αύριο του Κόσμου. Όποιο αύριο, απαράλλαχτο με το χτες και το προχτές. Και η ψήφος της νιότης αφομοιώνεται και αραιώνεται στο θαλερό γήρας της Ανθρωπότητας. Ούτε δυστυχώς ούτε ευτυχώς. Καλημέρα.

>Γραμμένο το 2014 – Επίκαιρο

(*) Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.