Θα υπάρχουν για όλους αγαθά, αρκεί να είναι υπάκουοι και πειθαρχημένοι στον Ουρανό

Αλ. Αρδαβάνης* |> Προηγήθηκε μια ανήσυχη εγκύμων σιγή. Η στάθμη της λίμνης άρχισε να κατεβαίνει αργά. Στην Τάφρο γύρω από το Κάστρο. Λίμνη τεχνητή από τον Ιδρώτα του Ουρανού δηλαδή της Γης, δηλαδή των ανθρώπων που μοχθούν για την κάθε μέρα, οργώνοντας κάθε μέρα, ποτίζοντας, σπέρνοντας και ποτίζοντας τον Ουρανό.

Γυρνώντας στο τέλος κάθε μέρας τα μάτια στον Ουρανό να Τον ευχαριστήσουν για τη μεγαλοσύνη Του. Και Αυτός αντιγυρίζοντας την Ευγνωμοσύνη δακρύζει, πλημμυρίζοντας τη Γη με δάκρυα γλυκόνερα, γεμίζοντας όμως και την Τάφρο γύρω από το Κάστρο.

Λίμνες παντού με στάθμη που ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τις διαθέσεις του Ουρανού. Εκεί μέσα ποντισμένοι περιμένουν καθένας τη σειρά του.

Η στάθμη συνεχίζει την κάθοδο∙ φάνηκαν τα πρώτα κεφάλια. Ο Θίασος της Λάσπης. Μέσα στη Λάσπη. Μόνο τα περιγράμματα σήμερα το βράδυ. Αύριο ο ήλιος θα ξεράνει τη Λάσπη, ύστερα η Βροχή, τα δάκρυα του Ελεήμονος Ουρανού, θα ξεπλύνουν τη ξεραμένη Λάσπη και θα αναδειχτούν καθαρά και αθωωμένα πια τα πρόσωπα. Όλοι ίδιοι πάντως είναι στο πρόσωπο, στο ανάστημα ίσως διαφέρουν. Τα νερά συνεχίζουν να κατεβαίνουν. Φαίνονται οι πρώτες, οι πιο ψηλές οικοδομές• ακολουθούν τα διώροφα, τέλος οι παράγκες.

Το έδαφος λάσπη. Ακούγονται τώρα, μέσα στη σιγή οι πρώτοι μεταλλικοί ήχοι. Κάποιοι ακονίζουν, άλλοι σφυροκοπούν, άλλοι τρίβουν μανιασμένα. Αρχίζουν και οι πρώτες ανθρώπινες φωνές• σκληρές όπως βέργα ατσάλινη που ταλαντώνεται ελευθερωμένη μετά από ακραία κάμψη. Είναι μιλιές εμπόρων• ετοιμάζουν να βγάλουν στη γύρα την πραμάτεια, σφυρηλατημένη στα χαλκεία της μπόρας, στα υποβρύχια της πλημμυρισμένης πόλης• όσο οι υπήκοοι κοίταζαν τρομαγμένοι τον ουρανό να ρίχνει στα κεφάλια τους τόνους βροχής.

Υπήκοοι• άλλως και πολίτες -αυτοαποκαλούμενοι. Ήσυχοι μετά τη μπόρα και την πλημμύρα, ήσυχοι που αυτοί, το σπιτικό τους, η οικογένειά τους γλυτώσανε έστω και μουλιασμένοι. Βγαίνουν ξανά στους δρόμους και τα στενά, αρχίζουν να συζητούν για τον άστατο καιρό, τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Ψωνίζουν από τα νέα προϊόντα, αυτά που άντεξαν στη λάσπη.

Τα παλιά πάνε τέλειωσαν, ήρθε η νέα εποχή, όλα θα είναι αλλιώτικα πια, πιο φωτεινά, πιο χαρούμενα, τέλειωσαν οι σκοτεινές ημέρες. Θα υπάρχουν για όλους αγαθά, αρκεί να είναι υπάκουοι και πειθαρχημένοι στον Ουρανό. Όμως τώρα, να! Ανοίγουν οι Τράπεζες και υποδέχονται ξανά το χρήμα όσων τα είχαν κρύψει. Οι τοκογλύφοι απελευθερώνουν την επόμενη δόση -που σφίγγει όπως καστάνια.

Εγώ πάντως δε θ’ ανοίξω τηλεόραση, με γδέρνει. Λυπάμαι και ζαρώνω στο βουρκωμένο σπίτι μου -λύπες ονομάζονταν τα πιο χέρσα χωράφια των ηττημένων του πολέμου που δίνονταν ως λάφυρα στους φτωχότερους οπλίτες των νικητών.

Όταν όλα εξελιχθούν, έλα να με βρεις. Θα κοιμάμαι αγκαλιά με την αρχαία Λύπη• τη μόνη μου αφοσιωμένη. Ποιος στέλνει τις μπόρες; Ο θεός. Ποιοι ποτίζονται από αυτές; Οι εκπρόσωποί του. Ποιοι σκάβουν, λιπαίνουν, κλαδεύουν, τρυγούν; Βρες τους. Ποιοι αποθηκεύουν στα κελάρια τη συγκομιδή; Βρες τους. Ποιοι θα τιμωρηθούν όταν κακή η σοδειά; Βρες τους. -Μην αποκοιμηθούμε, μην αποξεχαστούμε!

(*) Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.