Θεόδωρος Φωκαεύς-Αντίσταση!

|> Δημ. Καπράνος

|> Ίσως δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος το τι συμβαίνει αυτό τον καιρό στον Πειραιά. Πρέπει να έλθει στο (κάποτε) λιμάνι, να περάσει τον Άγιο Διονύση, να μπει από την Ηετιώνεια πύλη και να βρεθεί… στις φαβέλες του Ρίο! Ούτε στα πιο τρομακτικά μας όνειρα δεν περιμέναμε να μεταβληθεί το λιμάνι, ο τόπος που φιλοξένησε εφηβικά  όνειρα και περιπέτειές μας, σε περιοχή του τρίτου κόσμου, στα χειρότερα του!

Φυσικά, την ευθύνη δεν την έχουν οι καταληψίες. Με πλοία της γραμμής έρχονταν, πλήρωναν το εισιτήριό τους, έβγαιναν χαμογελαστοί, κάνοντας το σήμα της νίκης και… λιάζονταν!

Στον Πειραιά, λοιπόν, ζούμε πλέον υπό απειλή, απειλή άμεση, καθώς η βόμβα μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί.

Ένα απλό παράδειγμα. Όταν ο εκ πεποιθήσεως “Αλληλέγγυος” και εν συνειδήσει υπέρμαχος της προστασίας των προσφύγων/μεταναστών Πέτρος Κόκκαλης “τα μαζεύει και φεύγει”, τότε τα πράγματα είναι παραπάνω από σοβαρά!

Κι εκεί που, ξαφνικά, βλέπεις στα όνειρά σου τζαμιά, παρελάσεις με μαντίλες και μπούργκες, ισλαμικό κόμμα στη Βουλή κι ένα σωρό εφιάλτες, συναντάς το “κάτι” που σου δίνει ελπίδα!

Σάββατο απόγευμα, στον Ιερό Ναό τη Ευαγγελίστριας, στον Πειραιά, αναβαπτίζεσαι, παίρνεις θάρρος και λες “Ε, όχι, δεν παραδινόμαστε, ρε!”…

Συναυλία Βυζαντινής Μουσικής, κατάμεστος ο ναός, πιστοί καλοντυμένοι και καθαροί, περιμένουν τους μελωδούς. Και εμφανίζεται η Παιδική Χορωδία του Σχολείου ψαλτικής, παιδιά μέχρι δώδεκα ετών, με τη Βυζαντινή Χορωδία “Εν Ψαλτηρίω”, που την αποτελούν νέοι άνθρωποι, με κανονάρχη τον Κ. Φωτόπουλο και γεμίζουν τον χώρο με την αειφόρο μελωδία: “Τη Υπερμάχω”!

Και υγραίνονται τα μάτια, καθώς θυμάσαι, τότε, που το ψάλλατε, μέσα στην Αγιά Σοφιά, συντροφιά με τον Αντώνη Σαμαράκη, τον Κυρ, τον Σεραφείμ Φυντανίδη, τον καπτα-Παναγιώτη Τσάκο και τον Σταύρο Σουμάκη και είχαν παγώσει οι Τούρκοι φύλακες και οι δεκάδες τουρίστες στέκονταν προσοχή, γιατί είχαν καταλάβει περί τίνος επρόκειτο!

Την πανδαισία των παίδων και νέων μελωδών  ακολουθεί η πεντηκονταμελής, εκ Πατρών, Παραδοσιακή Χορωδία “Θεόδωρος Φωκαεύς”, υπό τη διεύθυνση του ευσεβούς και αόκνου διδασκάλου Χρ. Θεοτοκάτου, για να  σε οδηγήσει στις αλέες  της λεωφόρου των πλαγίων και των βαρέων ήχων.

Πλάγιος πρώτου, πλάγιος δευτέρου. Κι εσύ κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις σε εκείνα τα χρόνια που ο Χριστόδουλος έλεγε τα μελλούμενα, που προειδοποιούσε για τα εξ Ευρώπης δεινά, που  ζητούσε το Χ.Ο στην ταυτότητα όχι ως “Πιστοποιητικό” αλλά ως ασπίδα.

Ας είσαι καλά παπά-Γιώργη Γεωργακόπουλε, γιε του αδελφού και συντοπίτη  μου παπά- Μαρίνου, που μας θύμισες ότι υπάρχει Αντίσταση, ότι δεν θα παραδοθούμε εύκολα, ότι πρέπει να πολεμήσουμε!