Κάθε φορά χαϊδεύω το γυμνό κεφάλι της γλυκιάς Αφρικάνας επιδεικτικά, χωρίς γάντια…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ούτε το καθημερινό χάδι μου τα κατάφερε να διασπάσει τον ογκόλιθο του φόβου• η γλυκιά Αφρικάνα με τα πελώρια μάτια και την πλημμύρα της αρρώστιας με κοιτάζει φοβισμένη κάθε φορά που την επισκέπτομαι.

Σήμερα επέμενε να μου δείξει σημεία με μεταστάσεις που μου έκρυβε, ντροπιασμένη τις προηγούμενες μέρες• έχοντας χάσει βαθμιαία την αιδώ για τα απόκρυφα σημεία του σώματος, όπως συμβαίνει στους ανοϊκούς ηλικιωμένους και τους πλησιοθανάτιους.

Κάθε φορά στέκομαι πάνω της, διπλάσιο χρόνο από τις άλλες ελληνόφωνες ασθενείς του τετράκλινου. Κάθε φορά της χαϊδεύω το γυμνό κεφάλι επιδεικτικά, χωρίς γάντια, – όπως σ’ όλους. Να μην νιώσει πως τη σιχαίνομαι – ειδικά αυτή. Ας απολυμαίνω επίμονα τα χέρια μου, πριν μπω στον επόμενο θάλαμο, να μη με δει- ειδικά αυτή.

Απολύμανση σχολαστική σύμφωνα με το πρωτόκολλο, όπως κάνω για όλους, παρ’ όλη τη δυσπιστία μου στην υπερβολή -αφού Κέρβερος θεματοφύλακας η επιτροπή λοιμώξεων.

Καταλάβατε νεαροί γιατροί, την προέλευση της προκλητικής μεροληψίας μου -και- σήμερα;

Έχετε σκεφτεί πώς είναι να πονάς, άρρωστος βαριά σε ξένο τόπο και να συνεννοείσαι μόνο με νοήματα• περιμένοντας μάταια τον κοινωνικό λειτουργό της ΜΚΟ να ρυθμίσει τις διαδικασίες της ταφής σου; «Γλυκύς ο θάνατος δεν είναι πουθενά».

Ας με ονειδίσουν για την υπέρ των ξένων μεροληψία μου κάποιοι εθναμύντορες που αγνοούν την έννοια της ιερότητας του ξένου στους Ελληνικούς αιώνες -δεν έχω διορθωμό ούτε θέλω να έχω.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”