Κάθομαι στη βεράντα με το οργιαστικό τρίψιμο των τζιτζικιών και ο νους μου τρέχει στα άγρια άλογα του Αίνου… – Να την ομορφιά των αθώων!

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Αττική γη, 21ος αιώνας μ.Χ. Σπίτια χτισμένα μέσα στα δάση… Δάση που καίγονται κάθε χρόνο σχεδόν… Αύγουστος καύσωνας και ο άνεμος, αντί για δροσιά μεταφέρει δαιμονισμένα τη φωτιά των εμπρηστών παντού.

Φωτιές, καπνοί παντού. Ουρλιαχτά, κατάρες, σκυλιά και γατιά εγκλωβισμένα, θάνατος πολύμορφος παντού. Μα πιο φριχτό, τα «ελευθερωμένα» άλογα που τριποδίζουν αλλόφρονα ανάμεσα στις φλόγες.

Επειδή τα πανέμορφα αυτά ζώα ήταν πάντα θύματα, εργαλεία πολύμορφα του κορυφαίου εκτρώματος του πλανήτη που Άνθρωπος ονομάζεται· άλογα, πάντα υποζύγια στις καλές εκδοχές ή ριγμένα στη φωτιά του πολέμου στη χειρότερη -από τον Βουκεφάλα του Μεγαλέξανδρου στους κατάφρακτους μεσαιωνικούς ιππότες και το ιππικό των τελευταίων αιώνων -πριν τα μηχανοκίνητα τεθωρακισμένα των δύο παγκοσμίων πολέμων.

Άλογα και ημίονοι και σκυλιά, παγιδευμένα στο πυρ του ανθρώπου. Δεν γίνεται να αφήσουμε τα ζώα και τα φυτά, τους εαυτούς μας στα έντιμα χέρια του Δημιουργού τους ή της Φύσης; Όχι, ε;

Επιστρέφω όμως στην πρώτη μου διαπίστωση· επιμένω: σπίτια μέσα στα δάση! Κόποι μιας ζωής, κλαίει σχεδόν ο ρεπόρτερ.

• Σπίτια μέσα στα δάση, σπίτια όποιου μεγέθους ή πολυτέλειας. Σπίτια όχι καλύβες αγροτικές.
• Σπίτια μέσα στα δάση της εύκρατης ζώνης που πυρπολείται κάθε καλοκαίρι -αν και άρχισαν πυρκαϊές ακόμα και στη Σιβηρία.
• Σπίτια μέσα στο κατάλοιπο δάσους της Αττικής.

Ποτέ, καμμία πυροσβεστική ισχύς δεν θα είναι πανταχού παρούσα και επαρκής -και το ξέρουμε.

Υπάρχει άραγε κάτι άλλο, πέρα από οιμωγές για την κλιματική κρίση, να ειπωθεί; Και δε μιλώ για πυρομανείς ή σχέδια σαμποτάζ από τους πέραν των συνόρων εχθρούς και άλλων -που υπάρχουν βέβαια… Για ευθύνες των οικιστών-κατασκευαστών; Υπαινικτικά έστω! Όχι, ε;

Κάθομαι τώρα στη βεράντα με θέα την Παλλική με το οργιαστικό τρίψιμο των τζιτζικιών να χαϊδεύει τα παιδεμένα από μαρσαρίσματα των μηχανών αυτιά μου και ο νους μου τρέχει στα άγρια άλογα του Αίνου, αυτό μοναχικό κατάλοιπο άγριας ζωής. Είμαι ακίνητος μα δε μπορεί το μυαλό να καταλαγιάσει στη γύρω ομορφιά.

Επειδή εφτασαν οι καπνοί και τ’ αποκαΐδια μέχρι το Ιόνιο· όχι δεν είναι της Αττικής αλλά των τελευταίων πυρκαϊών της Αχαΐας και της Κεφαλονιάς -κάθε φωτιάς που μπαίνει από χέρια μικρόψυχα, κάθε απάνθρωπης μανίας που μας φαρμακώνει κατά ώσεις. Είναι 4η ημέρα του Αυγούστου· επέτειος μιας άλλης φωτιάς που μπήκε πριν ογδόντα πέντε χρόνια, σε μια ακόμα εποχή φωτιάς από έναν Κεφαλονίτη -τέλος δεν έχουν οι φωτιές σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη, κάθε γωνιά του τελικά.

Όχι λοιπόν, δεν ήταν πάντα ο τόπος αυτός κυκλωμένος από το πυρ, αλλά το πυρ κυκλωμένο από κάποιες αδηφάγες ψυχές. Και μάλλον είναι πολλές τέτοιες -ίσως όλοι μας αν βρεθούμε στις κατάλληλες συνθήκες πίεσης, θερμοκρασίας και «ευκαιρίας». Όλοι εμείς, κάθε τόπου και εποχής -τίποτε δεν έχει αλλάξει από τον πρώτο ανθρωπίδη που πρόσεξε τον σπινθήρα που πετάγεται από την άγρια τριβή των υλικών.

«Είναι άγριο να περνάς μέσα από τους ανθρώπους
καλύτερα από δίπλα τους
γιατί όπως η ζέστα και το φως γύρω από τη φωτιά και το λυχνάρι
το δίπλα μας είναι η ζωή το μέσα μας ο θάνατος» (Βύρων Λεοντάρης «Εν γη αλμυρά»)

Τα άλογα, τα άλογα! Να προλάβουμε τουλάχιστον να σώσουμε τα άλογα -να μη χαθεί εντελώς η ομορφιά των αθώων.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”