Και καιρός του… αφιππεύειν, γιατί σύντροφε εκτός από την επανάσταση υπάρχει και η μοναξιά – Κι έχουμε και την επέτειο των 200 χρόνων…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Φίλε μαχητή, κάποια στιγμή, μοιραία, θα ξεπεζέψεις. Δε μπορείς για πάντα έφιππος, δε μπορείς καν για πολύ. Τότε, ξαφνικά, θα βρεθείς μπροστά της· τη λένε Καθημερινότητα, τη λένε έγνοια της Βιοτής. Θα σε κοιτάξει αμείλικτα ίσια στα απλανή σου μάτια ώσπου να τα ακινητοποιήσει στον στόχο -και ποιος είναι αυτός μην αναρωτιέσαι· τον ξέρεις καλά, πάντα τον ήξερες. Δεν αλλάζει, δε μετακινείται, μόνο παραλλάσσεται και περιμένει μνησίκακα· κρύβεται παροδικά από τα επιμόνως εθελότυφλα μάτια μας για να πεταχτεί όπως καρτούν και να μας χλευάσει όταν σημάνει η κατάλληλη στιγμή. Αυτή που σαλπίζεται τώρα που ξεπέζεψες μετά την περιπλάνηση στο τίποτα.

Η Βιοτή λοιπόν· θα πλημμυρίσει τα κακοσκαμμένα αυλάκια του επηρμένου μυαλού σου. Θα πρέπει πρώτα να μεριμνήσεις για τα έργα απάντλησης της Βιοτής. Ύστερα για τη σπορά και τον θερισμό· θέλουν και τα δυό πάτημα στέρεο στη γη, όχι συναρπαστική αλλά επισφαλή πτήση. Κάποια στιγμή μοιραία θα ξεπεζέψεις.

“Σύντροφοι, εκτός από την επανάσταση υπάρχει και η μοναξιά” φώναξε κάποιος διαρκής επαναστάτης σε μια στιγμή αυτοσυνειδησίας της μέσης ηλικίας· μπορεί και κάποιος πρώιμα γέρος αναρχικός -ποια σημασία έχει πότε, αρκεί που κάποτε καταλαβαίνεις το Τι του Βίου…

Και ο ακραιφνής κομμουνιστής εξάδελφος, πληγωμένος πριν πολλά χρόνια από τον “σύντροφο” που “έκλεψε” την αγαπημένη του μουρμουρίζει…”έχουμε προχωρήσει πολύ για τον δίκαιο κόσμο αλλά έχουμε μείνει πολύ πίσω στις ανθρώπινες σχέσεις“…

Αυτά τα χύμα σκεφτόμουν σήμερα καθώς περιδιάβαινα πάνω στη μηχανή τη Σαββατιάτικη πόλη· με τις επώδυνες κλειδώσεις να μου θυμίζουν πως “τον καιρόν εν ατοπήμασιν εβιότευσα ρεμβόμενος“. Και καιρός του αφιππεύειν…

Τώρα τα γράφω σκυφτός σε τούτο το μικρό καφενείο απέναντι στο μεγάλο κεντρικό νοσοκομείο που φέρνει το όνομα του καλού μαντάτου στην Παναγιά· του “ερχομού” που δε λέει να επικρατήσει στον αμετακίνητο από την αγριότητα κόσμο, δε λέει να φωτίσει χρώματα σε τούτη τη ανατολική γωνιά της Μεσόγειας λεκάνης. Την επομένη της αρχής του ξεσηκωμού του μικρού λαού μας με τις απροσμέτρητες αντιθέσεις. Του ικανού για τον αιθέρα και την άβυσσο. Σε πέντε χρόνια θα είναι κιόλας διακόσια χρόνια, είπε κάποιος στο διάγγελμά του για την επέτειο. Έ και;

Σάββατο, 26 Μαρτίου 2016…

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”