Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Η συμμορία του Πραιτωρίου και ο Εξουσιασμός της αγέλης

FLASH στις 24/12/2019

Κανένας με όψη homo erectus ή εγκληματία! Όλοι βρίσκονται στην κοίτη του μέσου όρου…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ήταν τρεις· ένας νέος, ένας γκριζομάλλης και ένας με την κόμη χιόνος. Τρεις ενήλικες -τρομάρα τους. Όρθιοι στο κρύο έξω από το καφέ-πρεφαδόριο της γειτονιάς. Φαίνονται και οι τρεις μισοκακόμοιροι έως κακόμοιροι. Συζητούν. Θέμα η άρση της προστασίας πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμό -το άρθρο καμουφλαρισμένο σε ένα ακόμα ομοίωμα νόμου του προτεκτοράτου.

Στήνω αυτί. Ο γκριζομάλλης είναι προφανώς ο “καθοδηγητής”. Λέει με ύφος Σόρος ή Ροκφέλερ: “Όσο καθυστερούν οι πλειστηριασμοί, τόσο πέφτουν οι τιμές των ακινήτων και παγώνει η αγορά… αν αρχίσουν οι πλειστηριασμοί θα ζεσταθεί η αγορά και θα ανέβουν και οι τιμές“… Οι άλλοι δύο κουνάνε το κεφάλι επιδοκιμαστικά. Ο χιονομάλλης παίρνει θάρρος και τη σκυτάλη: “Εμ, βέβαια! Τι πα να πει δεν έχεις; Να κόψεις τον κώλο σου να ψάξεις να βρεις να τα πληρώσεις αυτά που χρωστάς, κύριε!“.

Η Εξέλιξη των Ειδών και η ακινητοποίηση του ανθρωπίνου στη φάση των σπηλαίων με σύντομα άλματα απρόσμενα στο Στερέωμα της ανυψωμένης Συνείδησης και επιστροφές στα Τάρταρα της Αγριότητας.

Αντιστροφή εξέλιξης άνθρωποι γένος / Ανεξέλικτο στον αιώνα είδος / Ονύχων γιγάντιων οδόντων / Του εντίμου μίσους αντάξιοι / Άνθρωποι άρπαγες δικαιωμένοι“…

(κάποιος αναβλέπει όταν ενήλικος, μα πάντα ανώριμος).

Ανθρωπολογία, Κοινωνιολογία, Ψυχολογία της Μάζας, Ψυχολογία των Όχλων. Δαρβίνος, Μαρξ, Φρομ, Λεμπόν… Τους ξανακοιτάζω· όχι δεν είναι ηλίθιοι! Είναι δείγμα τυπικό. Ο μέσος όρος, αυτός που “ανθεί εκεί που παύουν να υπάρχουν οι ποιητές”, όσοι τυραννιώνται δια βίου από τις Νεφέλες των Στοχασμών.

Τους παρατηρώ τώρα καλύτερα. Ή εγώ αδιάβαστος ή η όρασή μου παραμορφώνει. Εκτός κι αν ο Λομπρόζο έχει λαθέψει· κανένας με όψη βλακός, ή εγκληματία! Όλοι τους στην κοίτη του μέσου όρου, στην κορυφή του κώδωνα της καμπύλης του Gauss τοποθετούνται.

Σκέφτομαι τώρα πιο ψύχραιμα. Ο Αυτοκράτορας ο σημερινός είναι παντογνώστης, τα έχει όλα αυτά προβλέψει. Οι Πραιτωριανοί του έχουν καθένας πελεκημένο στα ρηχά αυλάκια του εγκεφάλου από μια ψηφίδα του απειρόσχημου μωσαϊκού των πληροφοριών.

Η συμμορία του Πραιτωρίου, στο ομογενοποιημένο ενιαίο κρανίο της φέρει προσημειωμένο ένα απειροελάχιστο υποσύνολο της Γνώσης του Εξουσιασμού της αγέλης. Το ονομάζουν Cybernetics. Είναι δάνειο από τη γλώσσα της Ελληνικής πρώιμης Ιστορίας. Είναι η Επιστήμη του Εξουσιασμού της ανθρώπινης αγέλης. Η αδιατάραχτη στον Χρόνο Αλήθεια της ανθρωπότητας. Όμως εγώ επιμένω να πιστεύω στην Κυβεία· στα ζάρια που ρίχνει ο ανασφαλής Ηγεμόνας για να αποφασίσει τι και πώς…

Καθισμένος στην κορυφή της Πυραμίδας που προορίζει για τάφο του ή αιώνια ζωή. Στη βάση της κάνουν μετρήσεις και ασκούνται στα Μαθηματικά οι Σοφοί του· πάνω στους υπηκόους που σκάβουν τα βουνά και σέρνουν τους πελεκημένους βράχους. Όπως ετούτοι οι τρεις εδώ μπροστά μου· ανύποπτοι αλλά και στο βάθος συμμέτοχοι στο πανάρχαιο, αδιάκοπο έγκλημα της περιχαράκωσης του Κοινού Προϊόντος του πανανθρώπινου Μόχθου.

Κάνει τώρα περισσότερο κρύο. Ίσως από άλμα ηλικίας, πάντως δε θα μείνω άλλο να τους ακούω και να σκέφτομαι εκτός Τόπου στον ακίνητο Χρόνο της ανθρωπότητας. Φεύγω.

Στο οχυρό μου σπίτι θα τρέξω. Πρώτα θα ανάψω το καλοριφέρ -ας έχει ακριβύνει το πετρέλαιο. Τόσα χρόνια δούλεψα, δεν δικαιούμαι λίγη ζέστη;
-“Και οι άλλοι όλοι που ξεπαγιάζουν χωρίς θέρμανση, αυτοί που κοιμούνται σε παγκάκια κάτω από διαβάσεις, σε σκάλες πολυκατοικιών, αυτοί δεν δούλεψαν;“…

Εντάξει, πάει καιρός που ακούω φωνές, εντάξει θα πρέπει να μιλήσω με τον ψυχίατρό μου. Πάντως για την ώρα τις παραμερίζω…

Κρυώνω τώρα και άρχισα και να πεινάω. Αφού λοιπόν ζεσταθώ θα πάω να μετακινήσω όσα αγαθά προλαβαίνω από το γεμάτο ψυγείο στο πλαδαρό μου σαρκίο.
-“Και οι άλλοι; Στα συσσίτια, οι μάνες δακρυσμένες χωρίς γάλα για τα παιδιά, ο παππούς που δε μπορεί να πάρει μια σοκοφρέτα δώρο στο εγγονάκι του;“…

Όχι, θα παραμερίσω τις φωνές, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου μόλις τώρα. Θα γεμίσω το στομάχι μου, το δικαιούμαι.

Ύστερα θα κρυφτώ στο πουπουλένιο στρώμα μου να ξαναμπώ στο λαμπρό εκείνο Όνειρο της νιότης. Είμαι Ποταμός και τρέχω στη Θάλασσα· αγκαλιαζόμαστε και χάνομαι μέσα της, να τη σπείρω με τα σπλάχνα των Βουνών. Ξυπνούσα πάντα μούσκεμα στον ιδρώτα. Σήμερα πια ξέρω γιατί· τα ιδιοτελή φράγματα των ανθρώπων σταματούν την ένωση των υδάτων σε ένα. Η ανθρωπότητα θα μείνει χωρισμένη σε ρυάκια τριγυρισμένα χώμα αχόρταγο για νερό. Το Όνειρό μου πιασμένο σε βάτους· στην ενέδρα της καθυστερημένης ενηλικίωσης.

Καθώς έβγαινα στη ζωή / η Βία προάνθρωπη αλήθεια / Η Βία νήμα άχρονο ήταν εκεί“. Ενήλικος εγώ; Ώριμος εγώ; Τρομάρα μου…

(*Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: