Κι είδα τον ηλικιωμένο κύριο να απομακρύνεται και να ξαναμπαίνει στον σταθμό με αργό βήμα. Κι είδα το κουρασμένο ύφος του…

Ηλιανή Μηλοπούλου |> Κι αυτό το εγώ θα έπρεπε να το γράψω και με κεφαλαία γιατί είναι από τις φορές που δεν χρησιμοποιείται για να αναδείξει. Το αντίθετο

Σε πάγκο που πουλάνε φρούτα έξω από τον ηλεκτρικό σταθμό στο Μοναστηράκι, νωρίς το απόγευμα, ένας ηλικιωμένος κύριος φωνάζει ή πιο σωστά διαμαρτύρεται με λίγο έντονο ύφος , απευθυνόμενος στην κυρία που όπως φαίνεται έχει το «μαγαζί».

Πλησιάζω ν αγοράσω κι ‘γώ φρούτα. Τον κοιτάζω, δεν τον βλέπω αλλά παρατηρώ με μεγάλη προσοχή τα φρούτα για να πάρω τα «καλά». Ρωτώ και τον «υπάλληλο» που μου τα βάζει αν είναι καλά (τέτοιο ενδιαφέρον!) και κείνος με διαβεβαιώνει ενώ τα μάτια του είναι στραμμένα στον κύριο, ο οποίος τους λέει όσα είχε να πει και εκείνοι( γιατί εκτός από το αφεντικό και τον υπάλληλο, σε μια καρέκλα πίσω από τον πάγκο σχεδόν ξαπλωμένος βρίσκεται κι ένας αρκετά νέος άντρας, ευτραφής και με πολύ βαριεστημένο ύφος προτρέπει την κυρία να του πει στον ηλικιωμένο «άντε γ@…υ» δεν δίνουν σημασία.

Εγώ (πάλι εγώ) παίρνω τη σακκούλα μου, μπαίνω στο σταθμό, έρχεται ο συρμός.

Στην Καλλιθέα κάνουν λίγο στην άκρη οι σκέψεις οι δικές μου κι αρχίζω (ω, ναι! ξύπνησα!) να σκέφτομαι τον διάλογο που είχα ακούσει.

Τι έλεγε ο κύριος; Πως τα βερίκοκα που είχε πάρει ήταν σάπια τα περισσότερα. Και τους τα πήγε πίσω «μπαίνοντας ξανά στον ηλεκτρικό γιατί τα δυο ευρώ που τους είχε δώσει δεν είναι λίγα για δυο φρούτα». Κι ακόμα πως «τουλάχιστον το εισιτήριό του έπρεπε να του το δώσουν».

Αυτά ήταν… τα αιτήματα του που όχι μόνο δεν ευκαίρησα ν’ ακούσω τη στιγμή που τα έλεγε κι απλώς πέρασαν δίπλα από τα αυτιά μου γι’ αυτό και δεν με εμπόδισε κάτι να ψωνίσω και εγώ απ’ αυτούς αλλά άκουσα και τον ευτραφή κύριο να δίνει οδηγίες και δεν πτοήθηκα.

Κι είδα τον ηλικιωμένο κύριο ν’ απομακρύνεται και να ξαναμπαίνει στον σταθμό με αργό βήμα. Κι είδα το ύφος του με την τόσο μεγάλη απογοήτευση για τη μάχη που είχε δώσει. Ήταν τόσο κουρασμένο όσο και τα ρούχα που φορούσε.

Αλλά ΕΓΩ τον κοίταξα στον πάγκο δίπλα μου όπως τόσοι άλλοι γύρω και δεν βρήκα να πω μια λέξη. Δεν ασχολήθηκα. Τον έκανα αόρατο.

Αυτή ήταν η επιτυχία της σημερινής μου μέρας. Αυτήν καταγράφω ΕΓΩ Και σκέφτομαι να σταματήσω την κριτική για τα “μεγάλα” τα πολλά, γιατί η στάση μου, δείχνει πως έχω πάρει θέση κι είμαι με το τέρας.