Κι εκείνη παρακάμπτει την ‘ουρά’ για τη βεβαίωση χαμογελώντας με μοχθηρή ικανοποίηση!

Αλ. Αρδαβάνης* |> “Μια βεβαίωση ζητάω! Να πάρω το επίδομα, δεν έχω να φάω!“. Έσκουζε, δε μιλούσε. Κοίταζε τον γιατρό χωρίς θυμό, χωρίς οίκτο. Ένα βλέμμα αόριστο, μια έχθρα κρυσταλλωμένη σε γυάλινα μάτια. Ο γιατρός δεν απάντησε, φαινόταν να παλεύει ανάμεσα σε μυλόπετρες. Η γυναίκα επέμεινε, η φωνή ακουγόταν τώρα σαν ακονισμένο μαχαίρι.

“Τι να κάνω,; …τι να κάνω; …τι να κάνωωω; …δεν έχω ψωμί να φάωωω!”. Η γυναίκα ανέβαζε κλίμακα έντασης σε κάθε επανάληψη, ώσπου η κραυγή έγινε κρωξιά.

“Δεν ξέρω τι να κάνεις…” είπε τρεις φορές ο γιατρός ανεβάζοντας κι αυτός κλίμακα …”Δε μπορώ άλλο, δε μπορώ να λύσω όλων τα προβλήματα!..” συνέχισε, κοιτώντας γύρω για ένα βλέμμα επιδοκιμασίας ή κατανόησης έστω· μάταια, αφού οι γύρω έμοιαζαν και ήταν ομοιοπαθείς ή αλληλέγγυοι με τη γυναίκα.

Η φωνή του γιατρού έτριξε σαν ξύλινο σκαρί σε φουρτούνα· ύστερα σώπασε και έσκυψε στα χαρτιά μπροστά του. Φαινόταν νικημένος· η αποκαμωμένος.

Η πόρτα του στενού ιατρείου έκλεισε και ο γιατρός στράφηκε στον ασθενή του πρώτου ραντεβού· είχε αργήσει μια ολόκληρη ώρα. ” …Συγγνώμη ξεχάστηκα στην πισίνα…“, είπε σαρκάζοντας. Η φωνή του έγινε πιο σταθερή, έμοιαζε με σκάφος που ανακτούσε την επιφάνεια μετά από βουτιά στον βυθό.

Η γυναίκα απ’ έξω δε σταμάτησε να τραγουδάει σε διάφορες παραλλαγές τον πόνο της. Τότε ένιωσα το νόημα του βλέμματος που έλεγα πιο πριν· ήταν προοίμιο κατασπάραξης, κάτι από το παγωμένο κοίταγμα του πάνθηρα πριν πεταχτεί από τη λόχμη ν’ αρπάξει την αντιλόπη. Ήταν λιμός.

Ύστερα από λίγο, ο γιατρός παραμερίζει άλλους και συντάσσει το πολυπόθητο έγγραφο, βρίζοντας – την αδυναμία του. Η γυναίκα, έχοντας ακόμα μια φορά παρακάμψει την “ουρά” των άλλων, παίρνει και τη βεβαίωση χαμογελώντας με μοχθηρή ικανοποίηση …άμα δε φωνάξεις δεν κάνεις τη δουλειά σου! Γιατί ο επιδέξιος πολιορκητής διαισθάνεται πού βρίσκονται τα κενά οχύρωσης και εκεί θα επικεντρώσει τα πλήγματα.

Πώς έμαθα τα συμβάντα μετά τη σκηνή στο ιατρείο; Μου τα ψιθύρισε μετά, από την πίσω πόρτα της ψυχής του ο γιατρός, λέγοντάς μου συνωμοτικά: “την αντιπαθώ αυτή τη γυναίκα, αλλά με δάγκωσε στον λαιμό με κείνο το ‘δεν έχω να φάω‘ αν και είμαι σίγουρος πως δε λέει αλήθεια… Έχω όμως το δικαίωμα να μην την πιστέψω;“.

Εσείς τι λέτε; Το έχει;

(*) Ο δρ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.