Μία ανάρτηση στο facebook που προξενεί εντύπωση, αφού δεν είναι βαρυσήμαντο… άρθρο!

Τ/Π |> Υπάρχουν κάποιες αναρτήσεις στο facebook που… ξαφνιάζουν όχι τόσο για το τι αναφέρουν, όσο για το ποιός το γράφει. Μία ανάρτηση, που κάπως ξάφνιασε για το περιεχόμενό της έκανε η καλή συνάδελφος Ηλιανή Μηλοπούλου. Η Λιάνα, όπως την αποκαλούσαμε τότε στο ιστορικό συγκρότημα του Νάσου Μπότση… Και τι έγραψε η Μηλοπούλου; Όχι κανένα… βαρυσήμαντο άρθρο, αλλά ένα… ραβασάκι προς τον εαυτό της! Κατέγραψε μια στενοχώρια της για ένα… ελαφάκι που κρεμούσε στην πόρτα της κάθε Χριστούγεννα. Η Λιάνα, έγραψε:

Ένα μικρό, μια σταλιά ελαφάκι, βάζω στο ματάκι τής πόρτας κάθε χρόνο. Μόλις τελειώσω με το στόλισμα βάζω κι αυτό και “κλείνει” η μεγάλη, για μένα, υπόθεση “στολίζω”. Το ψάχνω από τις 3 το μεσημέρι. Πήγε οκτώμισι, άφαντο.

Μια χρονιά που ήρθε ο ένας από τα δυο αδέλφια μου, το είδε νά ‘χει ψιλοκρεμάσει, το έβγαλε, το άφησε με ύφος αποδοκιμασίας, πάνω σ’ ένα τραπεζάκι και είπε “αυτό είναι για πέταμα!”(του έκανα ολόκληρο θέμα, “πώς πετάς το ελαφάκι έτσι; Στο σπίτι μου να μην παίρνεις πολύ θάρρος, ε;;;”).

Άλλη χρονιά ήρθαν φίλοι και το είδαν να έχει ρετάρει, “κρεμάει λίγο” είπαμε. “Είναι αλήθεια αλλά, τ’ αγαπώ”. Έτσι το αφήνω!-Είπαν κι αυτοί τα δικά τους, απλώς ήμουν πιο ευγενική. Μόνο στους δικούς μας, μάς παίρνει να κάνουμε από νάζι μέχρι τον κακό χαμό.

Τώρα ψάχνω. Ψάχνω το ελαφάκι. Κι έχω σκοπό να ξενυχτήσω ώσπου να το βρω. Και στο πατάρι θ’ ανέβω και στην αποθήκη θα μπω. Μέσα σε αμέτρητες σακούλες (είμαι…και καλονοικοκυρά, δε λέω!..)

Ψάχνω το ελαφάκι. Ή το παρελθόν; Τις αναμνήσεις από σπίτια, από μετακομίσεις, από ζωή που πέρασα και όλοι ‘μ έβλεπαν εκεί αλλά, δεν ήμουν;

Ώχου, και αύριο θα μετανιώσω σίγουρα για αυτό που γράφω. Θα δω “φίλους” να γράφουν: “στολίζετε ηλίθιοι κι ας είστε μέσα στη φτώχεια και στη μιζέρια!”…

Κι όχι μόνο γι’ αυτούς. Θα μετανιώσω. Το ξέρω. Που ανοίχτηκα…

>>> “Το βρήκα!.. Το κρέμασα κιόλας!“. Αυτό ήταν το μήνυμα που έφτασε από τη συνάδελφο, αργά το βράδυ…