Μας αφήνει άφωνους καθώς πραγματοποιεί ακροβατικούς μαθηματικούς υπολογισμούς

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Με γλώσσα ανάμεικτη, δροσερά της νιότης Ελληνικά, αναρίθμητοι όροι στα Αγγλικά και τα όμορφα κοριτσίστικα χέρια να χορεύουν περιτρέχει τη σύντομη διαδρομή της στη ζωή. Η νέα γυναίκα που προχωρεί στην κατάκτηση του προσωπικού της σύμπαντος ανατρέποντας τους προηγούμενους στόχους και ανατρεπόμενη από αυτούς. Τα λόγια της ένα συναρπαστικό σαρδάμ.

Μέσα από το τούνελ της εκπαίδευσης στο Ελληνικό, ύστερα στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο και κατασταλάζοντας στο Αμερικανικό Ιδιωτικό Κολλέγιο. Θα μπορούσε να είναι μια αφήγηση αστοχιών, όμως δεν είναι παρά η πρώτη επαφή με την τρικυμία του επίδοξου ποντοπόρου.

«Πιστεύω πως, όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ και έχει τις ικανότητες, θα το πετύχει», λέει τώρα η νεαρή με μάτια που λάμπουν βεβαιότητα. Γυρνώ σαράντα χρόνια πίσω· το παιδί τού ακτήμονα αγρότη στο χωριό του πατέρα μου, σχεδόν προσχολικής ηλικίας, μας αφήνει άφωνους καθώς πραγματοποιεί ακροβατικούς μαθηματικούς υπολογισμούς. Άφωνους και λυπημένους αφού «θα χαθεί μισοβουλιαγμένο στα χωράφια»…

Πενήντα χρόνια πίσω, η Φρειδερίκη, η ψυχοκόρη μας από κάποιο ορεινό χωριό· αρπάζει βιβλία από τη βιβλιοθήκη του πατέρα και κρύβεται στη βεράντα να τα αποστηθίσει. Αναρωτιέμαι ακόμα σε ποια λίμνη αδιαφορίας βυθίστηκε ψιθυρίζοντας το δίκιο της…

Στέκω και παρατηρώ τη Μέθοδο, όπως αναδύεται από τα λόγια της κοπέλας: τέλειο κλείδωμα των ανθρώπων σε στόχους υπαγορευμένους από ένα κολοσσιαίο Υπερεγώ μασκαρεμένο σε “πεπρωμένη” Συλλογικότητα. Μία γλώσσα -τα Αγγλικά- ένας συντονιστής -η Πληροφορική- μια οδός επικοινωνίας -το Διαδίκτυο- μια επιδίωξη -η Επιτυχία- μία μέθοδος -ο Ανταγωνισμός- ένας Κόσμος -ο Νόμος του Ισχυρού. Χωρίς έλεος για τον γεννημένο στην κακή μεριά, ό,τι κι αν σημαίνει κακή μεριά -ανάπηρος, φτωχός, κουτός, ευαίσθητος, διαφορετικός…

Μήπως σας κούρασα;

Με βλέπει που μισοκλείνω τα μάτια· νομίζει πως νυστάζω, δεν ξέρει πως το ποτάμι που κυλάει ορμητικό πλάι μου με έχει υπνωτίσει και πάω, πάω… Το μυαλό μου περιέρχεται τους αιώνες· από την Αθηναϊκή Συμμαχία στην αυτοκρατορία των Επιγόνων του Αλεξάνδρου, στο Ιμπέριουμ των Ρωμαίων, του Βυζαντίου, των Γάλλων, των Βρετανών, των Ρώσων· στις μέρες μας η μονοκρατορία των Αμερικανών και τώρα των υπερεθνικών ελίτ και της Πληροφορικής με το «δημοκρατικό» διαδίκτυο, όπως ισχυρίστηκε ο Τόφλερ στο «τρίτο κύμα» του.

Στο κάθισμα του αεροπλάνου· πλάι μου η κόρη του φίλου…

Η νεαρή χορεύει ρυθμούς ομαδικής βακχείας, σάμπα, κοζάκικο, πεντοζάλη εναλλάξ. Μαντεύω πως, χρόνια μετά, θα κατασταλάξει στο μοναχικό ζεϊμπέκικο -όπως εγώ που ποτέ δεν αξιώθηκα να σηκωθώ να χορέψω σε κόσμο μπροστά.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”