‘Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο, η οργή του λαού, κυλάει πάνω απ’ τα χωράφια, ποιος τη σταματάει’*

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ακούω σήμερα ξανά στον καφενέ τις αναλύσεις, εκτιμήσεις, προβλέψεις. Για τις εξελίξεις. Τα έχω ακούσει αμέτρητες φορές τα τελευταία χρόνια. Στέκομαι σήμερα στη γεωπολιτική ανάλυση του Ντίνου.

-O Ντίνος: γεννημένος στην Τασκένδη, με καταβολές μαρξιστικές, το ΚΚΕ στο “DNA” του χαραγμένο, όμως άριστος μαθηματικός και δάσκαλος, μυαλό ανήσυχο… Μιλά για τη “σύμπτωση” λαϊκών εξεγέρσεων με τη διαφοροποίηση σε στρατηγικό πεδίο των ηγετών τους από την πλανητική υπερδύναμη.
Όλες οι εξεγέρσεις υποδαυλιζόμενες, λέει.

-Καλά και η επαναστατική διαδικασία, που μάθαμε να πιστεύουμε, ο ρόλος και η πρωτοπορία του λαϊκού υποκειμένου;

Ο Ντίνος κάνει μια χειρονομία σα να σβήνει με το σφουγγάρι τα γραμμένα με κιμωλία στον μαυροπίνακα.
Τον έχω υποψιαστεί από καιρό· δεν πιστεύει πια σε κείνον τον “θεό”, μάλλον σε κανέναν δεν πιστεύει πια.

-Υπάρχει ελπίδα;

Ξανά ο Ντίνος επιβεβαιώνει τις υπόνοιές μου, γνέφοντας όχι.

Στο διπλανό τραπέζι οι “άλλοι”. Αυτοί που αναλύουν, επισημαίνουν, προβλέπουν ακόμα το τέλος του άδικου τούτου κόσμου, την Ανατολή του καινούργιου. Διαπιστώνουν ότι όσα ζούμε δεν είναι άλλο από το κοιλοπόνημα του νέου από το παλιό… Μιλάνε με ένα κόμπο στο λαιμό για τη βεβαιότητα της Τελικής Νίκης· μοιάζει με σάλπισμα εφόδου στον ουρανό, όμως είναι θρήνος. Για τον “Φάρο”και γκρεμίστηκε πριν είκοσι τόσα χρόνια σαν πύργος από χαρτόνι στημένος στο τριαντανέμι της παραλίας.

Το νιώθω στα βαθιά πως πονάνε. Δεν είναι εύκολο να ξεγράψεις στο κατώφλι των γηρατιών όσα χάραξε με την έπαρση της βεβαιότητας η νιότη σου στο μυαλό. Μοιάζει ο γερασμένος εγκέφαλος με το παλιό ξεραμένο λάστιχο που σπάει αν επιχειρήσεις να το λυγίσεις.

Δεν μπόρεσα ποτέ να τραγουδήσω θούριους και ύμνους. Μόνο οι θρήνοι με συγκινούσαν πάντα. Ακόμα και όταν πίστευα κι εγώ στο εφικτό ενός κόσμου με βασιλεύουσες τις liberté-égalité-fraternité, το τρίπτυχο αίτημα ενός ξεσηκωμού μετά από χρόνια πολλά επώασης· στο μέλλον που δε μπορεί να είναι άλλο από σοσιαλισμός· στο όραμα της παγκόσμιας Ειρήνης.

Είναι καλοκαίρι, πολλοί χαλαρώνουν ξεσαλώνοντας σε παραλίες, σε νησιά, κοντινούς ή πιο μακρινούς προορισμούς Στην υποθετική μου ερώτηση “πώς μπορείτε να αδιαφορείτε και να διασκεδάζετε όταν τόσα βαριά συμβαίνουν γύρω σας;“… τους μαντεύω να απαντούν “ωχ αδερφέ, πάντα σοβαρά πράγματα θα συμβαίνουν, κι εμείς δε μπορούμε ν’ αλλάξουμε τίποτα, μόνο να περάσουμε όσο πιο καλά γίνεται, η ζωή είναι μικρή…”

Την ίδια ώρα που κάποιοι, αναγκαστικά ή κατ’ επιλογήν συσπώμαστε, όπως φίδια χτυπημένα στο κεφάλι, γύρω από τη φωλιά μας· την Πόλη -το Ξυνόν των ανθρώπων όχι το σύνολο των κτισμάτων του άστεως, και ο νοών νοείτω.

Ο Ντίνος, ο Νίκος, η αφεντιά μου καμπόσοι άλλοι. Μάλλον οι πολλοί έχουν δίκιο· ενστικτωδώς αλλά είναι στη σωστή μεριά.

Χαρταετοί σε ισορροπία στο κενό του Ανέμου. Με τα ζύγια της Πράξης, όχι Αιώρηση στα σκοτάδια της Ύπαρξης.

(*) “Η μπαλάντα της Φουέντε Οβεχούνα”
του Γιώργου Μιχαηλίδη
(Μελοποίηση Θάνος Μικρούτσικος)

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”