Να αντέχουμε και στην ξηρασία και στη βροχή, στη νηνεμία και στην καταιγίδα. Και τάχα είναι η κλιματική αλλαγή…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Η γυναίκα στον διάδρομο βουρκωμένη: «Θέλω να υπογράψω να πάρω τον αδελφό μου σπίτι».

– Θα τα βγάλετε πέρα;

– «Είμαι νοσηλεύτρια»…

Όμως ο μοναχικός άρρωστος με γενικευμένο καρκίνο, αλκοολικός σε σύνδρομο στέρησης, απάλλαξε όλους μας από τα διλήμματα, κατεβάζοντας όλους τους διακόπτες της ύπαρξης, ένα τέταρτο μετά.

«Διψάω, διψάω», έλεγε χτες με την κατάξερη γλώσσα να σέρνεται στα χείλη, όπως άνθρωπος γυμνός σε αγκάθια.

Ένας γιατρός πήγε μέσα και του έφερε ένα ποτήρι νερό.

«Άααχ…», αναστέναξε με ανακούφιση με τις πρώτες γουλιές…

Για κάτι τέτοιες στιγμές συγκίνησης αξίζει η σμίλευση της ενσυναίσθησης κάθε νέου γιατρού, αυτό που επισήμως ονομάζεται «εκπαίδευση στην ανακουφιστική φροντίδα» – και δεν έχει σημασία ποιος έτρεξε να φέρει το νερό, αρκεί που κάποιος έδωσε το σήμα.

Να αντέχουμε και στην ξηρασία και στη βροχή, στη νηνεμία και στην καταιγίδα. Και ζούμε όλοι σε εναλλαγές ξηρασίας και καταιγίδας – τάχα η κλιματική αλλαγή.

Τραγωδίες αλλεπάλληλες στα κατώφλια μας – ποιος Κοβιντιώνας;

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”