Βοήθεια!..

|> Ηλιανή Μηλοπούλου

|> Νεαρός γύρω στα 23-24 περνά έξω από την πόρτα του σπιτιού μου κρατώντας τον σκύλο του, ο οποίος αφού μυρίζει καλά-καλά τα σκαλιά, αφήνει το δικό του σημάδι (χοντρό σημάδι…) στο πεζοδρόμιο.

Πλησιάζω εκείνη την ώρα και βλέποντας την κατάσταση, συγκρατούμαι και περιορίζομαι μόνο να ρωτήσω αν ο σκύλος έκανε αυτήν την… υπέροχη δημιουργία!

Ο νεαρός κοιτώντας με, χειρότερα απ΄ ό,τι θα κοίταζε τη «δημιουργία» του σκύλου του, μου πετάει ένα «όχι ντε!..» και δίνει οδηγίες σε μια κοπελίτσα που είναι μαζί του να μη μου δίνει σημασία και να προχωρήσει…

Η κοπελίτσα προσπαθεί να μου εξηγήσει, εκείνος αρχίζει να με ειρωνεύεται -με λόγια που δεν θέλω να γράψω- και μπαίνουν στο κτηνιατρείο που είναι παραδίπλα.

Ο νεαρός φωνάζει «Έλα σου λέω μωρέ, τι μιλάς μ΄αυτήν;».

Υψώνω τόνο φωνής και τον ρωτώ, μιλώντας στον πληθυντικό, γιατί φέρεται έτσι, όμως εκείνος συνεχίζει να προσπαθεί να βάλει μέσα το κορίτσι που αποδεικνύεται πολύ ευγενικό (αλλά με τον… ταλιμπάν που έχει μπλέξει, θα δει πώς θα τη βρει μπροστά της τη συμπεριφορά του, άλλη ώρα…).

Κι ενώ μαζεύω τις «δημιουργίες» του σκύλου, από τις οποίες δεινοπαθούν οι περαστικοί (στο κέντρο του Πειραιά δεν περπατιούνται τα πεζοδρόμια) από το κτηνιατρείο βγαίνει μια άλλη «φιλόζωη»” γύρω στα 30 κρατώντας ένα κανισάκι στην αγκαλιά της και μου λέει: «Άκου κυρία μου, κι εσύ χάλια είσαι! Αλλά ανέχομαι να σε βλέπω, δεν βρίζω τους περαστικούς!»…

Τώρα που το γράφω γελάω… Εκείνη την ώρα με το ζόρι συγκράτησα τα νεύρα μου αλλά κι ένα γείτονα που ήθελε να καλέσει την αστυνομία.

«Τσίτα είμαστε όλοι», του έλεγα, «δεν γίνεται να καλούμε την αστυνομία για τέτοια». Αλλά μετάνιωσα…

Αυτούς τους δύο «φιλόζωους» και ειδικά τον νεαρό αλητάμπουρα, έπρεπε να τον έχει μαζέψει κάποιος. Κι αφού δεν βρέθηκε ένας να τον δείρει, να τον ταλαιπωρούσα λιγάκι με την αστυνομία…