Να ξέρεις τις διαστάσεις του κελιού σου και  το εμβαδόν της αντοχής σου να δοκιμάζεις…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Εντάξει, ξέρω πως δεν είμαι ελεύθερος. Ξέρω πως γύρω μου είναι κάγκελα μεταμφιεσμένα σε πολυτελές φάιμπεργκλας.

Έχεις δει τα τετράγωνα κελιά των υπαλλήλων των εταιρειών πληροφορικής; Χωρίς οροφή, με τρεις κάθετους γυάλινους τοίχους, ο τέταρτος νοητός· φέρνουν πολύ από δημόσια αποχωρητήρια, ενώ κοιταγμένα από πάνω μοιάζουν με το παιχνίδι λαβύρινθος.

Μπορείς θεωρητικά να φύγεις μόνο προς τα πάνω μα σ’ εμποδίζει η βαρύτητα· από το πλάι σε αποτρέπει το ρούφηγμα της πόρτας της απόλυσης.

Το ξέρω πως δεν είμαι ελεύθερος, ποτέ δεν ήμουν. Αλλά να προσθέτω ύψος και πάχος στα κάγκελα; Πάχος να αυξάνει μικραίνοντας την εσωτερική περίμετρο, να περισφίγγει ολοένα τον ελάχιστο χώρο μου; Ικανοποιημένος που επιτέλους λιγοστεύει η αυθαιρεσία μου -πόση αυθαιρεσία χωράει ένα κελί που κατοικείς μονάχος;

Δεν είμαι ελεύθερος· όμως ούτε εθελοντής ανελεύθερος. Επιμένω να σκάβω σήραγγες προς όποια έξοδο. Δικούς μου αυταπατημένους δρόμους. Οιονεί εξοδούχος από στρατόπεδο· κάποια θητεία υποχρεωτική πάντα και παντού. Ανυποταξία επίσης.

Να ξέρεις τις διαστάσεις του κελιού χωρίς να τις μετρήσεις· το εμβαδόν της αντοχής σου να δοκιμάζεις· να πελεκάς με τα δάχτυλα τα τοιχώματα, να σαλπίζεις με τη φωνή σου τα αδιαπέραστα Τείχη. Τη μυστική έξοδο για τη στιγμή που η αναπνοή θα μηδενιστεί, ασταμάτητα να ψάχνεις.

Η ανελευθερία είναι:

Το προζύμι της δίψας για την ελευθερία. Η προγύμναση για την αυτόκλητη δουλεία. Η προπαίδεια στη μηχανική της ερωτικής πτήσης. Αν ποτέ απογειωθείς.

Ανελευθερία μήτρα, μητέρα, φόνισσα.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”