Οι “εκατόμβες” νεκρών σε Ιταλία, Γαλλία, ΗΠΑ, κ.α. συνέβησαν μέσα σε σκληρό lockdown!

Τ/Π |> Ένα αρκετό ενδιαφέρον άρθρο, σχετικό με τον κορωνοϊό και τα περιοριστικά μέτρα που έχουν ληφθεί, δημοσιεύθηκε προχθές στην εφημερίδα “Το Παρόν” του Μάκη Κουρή, το οποίο υπογράφει ο καθηγητής Κλινικής Φαρμακολογίας στο Τμήμα Ιατρικής του ΑΠΘ, Δημήτριος Κούβελας (MD, BPharm, PhD), με τίτλο “COVID-19 και το κουτί της Πανδώρας“. Το άρθρο του κ. Κούβελα, αναφέρει:

Γράφω για τη συγκεκριμένη στήλη, από την αρχή της πανδημίας, τακτικά, τουλάχιστον ανά δεκαπενθήμερο. Δεν φανταζόμουν ότι θα υπήρχε και δεύτερο lockdown, διότι πίστευα ότι οι αποφάσεις που αφορούν κοινωνίες, έθνη, κράτη και κοινότητες είναι αποτέλεσμα σοβαρής και ενδελεχούς μελέτης. Κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζεται πολύπλοκα μαθηματικά, για να αντιληφθεί κάποιος το πρόβλημα του COVID-19 και πιθανές λύσεις, αλλά γνώσεις τρίτης δημοτικού και ικανή επαφή με τα παραμύθια που όλα τα παιδιά μαθαίνουν και ανακαλούν, με ανατριχιαστικές ενίοτε λεπτομέρειες.

Επανέρχομαι λοιπόν, μετά το διάγγελμα του Πρωθυπουργού, συνοδεία του Ειδικού-Προέδρου της εξουσιοδοτημένης, για τον COVID-19, επιτροπής, όπου σοκαρίστηκα κυριολεκτικά με τις δηλώσεις.

Το πρώτο εντυπωσιακό για μένα ήταν η απόφαση για lockdown. Πιστεύω ότι ουδείς εχέφρων θα κλείδωνε ένα σπίτι, αν ο κλέφτης ήταν ήδη μέσα, ιδίως στην περίπτωση που η αστυνομία δεν ήταν έξω από το σπίτι.

Τo lockdown έχει νόημα, για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και ιδίως αν περιμένουμε κάποια λύση, άμεσα, όπως φάρμακο ή εμβόλιο. Το εμβόλιο/φάρμακο δεν υπάρχουν ακόμη, και επομένως το lockdown, από τη στιγμή που η επιδημία βρίσκεται σε μεγάλη εξάπλωση δεν έχει κανένα νόημα.

Να θυμίσουμε ότι οι «εκατόμβες» νεκρών σε ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Γαλλία κλπ, συνέβησαν μέσα σε σκληρό lockdown.

O ιός θα ακολουθήσει την πορεία του και θα «πάρει» περίπου το 0,2% του πληθυσμού, όπως ήδη δείχνουν τα προβλεπτικά μοντέλα, αν δεν προσπαθήσουμε να τον περιορίσουμε, πέρα από τα συνήθη μέτρα (αποστάσεις, καθαριότητα και μάσκες) και την ορθή παροχή ιατρικής φροντίδας. Επομένως η χώρα, χωρίς φάρμακο ή εμβόλιο «χρωστάει» στον SARS-COV-2 μέγιστο 20.000 συνανθρώπους μας. Οι συνάνθρωποί μας όμως αυτοί, σε μεγάλο ποσοστό, θα χάνονταν, ούτως ή άλλως, λόγω προχωρημένης ηλικίας ή σοβαρού υποκείμενου νοσήματος και επομένως η συνολική θνησιμότητα δεν θα επιβαρυνόταν με περισσότερους θανάτους από 2 ως 5 χιλιάδες συνανθρώπων, από τους 120.000 που πεθαίνουν, κάθε χρόνο, από όλες τις αιτίες.

Με το lockdown, ενώ δεν θα γλυτώσουμε κανέναν από τους παραπάνω, εφόσον ο ιός είναι ήδη εδώ, θα προσθέσουμε θανάτους από κατάθλιψη, βία, παραμελημένα καρδιαγγειακά, εγκεφαλικά, νεοπλασίες κ.ά. Ο λόγος αύξησης της θνητότητας σε γενικές γραμμές οφείλεται στην συσσώρευση των νοσούντων από τον ιό στα γενικά νοσοκομεία, όπου επιβαρύνουν την κατάσταση των ήδη νοσούντων, αλλά και λόγω της αναστολής χειρουργείων, ή προγραμματισμένων θεραπειών. Σημαντικός λόγος είναι και η νόσηση του ίδιου του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, η οποία οδηγεί σε αναστολή λειτουργίας ολόκληρων τμημάτων νοσοκομείων.

Αν λοιπόν χρειάζεται χρόνος που κερδίζεται μέσω ενός lockdown, θα έπρεπε να εξαγγελθούν:

1. άμεσα συμβάσεις οικογενειακών ιατρών,
2. προσλήψεις ειδικών ιατρών και νοσηλευτών στα νοσοκομεία,
3. δόμηση υπηρεσιών υγείας στην τοπική αυτοδιοίκηση με χρηματοδότηση για πρόσληψη επισκεπτών υγείας, κοινωνικών λειτουργών και οικιακών βοηθών κ.ά.,
4. άμεση επαναλειτουργία των Ειδικών Νοσοκομείων Ειδικών Παθήσεων,
5. εμβολιασμός για την εποχική γρίπη σε σχολεία, γηροκομεία, στρατόπεδα, φυλακές κλπ.

Με αυτά τα υγειονομικά μέτρα θα υπήρχε πιθανότητα περιορισμού της βλάβης.

Σήμερα, και αφού ακούσαμε ότι δεν ξέρουμε τι φταίει τελικώς για την επέκταση της επιδημίας (προφανώς η φυσική εξέλιξη της επιδημίας), δεν σκεφτήκαμε να ακυρώσουμε τα αστυνομικά μέτρα, που ούτως ή άλλως δεν δούλεψαν, αλλά παίρνουμε και επιπλέον μέτρα, αστυνομικού τύπου μόνον, με μόνο στόχο την ελπίδα άφιξης, άμεσα, ενός εμβολίου που δεν υπάρχει ακόμα.

Η ελπίδα όμως έχει δύο αναφορές στην Ελλάδα.

• Η μία, και πλέον γνωστή, είναι η αναφορά του Αποστόλου Παύλου, περί Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, όπου η ελπίδα είναι ένα από τα τρία σημαντικότερα αγαθά.
• Η δεύτερη, αλλά ίσως περισσότερο ρεαλιστική, προέρχεται από τον μύθο της Πανδώρας.

Η Πανδώρα ήταν κατασκεύασμα του Δία, για προσωπική χρήση και ευχαρίστηση, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (όμορφη, ασταθής και περίεργη), ώστε να είναι ελκυστική και για να μην ξενιτεύεται για τις παρασπονδίες του. Η Πανδώρα όμως, λόγω των κατασκευαστικών ιδιαιτεροτήτων της, έφερε μεγάλη αναστάτωση στον Όλυμπο, όταν οι λοιποί άρρενες Θεοί άρχισαν να ερίζουν για την εύνοιά της.

Ο Δίας λοιπόν, και για να σώσει την επιχείρηση, αποφάσισε να προξενέψει την Πανδώρα στον Προμηθέα (προμηθής=προνοητικός), ο οποίος όμως, όπως ήταν φυσικό αρνήθηκε να μπλέξει με τη μουρλή.

Ο Δίας λοιπόν αποφάσισε να την προξενέψει στον Επιμηθέα (επι+μανθάνω=μαθαίνω αφού πάθω) ο οποίος φυσικά την πήρε στο σπίτι του. Στο υπόγειο του Επιμηθέα οι Θεοί είχαν κρύψει το «κουτί» με όλα τα δεινά του κόσμου. Όταν η περιέργεια και η αστάθεια (της Πανδώρας), ήρθαν σε επαφή με όλα τα δεινά που κρύβονται στην καρδιά των ανοήτων (υπόγειο του Επιμηθέα), τότε όλα τα δεινά απελευθερώθηκαν. Η Πανδώρα τρομαγμένη κλείνει ξανά το δοχείο και μέσα εγκλωβίστηκε το τελευταίο των δεινών, η Ελπίδα.

Η Ελπίδα λοιπόν για τον κλασσικό και φιλοσοφημένο Έλληνα ήταν, όχι αγαθό, αλλά δεινό, που φωλιάζει στην ψυχή των ανόητων και μη προνοητικών ανθρώπων. Αν λοιπόν εμείς περιοριζόμαστε στην Ελπίδα του «εμβολίου», τότε είμαστε καταδικασμένοι να υποστούμε τα δεινά της Ελπίδας μας.

Ας σκεφτούμε λοιπόν έστω και την τελευταία αυτή στιγμή, σαν τον Προμηθέα. Να αφήσουμε λοιπόν τις ελπίδες και την «άνωθεν Σωτηρία» και να δράσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά με τα μέσα που ήδη διαθέτουμε και ανέφερα παραπάνω.