Οι “ηλίθιοι” δεν καταλαβαίνουν πως ο καπιταλισμός δεν είναι η αιτία όλων των δεινών μας…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Είχα ξεχαστεί ανάμεσα σε «ηλίθιους» που δεν καταλαβαίνουν πως όλα είναι θέματα οικονομίας και παραφραστές αυτής της κυνικής διαπίστωσης∙ implementation, άλλως, εφαρμογή!

Ή συμμορφώνεσαι ή πεθαίνεις κάτω από τη μπότα μου ή τις ρόδες της ακρωτηριασμένης ψυχής μου εποχούμενης σε αμαξίδιο ατομικής ανημπόριας που μεταφράζεται σε διαχεόμενο γύρω μίσος.

Παρατηρώντας άλλους «ηλίθιους» που δεν καταλαβαίνουν πως ο καπιταλισμός είναι τάχα η αιτία όλων των δεινών της ανθρωπότητας και όχι η βαθιά ριζωμένη ενόρμηση της αρπαγής και της ιδιοποίησης του προϊόντος του συλλογικού μόχθου των ανθρώπων –ενόρμηση πρωταρχική, πιο βαθιά κι από αυτήν της επιβίωσης. Ναι, τάχα όλα τα δεινά άρχισαν από τη γένεση του καπιταλισμού…

Είχα χάσει ακόμα μια φορά τον δρόμο περιδιαβαίνοντας σε φτηνά θυμωμένους τόπους. Χαιρέκακες κραυγές εθνικής τάχα έξαρσης χωρίς «του καιρού την άγρια πληρωμή». Τη θεμιτή – ένθεν κακείθεν- αντιπολιτευτική διάθεση που κατρακυλά σε αθέμιτη διαδικτυακή σκληρότητα. Την ηδονή ορισμένων για την “ταπείνωση” του “εκπροσώπου” μας, ιδιαίτερα όταν δεν προέρχεται από τις γραμμές μας… Πλημμύρα ακινδύνως “εθνικώς υπερήφανων” που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Το θλιβερό και κωμικό συνάμα της ανάσυρσης από το παρελθόν, εγγύτερο ή απώτερο, ρήσεων ή στάσεων άλλων Ελλήνων πολιτικών με πηγές τις αφηγήσεις «αυτηκόων μαρτύρων”…

Ευτυχώς έπρεπε –ξανά όπως κάθε Σάββατο- να πάω εκεί. Μια βόλτα ανάμεσα σε βόγκους πόνου, αναπνοές που αρθρώνουν τη λήγουσα συλλαβή, μάτια σε απόκλιση αγναντεύοντας το άπειρο του ουρανού. Έπρεπε να σκύψω πάνω από προγράμματα μάταιων προθανάτιων φαρμάκων και προσπαθειών, αλλά και να συλλογιστώ ολομόναχος διαβαίνοντας τα σκοτεινά περάσματα που στήνει αμέτρητες παγίδες το Nihil. Μια βόλτα στη ζώνη του λυκόφωτος. Εκεί που αχνοφέγγει το Νόημα. Αυτό που μας συγκρατεί εμάς του «διαχειριστές της Εξόδου» λίγο έξω από τον άγριο χείμαρρο του Βίου –αν προλάβουμε να βγούμε στην όχθη πριν μας καταπιεί το ανελέητο ρεύμα.

Ευτυχώς έπρεπε να είμαι εκεί. Μακριά από όλους τους ανέγγιχτους του πρωταρχικού και του εσχάτου Νοήματος. Ανέπαφους και οριστικά ανύποπτους του ιλίγγου από την αιώρηση ανάμεσα στην πρώτη άγρια εισπνοή, με το πρώτο κλάμα, και την τελευταία με έναν λυγμό εκπνοή – «έτσι τελειώνει ο κόσμος / όχι με ένα βρόντο μα μ’ ένα λυγμό»* (*TS Elliot: “Έρημη χώρα“).

Πήγα ξανά εκεί. Και γράπωσα ξανά –για λίγο έστω- το νήμα του καίριου Τι.

–Νεκρέ, είπε η Στιχομάντισσα,
δύσκολο θάνατο έχεις να διαβείς
Απ’ το βασίλειο της Μνήμης φεύγοντας
μακρυά θα πορευθείς περιπλανώμενος
γυρεύοντας το Τι.
Βλέπω στις ερημιές να σου χυμούν ρεκάζοντας τέρατα απαντήσεις
να σου κατασπαράξουν το αίνιγμα
ώσπου να φτάσεις κάποτε
στη χώρα που την κατοικούν οι αντιλέξεις
Τόσο πυκνές που έλκουν πίσω και ρουφούν το νόημά τους
Καμμιά απολύτως μαρτυρία δεν έχουμε για αυτές
Και δεν αρκεί να ονοματίσεις κάτι για να υπάρξει* (*Β. Λεοντάρης: “Εν γη αλμυρά“).

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”