Αναρωτιέμαι: πώς θα είναι το Αύριο; Καλύτερο, χειρότερο ή αναρίθμητα ίδιο;

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Το πρωί άκουγα τον νεαρό γιατρό να μιλάει -πόσο νέος είναι ένας σαραντάρης σήμερα; Επαναλάμβανε τα τυπικά λόγια του βέβαιου για την άποψή του απολιτίκ· αοριστίες και γενικεύσεις. Έννοιες απονευρωμένες μέχρι μη αναστρέψιμης αναισθησίας.

Ο ομολογημένος ή ανομολόγητος στόχος των όπου γης ηγεμόνων: η εξάλειψη κάθε ταυτότητας, γλώσσας, φύλου, θρησκείας, εθνικότητας. Μια αρρωστημένη ομοιομορφία. Η ισοπέδωση της βιοψυχικής ποικιλότητας της ανθρωπότητας. Να διαλέγουν πού θα ρίχνουν τις απόχες τους να μαζεύουν πανομοιότυπες πέστροφες στην τεράστια στέρνα του πλανήτη για κάθε χρήση. Το αποκορύφωμα της χρηστικότητας.

Τον άκουγα και πάγωνα ιδρωμένος. Απελπισία χωρίς πορτάκι διαφυγής.

Αλλά σήμερα είναι Κυριακάτικο πρωινό και όπως χτες και προχτές πολλοί νεολαίοι είναι μαζεμένοι εδώ· γιατροί, βιολόγοι και άλλοι εκκολαπτόμενοι επιστήμονες. Λαίμαργα για γνώση μυαλά· τεμαχισμένη και αποσπασματική έστω, αλλά γνώση. Και αυτό με παρηγορεί. Επειδή από τις σκόρπιες ή συμπυκνωμένες πληροφορίες, όλο και κάτι θα χτίσουν να στεγάσουν το αύριο που αγνοούν. Όπως όλοι το αγνοούσαμε και αγνοούμε. Θα προσεγγίσουν αργά και βασανιστικά το Τι.

Άκουγα τον νεαρό το πρωί, ακούω τώρα από το ακροατήριο τους νέους ογκολόγους να παρουσιάζουν, να σχολιάζουν, να συζητούν δεδομένα από το παρόν και εικόνες από το μέλλον. Έστω και με θραύσματα αγγλικών λέξεων και αρκτικόλεξων σπαρμένα σε μια μάλλον ισοπεδωμένη ελληνική γλώσσα. Ακούω και συγκρίνω με τον πρωινό νεαρό που συμμετέχει τώρα στη συζήτηση και μου δίνει μια διαφορετική εικόνα· μοιάζει να σκέφτεται.
Ρίχνουν οι νέοι τους προβολείς στα σκιερά μονοπάτια της ζωής και του διεκδικητή της, του καρκίνου. Όπως τους ζητήθηκε από τον μεσήλικο σχεδιαστή της κουβέντας αυτής.

Ιδού λοιπόν παρούσα η υπέροχη ποικιλότητα που σε κάθε ανθρώπινη ομάδα επιμένει και αντιστέκεται σε κάθε πολτοποίηση.

Ακούω και γαληνεύω· γράφοντας έστω. Καθείς και οι μηχανισμοί του για διάσωση αναπνοής και κυκλοφορίας. Ακούω και αναρωτιέμαι: πώς θα είναι το Αύριο; Καλύτερο, χειρότερο ή αναρίθμητα ίδιο; Ακούω και ησυχάζω απελπισμένος.

Αχ, αυτός ο αναλλοίωτος χωροχρόνος της ανθρωπότητας· αχανής, χωρίς αρχή και τέλος.

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”