Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

“Ας όψεται η φτώχεια μου!”, θα ήθελε να πει, αλλά…

FLASH στις 02/12/2020

Ο γιατρός μάταια επιζητούσε βλέμμα επιδοκιμασίας από τους νεαρούς συναδέλφους του

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ο νεαρός που μοιάζει του Ντοστογέφσκι. Άργησε να μπει δέκα μέρες μα δε γινόταν αλλιώς. Κοιτάζει τον γιατρό παράξενα. Ο γιατρός τον χαϊδεύει στο κεφάλι τρυφερά. “Δεν πειράζει που καθυστέρησες”, του λέει, “δεν άλλαξε τίποτα”.

Το ξέρω πως έτσι κάνει συχνά ο γιατρός· χορευτής στο χείλος του βάραθρου με τους απεγνωσμένους χέρι χέρι.

Γυρνάει τώρα ψαρεύοντας ένα βλέμμα επιδοκιμασίας από τους νεαρούς γιατρούς· μάταια. Επειδή τα λόγια του απέχουν ίσα από την αλήθεια και το ψέμμα.

Ο Ντοστογέφσκι μένει ανέκφραστος. Επειδή ο άρρωστος διαισθάνεται.

Μαντεύω πως σκέφτεται: “αν μπορούσα, δεν θα σας επέλεγα ποτέ ως θεραπευτές, ας όψεται η φτώχεια μου!”.

Ο άρρωστος έχει μόνο την όψη του γίγαντα Ρώσου, όχι τη δεινότητά του στην έκφραση, γι’ αυτό σωπαίνει· θυμός βουβός.

Έτσι διασώζεται η Στιγμή. Δευτερόλεπτα πριν την κρίσιμη θερμοκρασία και πίεση της έκρηξης.

Πώς είναι άραγε ο ύπνος του γιατρού;

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: