“Πλάκα” είναι όταν προβάλλεται η ασχήμια και η ασχετοσύνη, “πλάκα” είναι όταν προγράμματα βασίζονται σε ξετσιπωσιά και φτιασιδώματα

Παντελής Π. Ξανθίδης |> Το Θέαμα δεν είναι καμμία απλή υπόθεση. Γι’ αυτό ο κόσμος του Θεάτρου και του Κινηματογράφου, δίνει ιδιαίτερη σημασία για το πώς θα παρουσιαστούν οι παραγωγές τους. Πώς θα μπορέσουν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού για να κοπούν εισιτήρια και πώς θα στήσουν ένα έργο που θα αποτελέσει εφαλτήριο για τις επόμενες δουλειές τους. Βέβαια, όπως σε κάθε δουλειά υπάρχουν οι άξιοι και οι ατυχείς…

Είναι αυτονόητο ότι ο κάθε καλλιτέχνης είναι εργάτης του Πολιτισμού και (πρέπει να) γνωρίζει πως εάν δεν προσφέρει ένα σωστό θέαμα, δύσκολα θα ανέβει πάλι στο σανίδι ή θα μπει στα πλατώ. Αυτό δεν ισχύει μόνον για τα “ποιοτικά” έργα, αλλά και για τα “εμπορικά” – ακόμη και για τις “αρπαχτές”!

Από την ημέρα που μπήκε στα σπίτια μας η Τηλεόραση, με τα απρόσκλητα θεάματα, από τότε αρχίσαμε να μιλάμε για κρίση στον χώρο του Θεάματος-Ακροάματος. οικονομική και καλλιτεχνική, η οποία μάλλον δεν ήταν συμπτωματική…

Για να είμαστε τίμιοι, η Τηλεόραση προσέφερε πολλά, αλλά με βαρύ αντίτιμο για την Τέχνη Το ότι ο Κάρολος Κουν δεν επέτρεπε στους μαθητές του (ηθοποιούς και σκηνοθέτες) να δουλεύουν για την Τηλεόραση, δεν φοβόταν μην τους χάσει. Κάτι παραπάνω ήξερε αυτός ο “ογκόλιθος” του Θεάτρου, κάτι που κάποιοι είδαν να συμβαίνει με γεωμετρική πρόοδο. Περί ποιότητος ο λόγος…

Αν και επί σειρά δεκαετιών, η Τηλεόραση δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις, παρ’ όλα αυτά επιζεί! Αντέχει και… χειροτερεύει! Έχοντας σαν σύμμαχό της το δωρεάν θέαμα με… μπικουτί, πυζάμες και παντόφλες, κρατάει γερά – τόσο που παίζοντας μονότερμα βάζει… αυτογκόλ. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου η Ελληνική Τηλεόραση, έχει λίγα δείγματα αξιοπρεπών προγραμμάτων και υποφέρει από τα… δήγματα που υφίσταται, από κάποιες χαριτωμένες παρέες κοριτσιών και αγοριών, που “σπάνε πλάκα”.

Διότι “πλάκα” είναι όταν προβάλλεται η ασχήμια και η ασχετοσύνη, “πλάκα” είναι όταν αναδεικνύεται  η μαγειρική σαν εθνικό σπορ με ξεσκούφωτους chef, “πλάκα” είναι όταν τηλεοπτικά προγράμματα βασίζονται στην ξετσιπωσιά και τα φτιασιδώματα, “πλάκα” είναι όταν η προχειρότητα με την μετριότητα είναι τα κυρίως συστατικά τηλεοπτικών “συνταγών”.

Δυστυχώς, δεν είναι να απορεί κανείς, για ποιό λόγο φτάσαμε σε αυτό το έσχατο σημείο θέασης και δεν είναι καθόλου τυχαίο που -από πλευράς ποιότητας-, ξεχωρίζουμε… πανευρωπαϊκώς! Επ’ αυτού υπάρχει το ΕΣΡ, αλλά δεν δείχνει να είναι… ευσυγκίνητο, όταν π.χ. υπάρχουν τηλεοπτικές στιγμές όπου διαπρέπει ο εξευτελισμός της προσωπικότητας.

Το μεγάλο ατύχημα είναι πως η τηλεοπτική κρίση επιδεινώθηκε με την εμφάνιση του κορωνοϊού, επειδή κάποια σαΐνια είδαν πως εν οίκω εγκλεισμός δίνει ευκαιρία για επέκταση των τηλεοπτικών δράσεων. Κι αυτό θα φαίνεται μέρα με τη μέρα, έως ότου δούμε τηλεοπτικούς δέκτες να πετάγονται από τα μπαλκόνια!

Αν  υπάρχει μία λέξη που να χαρακτηρίζει την Τηλεόραση είναι η “παραφωνία”, που αρχίζει από τον “ανώνυμο” υποψήφιο τραγουδιστή, περνάει από τον “περιώνυμο” καλλιτέχνη και φτάνει μέχρι τα δελτία Ειδήσεων. Και αν  υπάρχει μία λέξη που δείχνει το έλλειμμά της είναι η “αγωγή”, που για κάποιους απουσιάζει ακόμη και από τη δουλειά που κάνουν!

Να βλέπεις ένα “πρωτόμπαρκο” πρόσωπο να ηγείται προγράμματος και να μην ξέρει ούτε καν πώς να στέκεται! Δεν ξέρω ποιές δραματικές σχολές είναι αυτές και ποιοί σκηνοθέτες που δεν διδάσκουν ότι σε έναν ηθοποιό ή παρουσιαστή (ή γενικά καλλιτέχνη), προηγείται η προβολή του ρόλου του και έπεται η…. ομορφιά του – όσο κούκλα και αν είναι ή δεν είναι!

Ο αξέχαστος φιλαράκος μου Ντάνος Λυγίζος, έλεγε: “Δεν βάζουμε το μπουκάλι πίσω από τα μούτρα μας, αλλά το βάζουμε μπροστά μας και λέμε ‘Coca Cola’!“. Κι αυτό δεν χρειάστηκε να του το μάθει ο… Λώρενς Ολίβιε (σ.σ. υπήρξε δάσκαλός του), αλλά είναι αξίωμα! Αυτό ΔΕΝ το γνωρίζουν οι τηλεοπτικοί ιθύνοντες; Τότε γιατί αφήνουν να σέρνονται μπροστά στον φακό ταλεντάρες σαν αρκουδάκια; Μήπως κάνουν “πλάκα”; Ποιός ξέρει…