Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ποιός θυμάται την Δέσπω Διαμαντίδου; – Ούτε η Τέχνη, μήτε κι ο Πειραιάς «της»…

Χωρίς κατηγορία στις 13/10/2016

Γεννήθηκε πριν 100 χρόνια…

arkoulis-g-2

|> Γιώργος Αρκουλής

|> Την θυμάμαι λίγο πριν αφήσει αυτόν τον μάταιο κόσμο φανερά γερασμένη και μόνη, να κάθεται σε μια πλαστική καρέκλα του Goody’s της οδού Σταδίου, όχι μέσα στην αίθουσα, αλλά στο πλάϊ, στο στενό πεζοδρόμιο της Χρήστου Λαδά, που ισοδυναμούσε με καβάτζα. Με το χέρι να σιγοτρέμει, προσπαθούσε να δαγκώσει ένα χάμπουργκερ, παρατηρώντας με τα πονηρά της μάτια τούς περαστικούς, λες και έψαχνε να διαπιστώσει αν κάποιος θα την αναγνώριζε.

Αν θυμάμαι καλά, ήταν εικόνες του 2002 ή του 2003 και δεν πρέπει να κάνω λάθος, αφού τον επόμενο χρόνο, τον Ιούλιο του ’04, έφυγε για τον τελευταίο –και πιο πικρό- ρόλο της καριέρας της που ‘απέδωσε’ στο Α’ κοιμητήριο της Αθήνας.

Η Δέσπω Διαμαντίδου, αδικημένη από τα ΜΜΕ της εποχής που μεσουρανούσε, υπήρξε μια καταπληκτική ηθοποιός από τις πιο προικισμένες της γενιάς της, όμως ποτέ δεν θεωρήθηκε ‘πρώτης γραμμής’ διότι δεν έτυχε να της δοθεί πρωταγωνιστικός ρόλος, τόσο στο Θέατρο όσο και στον Κινηματογράφο. Εντούτοις, η συμμετοχή της στον «Ειρηνοποιό» του Γούντυ Άλεν το 1975 και η συμβολή της στην ιστορική ταινία «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασέν, αρκούν για να την θέσουν στο πάνθεο των επιτυχημένων της τέχνης της.

Εφέτος συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την γέννησή της και αναρωτιέμαι αν βρέθηκε κάποιος φορέας της τέχνης της να την θυμηθεί….

Για τον Δήμο Πειραιά (πόλη στην οποία γεννήθηκε) δεν γίνεται λόγος. Στο Λιμάνι, ο δήμαρχος προφανώς ευαισθητοποιείται μόνο όταν πρόκειται να βραβεύσει αθλητές Πειραιώτες ή… δήθεν Πειραιώτες, επειδή κέρδισαν μετάλλιο σε μεγάλους αθλητικούς αγώνες, όταν αποφασίσει και ζητήσει κάτι ο μητροπολίτης, ή τέλος, αν προγραμματιστεί κάποια εκδήλωση κοινωνικού ενδιαφέροντος από την… Ολυμπιακάρα!

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: