Έπρεπε να περάσω μπροστά από σαράντα τόσους εξαθλιωμένους ανθρώπους, υπότακτους στο βαρυτικό πεδίο της κλίνης· με επιτακτική ανάγκη αγγίγματος βλέμμα-βλέμμα, φωνή-αυτιά, δέρμα-δέρμα. Έστω βάσει πρωτοκόλλου καθορισμένου από εγκυκλίους κυλιόμενες. Χωρίς πρόσβαση σε τεχνολογία, άλλη από την «ενημέρωση των ασθενών από έγκυρους διαδικτυακούς τόπους» -μέσω κάποιας ταμπλέτας.

Έπρεπε να περάσω απ’ όλους χαμογελώντας, παρουσιάζοντας, τάζοντας. Είναι κι η ιατρική επίσκεψη μια πασαρέλα. Και ο γιατρός, δημόσιος ή ιδιωτικός, ένας χορευτής. Ξεκινώντας να εκτελέσει το νούμερο που έχει προβάρει πεντακόσιες φορές, δεν ξέρει ποτέ αν θα καταλήξει σε αποθέωση από τους θεατές ή σε ένα μεγαλοπρεπές παραπάτημα που θα στραπατσάρει όλο το γιγαντιαίο προσωπικό του στοίχημα.

Έπρεπε να περάσουμε όλοι μαζί της ομάδας, απ’ όλους, έχοντας μια λύση στο τσεπάκι της μπλούζας για κάθε πρόβλημα, καθαρά επιστημονικό έως αμιγώς κοινωνικό. Που δεν έχουμε αλλά πρέπει να δείχνουμε πως έχουμε -όχι για το κύρος μας αλλά για την ψυχή τους που τρεκλίζει.

Και περάσαμε απ’ όλους. Ξεπεράστηκαν ή αποτράπηκαν αμέτρητα γραφειοκρατικά εμπόδια· κάποια δεν.
Μια ακόμα άγρια νοσοκομειακή ημέρα. Ώσπου αργά το απόγευμα, κάποια με εγκάλεσε για «μη ανάληψη ευθύνης» -σε απόσταση τριακοσίων χιλιομέτρων. Και ήταν αλήθεια -με τόση τεχνολογία στα χέρια μου ώφειλα να μπορώ, αν ήθελα· αφού ένα ολόκληρο νοσοκομείο δε μπορούσε να περιθάλψει στοιχειωδώς τη δύστυχη, ώφειλα εγώ -με τη βοήθεια της τήλε-τεχνολογίας.

Στη γενέτειρα των «τριακοσίων» που κράτησαν κάποτε όρθια την Ελλάδα στις Θερμοπύλες, μια γυναίκα πλησιοθανάτια δε μπορεί να λάβει στοιχειώδη ανακούφιση, επειδή για όποιο λόγο κανένας δεν αναλαμβάνει την αυτονόητη ευθύνη γι’ αυτήν. Όση υπερβολή κι αν περιέχει η περιγραφή της κόρης, η αλήθεια ξέρω πως είναι αυτή· επειδή το έχω ξαναδεί σε αμέτρητες φορές από νομαρχιακά νοσοκομεία με διαφορετικές -αλλά ομοιοπρόσημες- αιτιολογήσεις κάθε φορά. Αυτό.

Πολλοί από εμάς τους επαγγελματίες υγείας -δικαίως- διαμαρτυρόμαστε για την έλλειψη στοργής από την Πολιτεία και τα -υποκριτικά-χειροκροτήματα των συμπολιτών μας για τον αγώνα μας τις μέρες της εφόδου του Κοβιντίου. Πολλά είναι εκείνα που δε λέμε. Αν ήταν μόνο η πανδημία, καλά θα ήταν. Το δέντρο έχει δάκο από χρόνια.

Έφυγα ξανά άδειος από εφεδρείες και κουρελής. Και έτσι πάντα θα γίνεται, αφού άλλο δρόμο από αυτόν δεν έχω. Με ή χωρίς τεχνολογία θα περπατώ μέχρι να σωριαστώ στο προαύλιο της αγαπημένης μου φυλακής. Και θα γράφω, ψυχοθεραπευόμενος. Ισοβίτης.

> Από τη συλλογή “Κοβιντιανές Ημέρες”

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”