Πόσες βρώμικες και πονεμένες ιστορίες σε κάνουν να δακρύσεις αντί να γίνεις καταδότης…

Αλ. Αρδαβάνης* |> Ένα έντονο κάψιμο χαμηλά και τα ούρα κατακόκκινα -σε κάποια brasserie του Quartier Latin. Πανικός και καταφυγή το άλλο πρωί στο υπερηχογραφικό εργαστήριο του Hôpital St Louis όπου εργαζόμουν. Εργαζόμουν επίσημα, άμισθος ειδικευμένος γιατρός στο Παθολογικό-Ογκολογικό τμήμα -«Resident» με υποτροφία του Ελληνικού ΕΣΥ. Εργαζόμουν -άμισθος.

Το υπερηχογράφημα αθωωτικό · ανταλλαγή φιλοφρονήσεων με τους συναδέλφους του εργαστηρίου και, ξαλαφρωμένος, πήγα στο εξωτερικό ιατρείο μαστού όπου ξεκίνησα και ολοκλήρωσα μια ακόμα ημέρα στο νοσοκομείο-μέλος του δημοσίου δικτύου ΑΡ-HP (Assistance Publique -Hôpitaux de Paris).

Όπου: επίσημα εργαζόμενος ως άμισθος -κάτοικος Ευρωπαϊκής Ένωσης παρεπιδημών στο Παρίσι -Résident…
Δεκαπέντε ημέρες μετά, στο γραμματοκιβώτιο του διαμερίσματός μου (8 τετραγωνικών-3000FF/mois) έλαβα έκπληκτος -ως μη ώφειλα βεβαίως στην ηλικία των 38- τον λογαριασμό της εξέτασης από το Δημόσιο Ταμείο (Trésor Public).

Επαναλαμβάνω: ο γιατρός (εργαζόμενος ως άμισθος -κάτοικος Ευρωπαϊκής Ένωσης παρεπιδημών στο Παρίσι -Résident) έλαβε τον λογαριασμό στο σπίτι με την προειδοποίηση ότι αν αυτός δεν εξοφληθεί εντός δέκα ημερών, θα εισπραχθεί με κάθε νόμιμο -βίαιο προφανώς- τρόπο. Πού το περίεργο; Κοινός νους, βασικές αρχές της λογιστικής και των Οικονομικών: οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς πολίτες -και φίλους. Το τζάμπα ήταν για τους τρακαδόρους νοτιοευρωπαίους.

Αυτά πριν είκοσι πέντε χρόνια συνέβησαν εις Παρισίους, την Πόλη του Φωτός και πατρίδα της σύγχρονης Δημοκρατίας» (Liberté-Égalité-Fraternité).

Πώς το θυμήθηκα αυτό;

Σήμερα στον τόπο μας συμβαίνει κάτι ανάλογο και ίσως σε πολύ χαμηλότερη ένταση: είναι προφανής η -από αρκετών ετών- προσπάθεια εκλογίκευσης των δαπανών για την Υγεία. Δυστυχώς, η εκλογίκευση περιορίζεται συνήθως σε μεθόδους αποτροπής τους. Η περίθαλψη των ανασφαλίστων πολιτών υπήρξε σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση αυτή, ενώ η παροχή φροντίδας σε κάθε έχοντα την ανάγκη της, ασχέτως ασφαλιστικής ενημερότητας ή εθνικότητας, αποτελεί μεν διαχρονικό ανθρωπιστικό αίτημα, αλλά οι τρόποι επίτευξής του μένουν μετέωροι και προσδιοριστέοι.

Κάποια στιγμή περνάει στα μάτια σου εμπρός, σαν κεραυνός στην αιθρία, η Αλήθεια -η αισχρή Πραγματικότητα. Και με κλειστά τα βλέφαρα θα την αντιληφθείς, εκτός αν τυφλός. Ποτέ απροειδοποίητα -πάντα έχει στείλει τα σινιάλα της, όπως οι αστραπές προετοιμάζουν για τις βροντές.

Ενώ σκεφτόμουν αυτά τρύπωσαν από τον φεγγίτη της μνήμης άλλα διαβολάκια: μια ανασφάλιστη και μάλλον χωρίς άδεια παραμονής και εργασίας ξένη που έκανε θεραπείες για χρόνια με το ΑΜΚΑ της αδελφής της, το κύκλωμα που έβγαζε βιβλιάρια απορίας σε αλλοδαπούς με το αζημίωτο… Τόσες βρόμικες και πονεμένες ιστορίες που με έκαναν να δακρύσω αντί να γίνω καταδότης -υπερασπιζόμενος ποιον και τι, τελικά;

Πέρασε σαν μνημονική αστραπή και η «Ασπίς Πρόνοια» -τι αισχρή αντίφαση λέξεων και Πραγματικότητας. Με την «ασφάλισή» μου και τις αποταμιεύσεις μου τριάντα χρόνων να γίνονται καπνός και τον ανεκδιήγητο αρμόδιο τότε υπουργό να το παίζει Πόντιος Πιλάτος! Από κοντά και οι εισφορές μου στα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία να εξαφανίζονται από μαύρες τρύπες με αγγλικά αρκτικόλεξα για τη διάσωση ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Εμένα και αμέτρητων άλλων υπηκόων -όχι πολιτών, όχι! Του προτεκτοράτου αυτού στην νοτιοανατολική άκρη της εσχατόγριας ηπείρου με το ανάλογο ελεεινό απώτερο παρελθόν -π.χ. Αθηναϊκή Συμμαχία…

Έτσι λοιπόν!

Δε μπορεί οι συνεπείς Έλληνες φορολογούμενοι -όχι πολίτες- να πληρώνουν τις γεωπολιτικές επιλογές και τα παιχνίδια των Μεγάλων Δυνάμεων! Επιτέλους Τάξις, Πνεύμα και Ηθική και στον τόπο μας! Και όχι, εμένα δε θα ‘ρθει ποτέ -ξανά- η σειρά μου!

Έτσι!
Σαν κεραυνός η Αλήθεια
Πάντα μια και μόνη η Αλήθεια
Η Σωτηρία μας -Καταστροφή τους
Σωσμός ένθεν -Όλεθρος εκείθεν
Cis όλοι «εμείς» -Trans όλοι οι «άλλοι»
Όμως ανατριχιαστικά ταυτόσημοι όλοι
-Όλοι Όλοι Όλοι-
Όταν μας κοιτάζει Εκείνος από ψηλά

Είπε κάποιος Παύλος στους Γαλάτες: “Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ“.

-Μπα! Τρολιά του Λουκά θα ήταν!

(*) Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.