Πόσες μάταιες στιγμές στο έβγα κάθε παγκόσμιας περιστροφής τής Γης γύρω απ’ τον εαυτό της

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ο άνεργος με το μικρό όνομα Λαμπράκης. Η βεβαίωση του γιατρού ανοίγει τον δρόμο της πρόσληψης στη “λαϊκή”.

Γεννήθηκα το ’62 γιατρέ. Το ’63 δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης και οι γονείς μου, καταδικασμένοι και οι δύο σε ισόβια μετά τον εμφύλιο, μου έδωσαν αυτό το όνομα. Δούλευα από χρόνια στις λαϊκές. Πουλούσα ρούχα. Είμαι χωρίς δουλειά πολύ καιρό και τώρα με πήραν να πουλάω φρούτα. Είμαι χωρίς ασφάλιση πολύ καιρό. Σας ευχαριστώ!

Η φαρδιά σκληρή παλάμη του φθαρμένου πενηντάρη σφίγγει το μαλακό χέρι του αμάθητου στη χειρωναξία γιατρού, ενώ τα μάτια των “συναλλασσομένων” ανταμώνουν όπως μόνο σε τέτοιες στιγμές αμφιρροής μπορούν να ανταμώσουν.

Ο νεαρός άντρας με τον σπάνιο όγκο στην κοιλιά. Δείχνει ξανά και ξανά στον γιατρό που δυσφορεί από την επανάληψη, την ίδια ανατριχιαστική εικόνα· ένας μελανιασμένος όγκος και κάπου στην άκρη… να τα μάτια και να η μύτη γιατρέ!  Ο σαλεμένος έχει την εμμονή πως αυτό το τέρας που φύτρωσε μέσα του ήταν ο δίδυμος αδελφός του -τον κατάπια γιατρέ όταν είμαστε μαζί στη μήτρα, μοιάζει να λέει.

Στο τέλος της επίσκεψης φαίνεται καθησυχασμένος πως το τέρας δε θα ξαναφυτρώσει. Φαίνεται. Γιατί ο γιατρός ξέρει και το ψυχανεμίζεται πως θα… Όμως μια ανάπαυλα στον στροβιλισμό του φόβου έχει επιτευχθεί.
Και η γλυκιά Μαριλένα μπήκε πια στο λιμανάκι ξανά. Η καταιγίδα κόπασε. Γίνεται ξανά η φοράδα που θα κερδίσει την αυριανή κούρσα. Ας ανεμοζυγιάζεται κι απόψε στο κενό της Ύπαρξης η μαχήτρια Μπούμπα.

Πιο βράδυ, ο “χρήστης” στο φανάρι με τον ίδιο κάθε βράδυ χειριστικό τρόπο επαιτεί· χωρίς λέξη, με τα χέρια στις τσέπες κοιτάζει επίμονα στα μάτια τον γιατρό που πάντα λυγίζει αν και ξέρει πως ό,τι μαζεύει πάει πρώτα στη “δόση” του και ύστερα, αν περισσέψει κάτι, για μισό πιάτο φαΐ. Αντίστροφα από το “παίγνιο” που παίζεται τους τελευταίους μήνες “εκεί ψηλά”: αν ο λαός μας δεν έχει να φάει, δόση δεν παίρνετε! Ακόμα και θέατρο σκέτο να είναι, του αρκεί του γιατρού το “παίγνιο”. Αφού τι άλλο από παίγνια ποικιλότροπα και πολυανυσματικά είναι όλος ο κοινός βίος;

Αργά πριν τη νύχτα, επιτέλους η Νηνεμία· αυτή μόνο ξέρει να κατευνάζει την τρικυμία, αυτή και να αναγγέλλει την επερχόμενη νέα καταιγίδα. Γιατί της θύελλας πάντα προηγείται η ανήσυχη γαλήνη.

Απροσμέτρητες μάταιες στιγμές, ώρες, ημέρες στο έβγα κάθε παγκόσμιας περιστροφής της Γης γύρω από τον ανησύχαστο εαυτό της, στο ντροπιασμένο Χάος. Όμως μ’ αυτές συγκρατώ πάνω από το βάραθρο ολόρθη την υπερέκταση του Είναι.

Παρατηρητής χωρίς τηλεσκόπιο και ομφαλοσκόπος χωρίς ενόραση. Έστω.

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”