Πότε ένας άνθρωπος μπόρεσε να ζήσει μόνος, χωρίς ένα δίχτυ οικείων και ανοίκειων γύρω του;

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> “Οι καραντίνες ήταν το τέλειο άλλοθι για πολλούς. Ατέλειωτες ώρες σε μικρές οθόνες, στη σιγή του Διαδικτύου, με τις συνεχείς εναλλαγές εικόνων να διαλύουν κάθε συνεκτικό συνειρμό“.

Έτσι ξεκίνησε ο Αλτερέγος μου και συνέχισε αμείλικτος με την αδιάκριτη ερώτηση -τι αδιάκριτη δηλαδή, αφού όλα καταγράφονται και είναι ορατά σε όποιον, από hacker μέχρι περιστασιακό χρήστη που θέλει να μάθει για σένα.

-Μα καλά, πόσες ώρες είσαι ενεργός;

Ερώτηση των καιρών, αφού ενεργότητα είναι συνώνυμο της παρουσίας του χρήστη στο εκάστοτε μέσο κοινωνικής δικτύωσης -εκτός αυτού είσαι αδρανής.

Αδρανής! Τ’ ακούς; Έξω από αυτά γίνεσαι τίποτα, είσαι ως εάν νεκρός.

Σωστά το λένε: μόνο δικτυωμένος είσαι κάτι. Το νιώθω κι εγώ από καιρό. Η αλήθεια είναι πως αυτό ισχύει ανέκαθεν· πότε ένας άνθρωπος μπόρεσε να ζήσει μόνος, χωρίς ένα δίχτυ οικείων και ανοίκειων γύρω του; Ένα πλέγμα προστασίας που φτάνει μέχρι και τον στραγγαλισμό.

Εγώ λοιπόν μαζί με άλλους πολλούς, μη διαβάζοντας έντυπα πια, μη γράφοντας πια σε χαρτί, μην ακούγοντας ραδιόφωνο, μη συναντώντας τους φίλους και συναδέλφους ή σύνεδρους παρά σε διαδικτυακές συνδιασκέψεις-web meetings- είμαι πια νεκρός. Νεκρός από μιαν άλλην εποχή που προηγήθηκε, ανάμεσα σε τούτην που τρέχει και την επόμενη, όταν όλοι οι σημερινοί υπάρχοντες, νεκροί θα είμαστε για τους επερχόμενους. Για τους επήλυδες κυρίως! Και ξέρεις τη διαφορά επερχομένου και επήλυδος, φαντάζομαι.

Όλα τα παρασέρνει ο ποταμός της τεχνολογίας κάθε γενιάς. Από τη Λίθινη περίοδο στον Χαλκό, από τη Γεωργική στη Βιομηχανική Επανάσταση και από κει στο «τρίτο κύμα», αυτό που σήμερα μας παρασέρνει στην τρικυμία της ανθρώπινης περιπέτειας· «τρίτο κύμα» χωρίς φάρους, χωρίς οδόσημα, παρελθούσας ή προσεχούς πορείας. Όλα τα σαρώνει η Εξέλιξη -που μπορεί και Ενέλιξη να αποδειχθεί.

Όσο για τη γενιά μου και την αφεντιά μου, ίσα που κρατιέται ακόμα στον αφρό της παρόντος κύματος.

Πάντως, από αρκετόν καιρό, ό,τι έχω γράψει, το έγραψα σε smartphone και tablet -ούτε καν laptop ή PC. Για χαρτί και μελάνι ούτε λόγος! Μου θυμίζουν ό,τι είμαι: obsolete! Τοποθεσίες έμπνευσης, η τουαλέτα ή το τραπέζι μιας αρχικά αυθαίρετης και σύντομα νομιμοποιημένης κουζίνας. Είναι οι μόνες ώρες που είμαι ενεργός. Τις άλλες δεν υπάρχω για κανέναν -ευτυχώς.

Μόνο στον ύπνο πια ξεφεύγω ακόμα -ας είναι τα όνειρά μου τοπία εφιαλτών…

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”