Πώς μία επίσκεψη για ψώνια σε σούπερ μάρκετ σε… μεταλλάσσει σε ντετέκτιβ χωρίς αιτία!

|> Ηλιανή Μηλοπούλου

|> Στο μεγάλο σούπερ μάρκετ που πολλοί, πάρα πολλοί ψωνίζουν αλλά πολύ λίγοι πρέπει να συμπαθούν γιατί τους θυμίζει μνημόνια και λεφτά που ταξιδεύουν για άλλη χώρα.

Μια καλοντυμένη κυρία και δίπλα της μια νεαρή κοπέλα, μάλλον μητέρα και κόρη ψωνίζουν. Γεμίζουν ένα μεγάλο καρότσι. Απλώνουν το χέρι στα ράφια και ρίχνουν στο καρότσι. Ρίχνουν πραγματικά. Μου δίνουν την εντύπωση πως δεν κοιτάζουν πρώτα τις τιμές, μόνο όσα θέλουν να αγοράσουν. Και γυρνούν όλους τους διαδρόμους του μαγαζιού Και δεύτερη και τρίτη φορά.

Εγώ γιατί τις «παρακολουθώ»; Πάω στο σούπερ μάρκετ για να περάσω την ώρα μου; Να παρατηρώ όσους ψωνίζουν; Όχι! Ευτυχώς όχι! Είμαι εκεί για να αγοράσω και ‘γώ μερικά πράγματα. Αλλά λίγα. Δεν θα φορτωθώ. Περνούν όμως κανα δυο φορές από δίπλα μου… Δεν έχω πει όλη την αλήθεια… Κρύβω κάτι.

Η κυρία που υποθέτω πως είναι η μητέρα κρατά μια υπέροχη (και πανάκριβη ) τσάντα. Και έχω και εγώ το πάθος μου… Το ‘χω κρύψει εδώ και πολλά χρόνια στα βάθη τα καρδιάς μου. Το αφήνω να βγει μπροστά σε μερικές βιτρίνες κι ως εκεί. Όταν όμως «συναντήσω» και τσάντα που μ’ αρέσει, μου είναι δύσκολο να μην την προσέξω.

Πάω στο ταμείο με τα λίγα πράγματα στα χέρια. Και μπροστά μου είναι οι δυο κυρίες. Σκέφτομαι μήπως δουν πόσα κρατάω και μου πουν να προηγηθώ αλλά δεν μου το λένε! Κι έτσι περιμένω να αδειάσει το τεράστιο καρότσι τους. Να περάσει από τον πάγκο και να ξαναγεμίσει με σακούλες. Τελειώνω και φεύγω.

Στην έξοδο -κι ενώ βεβαίως μόνο τις δυο γυναίκες δεν σκέφτομαι- με σταματά το θέαμα που στην ουσία κατευθύνει το βλέμμα μου. Εκείνες έχουν σταθεί στην αριστερή πλευρά της εξόδου, σ’ ένα μικρό κηπάκι όπου βρίσκονται δυο γάτες και… παλεύουν να τις ταΐσουν! Έχουν ανοίξει μεγάλες κονσέρβες και με γλυκά λόγια και τις μυρωδιές των γατοτροφών φέρνουν τα ζωάκια προς το μέρος τους.

Τις κοιτάζω αλλά προχωρώ κιόλας και βρίσκομαι σε κοντινή απόσταση μ’ ένα παμπάλαιο και φανερά «κουρασμένο» αυτοκίνητο που έχει σταθεί, με αναμμένη μηχανή και μέσα του βρίσκονται τρεις αλλοδαποί (από το χρώμα η αναγνώριση!). Κοιτάζουν και σχολιάζουν. Μιλάνε δηλαδή. Αυτό βλέπω. Όπως βλέπω επίσης πως γελάνε. Είναι φανερό πως κάνουν σχόλια κι ίσως ειρωνεύονται.

Θέλω να μείνω να παρατηρήσω αυτές τις δυο εικόνες αλλά καταλαβαίνω πως θα δώσω στόχο και κατευθύνομαι στην έξοδο. Και πριν κάνω δυο βήματα, βλέπω να παίρνει θέση ένας νέος άντρας που πάει κάθεται στο τσιμέντο, απέναντι από τις δυο γυναίκες και στο πλάι τού αυτοκινήτου με τους τρεις άνδρες. Δεν ήξερα ποιον να πρωτοκοιτάξω…

Ο άνδρας δεν είχε μπροστά του κάποιο κυπελάκι για επαιτεία. Τα ρούχα του, όσο πρόλαβα να δω είναι σε πολύ καλή κατάσταση.

Φεύγω κι όταν πια έχω απομακρυνθεί αρκετά σκέφτομαι έντονα τον νεαρό άνδρα και νιώθω μια ενοχή γιατί δεν ασχολήθηκα περισσότερο. Αν δεν είχε σκοπό να ζητήσει βοήθεια γιατί κάθισε στο τσιμέντο; Μήπως του συνέβαινε κάτι κι ήθελε βοήθεια; Με απασχόλησε περισσότερη ώρα το τάϊσμα των ζώων κι απορία των μεταναστών που ήταν ολοφάνερη στα μάτια τους παρά το αν χρειαζόταν ένας άνθρωπος κάτι. Με (ψευτο)παρηγόρησε πως τόσοι άνθρωποι περνούν συνεχώς από εκεί και κάποιος άλλος θα βοηθούσε…

Είναι τόσο πολλά πλέον αυτά που βλέπουμε καθημερινά… Δεν χάνεται μόνο το κριτήριο του σημαντικού αλλά και συχνά το μπερδεμένο συναίσθημα δεν ξυπνά καν.

Μου έμεινε και ένα χαμόγελο στη σκέψη πως οι κυρίες δυσκολευόντουσαν λιγάκι να πείσουν τις γάτες να έρθουν. Λίγο νάζι μου φάνηκε πως έκαναν τα γατιά. Εκτός αν είναι στέκι ζωόφιλων εκεί. Κι έχουν τα ζωάκια πολλούς τροφοδότες και δεν τραβάνε κανένα ζόρι για το φαγητό τους. Μην κάνουν και… διατροφή, σκέφτηκα. Και οι κυρίες δεν προσέφεραν όσα θα έπρεπε να φάνε.