Η Αριστερά του Τίποτε

|> Νίκος Σίμος

|> Με φίλο μου, δικαιολογημένα έξαλλο με αυτά που συμβαίνουν επί αριστερής διακυβέρνησης, είχα μία διαφωνία. Υπεστήριζε συγκεκριμένα ότι η σημερινή Αριστερά (λάϊτ πάντως) αυτό που επιδιώκει με τις επιλογές της είναι να πάρει, χρόνια μετά, εκδίκηση για την ήττα της στον Γράμμο και την αποτυχία της να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα, στον Εμφύλιο. (ΣΣ η πολιτικώς ορθή έκφραση για τον Συμμοριτοπόλεμο, όπου αν είχε επικρατήσει η Αριστερά, οι μανάδες μας θα καθάριζαν σπίτια, αυλές, τουαλέτες και υπόγεια σε χώρες της Δύσης).

Η διαφωνία μου έγκειτο στο γεγονός ότι για να έχεις μείνει με τέτοια ιδεολογική αγκύλωση –ακόμη και μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού- και να συμπεριφέρεσαι πολιτικά όπως πίστευε ο φίλος μου θα έπρεπε να είσαι ανιστόρητος. Και οι σημερινοί της «ελαφράς αριστεράς» -όπως λέγαμε «ελαφρά ταξιαρχία»- έχουν απλώς αποστηθίσει ψήγματα αριστερής ιστορίας, κάποιες ατάκες του φουκαρά του Μαρξ και κάποια επαναστατικά τσιτάτα Ευρωπαίων διανοούμενων της αριστεράς (στην καλύτερη περίπτωση) ώστε να διαμορφώσουν το πλαίσιο μιας νέας ιδεολογίας. Που, στο θεωρητικό επίπεδο μονοπωλεί την κοινωνική ευαισθησία (εμείς όλοι οι υπόλοιποι είμαστε γαϊδούρια ξεσαμάρωτα), σε πρακτικό δε επίπεδο –όπως αποδεικνύεται από τη σημερινή διακυβέρνηση- μεταφράζεται στο εμείς να είμαστε καλά και οι άλλοι χειρότερα.

Σε πιο απλά ελληνικά οι άνθρωποι που μας κυβερνούν σήμερα είναι χαβαλέδες της πολιτικής. Αρκετή ημιμάθεια, πολύ περισσότερη άγνοια μαζί με τις προαναφερθείσες κολοβές ιδεολογίες, σε συνδυασμό με απουσία επαγγελματικής εμπειρίας, συνιστούν ένα μείγμα που αρκεί για να ερμηνεύσει τη σημερινή κυβερνητική συμπεριφορά. Δεν χρειάζονται περισπούδαστες αναλύσεις καθώς η ζωή έχει αποδείξει κατ’επανάληψη ότι πολλές απορίες έχουν και πολύ απλές ερμηνείες.

Αν δεχθούμε ότι η Αριστερά είναι και αυτή μία ιδεολογική ταμπέλα, με πυρήνα τον κομμουνισμό, η οποία δοκιμάστηκε και απέτυχε, αυτό δεν σημαίνει ότι αξίζει να διασύρεται κατά τον τρόπο που σήμερα διασύρεται από τους συγκεκριμένους εκφραστές της. Το μέγεθος δε του διασυρμού της Αριστεράς, ως έννοιας, προκύπτει από την παραδοχή του φίλου μου που ανέφερα πιο πάνω, ο οποίος αν και δεξιός μου είπε ότι αν και διαφωνεί, σέβεται απόλυτα το ΚΚΕ, την Παπαρήγα και τον Κουτσούμπα διότι είναι σοβαροί, έχουν συγκεκριμένες θέσεις με τις οποίες μπορεί να είσαι αντίθετος, αλλά δεν σου προκαλούν αισθήματα μεταξύ γελοιότητας και ιλαρότητας!

Ο πανέξυπνος Ανδρέας Παπανδρέου είχε καταφέρει, αστός καθ’ όλα, να απομυθοποιήσει τον σοσιαλισμό, όπως ως έννοια φάνταζε την δεκαετία του ΄80 και «συνόρευε» με τον υπαρκτό σοσιαλισμό που κατέρρευσε. Άλλο όμως απομυθοποίηση και άλλο γελοιποίηση. Και έστω και αν η έννοια «αριστερά» είναι πλέον εκ των πραγμάτων παρωχημένη, εν τούτοις έχει και πρέπει να έχει τη θέση της σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Ως σοβαρή ιδεολογία, και όχι ως καρικατούρα που αποτυπώνει στην πράξη την Φάρμα των Ζώων του Όργουελ, με ανισότητες υπερ αυτού που έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι.

Μπορεί βέβαια η σημερινή Αριστερά που κυβερνά, με την ίδια άνεση που καλύπτει τη ζημιογόνο συμπεριφορά της για τη χώρα λέγοντας «είχαμε αυταπάτες ή δεν το ξέραμε», να μας πει κάποια στιγμή ότι δεν είναι καν Αριστερά. Αλλά, μία Ιδέα που είδε, ήλθε και (ελπίζουμε) απήλθε….