“Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό” λέει ο ποιητής αλλά, όπως τα ελάφια, και “όταν σκύβουν για νερό” συμπληρώνω.

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Έφριξα με το στραγγαλισμένο περιστέρι που έφερε η Μπιάνκα και απόθεσε σαν τρόπαιο στον διάδρομο. Προφανώς το παραμόνευε καιρό, κάθε που κατέβαινε από τη φωλιά του στη στέγη να κλέψει δυο γουλιές νερό από το κυπελλάκι της στο μπαλκόνι.

«Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό» λέει ο ποιητής αλλά, όπως τα ελάφια, και «όταν σκύβουν για νερό» συμπληρώνω. Τον φαντάζομαι να τους χιμάει πάντα τη στιγμή που «σε κάθε γουλιά κοιτάνε πάνω να ευχαριστήσουν τον θεό», όπως λέει η νοηματικά άστοχη λαϊκή παρατήρηση – και προεκτάσεις υπαρξιακές και θεολογικές μην επιχειρήσεις.

Τη μάλωσα όσο πιο έντονα άντεχε η αγάπη μου και η κατανόησή μου για την επιθετικότητά της σε όποιον παραβιάζει τον «χώρο της» -για το αρπακτικό που αναδύεται πάντα από τα σκοτάδια της επιβιωτικής ενόρμησης. Μάλλον το ένιωσε και με κοίταζε παραπονεμένα, ώρα πολλή.

Όμως και το ταίρι του μαύρου περιστεριού με κοίταζε επίμονα από τη στέγη. Ίσως διαισθάνεται τη φρίκη μου, ίσως απλώς θρηνεί τον ή την σύντροφο που χάθηκε. Είναι γνωστό πως τα περιστέρια είναι μονογαμικά και ίσως, αυτό που έμεινε, ακολουθήσει στον θάνατο το ταίρι του – εκτός αν το αποτρέψουν τα μικρά τους.

Τυχαία μάλλον, το προηγούμενο βράδυ στο τηλέφωνο η Εύη, η παλιά φίλη από τα φοιτητικά χρόνια. Ψάξαμε μαζί για λίγα λεπτά τα ίχνη της μεγάλης παρέας μας στις Σαράντα Εκκλησιές. Τότε που ανυποψίαστοι για τον αρχέτυπο δόλο που μας οδηγούσε, στήναμε τα δόκανα να πιάσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε ή πιστεύαμε πως μας άξιζε -νομίζαμε πως στήναμε τα δόκανα αλλά μας είχε από την αρχή στο δίχτυ της πιασμένους η αδήριτη Τυχαιότητα -πες την Θεό εσύ φίλε και συμπορευτή Μπάμπη.

Κυριακή στο μπαλκόνι ενός πρόσφατου φόνου, ενός από τα εκατομμύρια φόνους που έχουν διαπραχθεί σε μόλις είκοσι τετραγωνικά. Κατσαρίδες, μυρμήγκια, ποντίκια, γενησαρούδια περιστέρια και αμέτρητα άλλα αθέατα πλάσματα – με σύνθλιψη, με εντομοκτόνα, με αντισηπτικά, με κάθε φονικό εργαλείο.

Ο Φόνος διάχυτος στο μπαλκόνι, η μυρουδιά του παντού χυμένη. Ο «Παντάρχης Φόνος κύριος των δυνάμεων…» του Λεοντάρη, πρωτόγονος κυρίαρχος παντού.

Γιατί τα λέω αυτά και πώς συνδυάζω αυτά τα άσχετα μεταξύ τους; Εντάξει, ψυχοθεραπεία είναι. Ενός ογκολόγου, μάρτυρα απροσμέτρητων θανάτων χωρίς πειστική ερμηνεία από πουθενά. Κατάθλιψη, έ; Εντάξει, δεκτόν! Διαγνώσεις ασφαλείς ανέπαφων οδύνης ειδικών.

Έπεσε ο ήλιος, εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο και το περιστέρι που χήρεψε. Ανασαίνω καλύτερα τώρα.

La réalité en marche -malgré moi, malgré tous qui pleurent sans raison…