Τα φυτά δεν μπορούν να τρέξουν και να γίνουν φυγάδες γιατί είναι παγιδευμένα στις ρίζες τους…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Η Αφγανή στο γυναικολογικό νοσοκομείο για επείγον χειρουργείο. Σκύβει και φιλάει κλαίγοντας τα χέρια της Αναισθησιολόγου που της λέει μέσω Google-translator “μη φοβάσαι, θα σε προσέξουμε και όλα θα πάνε καλά”· σε γλώσσα φαρσί αφού η προσφυγοπούλα μόνο σε αυτή δηλώνει πως καταλαβαίνει.

Η γιατρός είναι συγκινημένη καθώς περιγράφει τη σκηνή. Σκέφτεται όμως, λέει, πως όλο ετούτο που συμβαίνει είναι αποτέλεσμα σχεδίου διάλυσης της Ευρώπης και μετατροπής της Ελλάδας σε αποθήκη προσφύγων, σε πλήρη δημογραφική αλλοίωση κλπ. κλπ. Η γιατρός προσπαθεί να χωρέσει στο εναγώνιο οπτικό πεδίο του απλού πολίτη τη “μεγάλη εικόνα”, αυτή που μπορούν να δουν ή και να σχεδιάσουν οι άρχοντες αυτού του κόσμου ή οι ειδικοί επιστήμονες της γεωπολιτικής. Προσπαθεί, αλλά την κατακλύζει η “μικρή εικόνα”: ετούτη η γυναίκα, χτυπημένη από την απόλυτη ένδεια που την έδιωξε από τον γενέθλιο τόπο· που τώρα, αναγκεμένη από πόνο φριχτό στην κοιλιά, περνά την πόρτα ενός νοσοκομείου που στην πατρίδα της είναι πολυτέλεια ασύλληπτη· μια άγνωστη έννοια, ίσως.

Μια γυναίκα μπαίνοντας τσακισμένη και φοβισμένη ανάμεσα σε άγνωστες φωνές, συναντά μια άλλη γυναίκα με θαλασσιά στολή που την κοιτάζει με συμπόνια και τη ρωτάει με νοήματα τι γλώσσα καταλαβαίνει. Ύστερα η γιατρός -τι άλλο από γιατρός ή νοσηλεύτρια- της γράφει κάτι στο κινητό και της το δείχνει στη γλώσσα της… μη φοβάσαι!

Το ένιωσε η προσφυγοπούλα από το πρώτο κοίταγμα και αφέθηκε στη γιατρό και στους άλλους με τις θαλασσιές και τις πράσινες στολές που τη χάιδεψαν πρώτα πρώτα με το βλέμμα και ύστερα της πρόσφεραν ό,τι υπήρχε για όλους τους άλλους…

Η ξένη αυτή γυναίκα είναι η “μικρή εικόνα” μπροστά στη γιατρό που ακόμα προσπαθεί να συμμαζέψει τη “μεγάλη εικόνα” στο μυαλό της. Όμως το ευρύτερο γεωπολιτικό συμβαίνον μπορείς να το δεις μόνο από ψηλά. Από εκεί μοιάζει με μπουνάτσα σε λίμνη ενώ οι ατομικές οδύνες είναι πλάι σου, είναι γύρω σου, είναι χείμαρρος που περνάει από στενωσιά σε φαράγγι· σου αναποδογυρίζει την καλύτερη βάρκα rafting και σε πνίγει.

Ακούγοντας την περιγραφή της σκηνής στο νοσοκομείο θυμήθηκα το άλλο Αφγανάκι που ξεψύχησε χωρίς αναπνοή στο δικό μου νοσοκομείο λίγους μήνες πριν, το Πακιστανάκι με τα πληγιασμένα πόδια που κοιμόταν στο χώμα του θερμοκηπίου. Με τον θώρακα σε βαθειά εισπνοή απελπισίας φαντάστηκα όλους αυτούς που σήμερα περιθάλπουμε με αυθόρμητη ή καταναγκασμένη “φιλαλληλία” αύριο να πνίγουν εμάς τους αυτόχθονες της Ελλαδικής γης -τι σημαίνει αυτόχθων και σε ποιον ανήκει τι σε τούτον τον πλανήτη άραγε;

Θυμήθηκα ακόμα,ακούγοντας τη γιατρό, ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτό που ψάρεψα στο διαδίκτυο:

“…Τώρα λοιπόν κύριοι που όλα ισοπεδώθηκαν (ακόμα και το αφορολόγητο κατεβαίνει από τις 9.500 στις 5.000) τώρα που ο Έλληνας φτωχοποιήθηκε και έγινε ένα με τον πρόσφυγα και μετανάστη από τις τρίτες χώρες, τώρα που οι ημέτεροι τακτοποιήθηκαν, τώρα που τελειώσατε όλους τους Έλληνες από τα απωθημένα που είχατε από τον εμφύλιο, τώρα που η διατεταγμένη υπηρεσία σας για τη γενοκτονία πέτυχε, τώρα που τα βιογραφικά της ντροπής κυκλοφορούν με έπαρση αντί να αποτελούν επτασφράγιστο μυστικό, ούτε μία συγγνώμη δεν έχετε το σθένος να πείτε; Δεν είναι αυτονόητη η ευθιξία και εσείς απέχετε πολύ από το αυτονόητο! …Υπ’ όψιν ότι εγώ δεν έχω βιβλιάριο υγείας σε ισχύ, ούτε επιδόματα παίρνω. Εγώ καλούμαι να πληρώνω τις εξετάσεις μου και τους φόρους για να έχουν βιβλιάριο υγείας οι μαντίλες τα τσαντόρ και οι φέροντες τον ισλαμικό θεοκρατικό μεσαίωνα της σαρίας. Θα τα πούμε όμως όταν σταθώ στα πόδια μου. Όχι με αυτούς αλλά με εσάς που επικροτείτε την πενία του Έλληνα ανασφάλιστου, στρέφοντάς τον στην απόγνωση και την ιδιωτική υγεία.
-Όσο πονάω εγώ που ζητιανεύω γιατρό και εξετάσεις θέλω να πονέσετε όλοι όσοι είστε υπαίτιοι γι αυτό. Όπου ξαναδώ ή ξανακούσω για αγάπη και ανθρωπισμό θα ουρλιάζω μέχρι όλος ο κόσμος να μάθει τι συμβαίνει.
-Πότε θα δω τους αριστερούς στην περιοχή του Γουδή; μόνο γι αυτό ζω.”.

Αυτά τα ουρλιαχτά που πληθαίνουν στο διαδίκτυο είναι, λέω μουδιασμένος, οι ανεπανόρθωτες παράπλευρες απώλειες κάθε τεκτονικής μετατόπισης της Ιστορίας. Επειδή και άλλες φωνές, χωρίς κραυγές ακούω να ρωτούν με το φλέγμα του ειδήμονος: είναι όλοι πρόσφυγες ή κάποιοι είναι μετανάστες;

Αντερωτώ: έχει τελικά διαφορά; Ποιά; Ποιος την ορίζει, το διεθνές Δίκαιο ή η ψυχή μας; Ποια τα όρια, πού τελειώνει ο νόμος και αρχίζει η ψυχή μας και αντιστρόφως; Ποιος τα χαράζει;

Φυγάς: πόσο περιεκτική λέξη για κάθε διωκόμενο, άνθρωπο ή ζώο -αφού τα φυτά, παγιδευμένα από τις ρίζες τους, δε μπορούν να τρέξουν να φύγουν από τον όλεθρο που τους επιφυλάσσουμε τετράποδα και δίποδα του πλανήτη.

Όχι, ούτε ξέρω ούτε θα μπορέσω ποτέ να μάθω τι δείχνει για την πατρίδα μου η αποκρουστική κάτοψη στον χάρτη των ηγεμόνων. Κυρίως δεν αντέχω να μυρίσω την αφόρητη δυσοσμία τους. Μένω στην αλληλεγγύη· σε παρωχημένες εμμονές στη φιλότητα χωρίς όρια. Θέλω να μείνω πολίτης αυτού του κόσμου. Όπως ονειρεύτηκα νεαρός την ουτοπία μιας γης χωρίς φράχτες και τείχη.

Ξέρω τι σκέφτεστε. Το ίδιο σκέφτεται και ο άλλος εγώ μου, το ίδιο και η παραπάνω γιατρός που διατηρεί τη λογική όταν την τουμπάρει ο χείμαρρος της συγκίνησης. Μόνο που αυτοί οι δύο στέκονται αλληλέγγυοι στις εκτροπές μου. Από συμπόνια· έστω. Και δε ζητώ από κανέναν να με καταλάβει. Φούγκα αδιάκοπη, χωρίς καταφυγή στον Μπαχ.